1

ang ordinaryong araw para sa isang ordinaryong babae katulad ko.

Nakatingin ako sa salamin habang pinagmamasdan ang binugbog na katawan ko. May pasa sa braso, May sugat sa labi, May pasa sa mukha. Lahat ng yan tinatago ko. Sa pamamagitan ng make-up. Iba talaga ang nagagawa ng make-up noh? Pati sugat at pasa natatakpan.

Ngumiti na lang ako ng makita ang mga yun. Ano pang bago? Matagal ko nang nararanasan toh. Simula ng ipa-ampon ako ng mga magulang ko.

Ako nga pala si Den. 17 Years Old na ako. Nagaaral ako sa Spring Miracle University, Pangmayaman na paaralan. Dapat ba ako magpasalamat kasi mayaman ang umampon sakin? Mayaman nga, ang sasama naman ng ugali.

Hindi man lang nila pinapagamit ang mga gamit dito sa bahay. Limited ang kilos ko. Parang hindi ako tinuturing na anak dito. Katulong.

7 taong gulang palang ako ng ipaampon ako ng mga magulang ko. Mabait sila. Pero dahil sa sobrang hirap hindi na nila ako kayang buhayin. Kaya pina-ampon nalang nila ako.

10 taon na ang nakalilipas.

Sa loob ng 10 taon hindi ko pa ulit nakikita ang aking tunay na magulang. At aaminin ko, masakit, pero kakayanin. Kasi ginusto nila toh.

Sinimulan ko ng takpan ang mga pasa sa aking mukha hanggang matakpan ko lahat ng pasa sa katawan ko.

Pinili ko na aking Susuoting damit.

Isang puting Crop top na long sleeves, Vans na sapatos, at Pants.

Nasanay na akong mag suot ng long sleeves. Dahil lagi akong nagkakapasa.

"DEN! LINTEK KA! BUMABA KA NA DITO!" Sigaw ni Papa, O dapat ko ba siyang tawagin na Papa?

Hindi na ako sumigaw pabalik dahil panigurado mapapagalitan ako. Bumaba nalang ako ng hindi nagsasalita at kumain. Ganito lagi ang umaga ko sa loob ng 10 taon.

"Aalis na po ako." Sabi ko.

I took my bag at yung gitara.

Wala silang sinabi at lumabas na ako ng bahay. Tutal malapit lang naman ang school na papasukan ko, maglalakad nalang ako.

Habang naglalakad ay nakikinig ako ng music. Tatawid na ako. Hindi ko namalayan na may sasakyan na paparating kaya naman may humatak sakin mula sa likod at nahulog ako sa ibabaw niya.

Inangat ko ang ulo ko upang makita ang isang lalaki na nakatingin sakin. Nagtugma ang aming mga mata ng ilang segundo.

"Miss?" Sabi nito.

Dun lang ako nagising sa realidad at tumayo.

"Pasensya na!" Sabi ko.

Tumayo na rin siya. Hindi ko aakalain na matangkad pala siya.

Tinignan ko ang mukha niya, at biglang naglaho ang mga nasa paligid at parang kami lang ang nasa lugar na iyon. Ang Gwapo niya. Halos nasa kanya na lahat. Gwapo, Matangkad, Mayaman. Ang lalaking pinapangarap ng mga b--

Tumigil ako sa aking pagpapantasya sakaniya.

"Miss? Miss, okay ka lang ba?" Tanong niya. Habang kinakaway niya yung kamay niya sa harap ko.

"A-ah.. Oo. O-okay lang ako." Nauutal na sabi ko.

Tumawa lang siya ng kaunti.

May saglit na katahimikan ng bigla siyang magsalita.

"Ako nga pala si Joshua." Sabi niya. Sabay ngiti at paglaan ng kanyang kamay.

"A-ako naman si Den." Sabi ko at kinamay siya.

"Den? Nakakalalaki naman yang pangalan mo." Sabi niya at tumawa ng kaunti.

Pati pala pag ngiti nito ang gwapo!

"Denise, Den for short." Sabi ko.

"HEY! JOSH! Ano na?! Why are you still standing there?! Halika na at baka ma-late pa tayo!" Sabi ng nakasakay sa sasakyan na nasa likod ko.

"Teka teka!" Sabi ko.

Nilapitan ko yung nakasakay sa sasakyan. Ngayon ko lang narealize na muntik na akong masagasaan.

"Akala mo makakatakas ka sakin?" Sabi ko sa nakasakay sa Kotse.

May lahi ba yung pamilya nito at napaka gwapo tulad ni Joshua?

"What?" Yan lang ang sinagot niya sakin.

"Alam mo bang muntik mo na akong masagasaan? Muntik na ako mamatay! Buti nalang may sumagip sakin kung hindi sa kulungan ang bagsak mo!" Sabi ko. Nakita ko namang nag smirk siya. Kaya binigyan ko siya ng nagtataka na mukha.

"Princess, Wag ka kasing maglalagay ng earphones sa tenga mo kung di ka marunong tumawid. Besides it's your fault. Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mo kung pano tumawid?" Sabi niya. Tinignan niya ako ng diresto sa mata at di ko aakalain na ang ganda ng mata niya, pero coldness ang nakikita ko dito. Bukod dun hindi ko na mabasa ang mata niya.

Hindi na ako nakapagsalita.

"Josh, let's go. We're going to be late." Sabi niya kay Josh.

"Kuya, Sabi ko naman sayo ayokong mag kotse. Ang lapit lapit lang ng bahay natin oh!" Sabi ni Joshua.

"K-kuya?! Magkapatid kayo?!" Sabi ko. Hindi ko aakalain na magkapatid sila dahil hindi sila magkamukha.

Tumawa lang ng kaunti si Joshua.

"Baby Girl, Gusto mo sumabay sakin? Mukhang sa SMU ka rin nagaaral." Imbita niya sakin.

"Sure." Sabi ko ng nakangiti.

Hindi ko nabanggit sainyo na sa America ako pinagaral ng umampon sakin. So natuto akong maging independent.

Tumingin ako sa kapatid niya and rolled my eyes.

"Let's go." I said then naglakad na.

Joshua follwed me behind.

"So, Anong madalas mong gawin?" Tanong niya sakin.

"Compose some music, I guess." Sabi ko.

"Compose? Marunong ka gumawa ng kanta?" Gulat niyang sinabi sakin.

"Obviously." Sarcastic kong sagot. Then I pointed at my hands. Obvious na nga eh.

He looked at my hand then nodded.

"Do you want any help?" He said pointing at the guitar.

"No, thank you." I said.

"C'mon, Let me carry it for you. Please?" Sabi niya.

"Uhm, di ko kasi pinapahawak yung gamit ko sa iba." I said. I hate people going through my things.

"Oh, Okay." He smiled at me.

We arrived at SMU. Malaki pala yung school na toh. But ang creepy niya. Hindi ko alam kung ako lang ang nakakakita na parang inabandona na yung school or sadyang ganito na talaga yung itsura eh.

"Den? Let's go inside?" Joshua said.

I nod.

Maybe it's just my head that's playing with me. Pumasok na kami ni Joshua sa loob. And May nafeel ako na hindi dapat nararamdaman ng tao.

I felt like someone is following and watching me from behind kaya naman tinignan ko ito. Pero walang tao. Pagharap ko ginulat ako ni Joshua. Napasigaw ako sa takot.

He broke down laughing. Nearly dying.

"Sige, Masaya ka eh." Sabi ko. I was pissed off.

"Sorry na! AHAHA, You should see the look on your face!" He started laughing nonstop.

I gave him a death glare.

"Okay, Okay, I'll stop." He said. Then we continued to walk papunta sa room namin. We have the same classes.

When we entered the room, chills run down my spine.

They all look.... Sick... Pero hindi naman yung insane na nababaliw na talaga.

"You should be the new students." The teacher said.

We greated him then sat down. We sat at the back of the class. That's the only chair that is available.

I looked at the windows.

Bars? Bakit meron silang bars dito?!

I felt na may nakatitig sakin so I looked around. Then a pair of eyes met mine.

He was just looking at me. Then he smiled. Creepily.

I broke our eye contact. Kasi nafefeel ko na may mangyayari kung pinagpatuloy ko ang pagtitig sa mata niya.

I took a quick glance and pagtingin ko nakatingin parin siya sakin. Creepy.

Then nagfocus na ko sa lesson.

*After Class*

"Den, Let's go eat?" Joshua said.

"Sure. Let me just fix my things." I said.

"Mauna na ako. I'll save a sit for you." He said

"Thanks." Then he left.

Ang creepy maiwan sa classroom ah.

Kasi wala kang lalabasan dito. Ung bintana may bars. You can't even open the window kasi nakapad lock ito. Why does this place looks so creepy?

"Wag mo nang naiisin lumabas gamit yang bintana. It's no use." Someone said.

Nagulat ako kaya naman agad agad akong tumingin sa nagsalita.

It's him. The boy who keeps staring at me at class.

"W-what? Sino naman nagsabing gusto ko lumabas through that window?" I said.

Tapang-tapangan na this!

"Well." He's not talkative huh?

I quickly stood up from my table then quickly get out of the room. But begore I could even run, napatigil ako sa sinabi niya.

"Lahat tayo hindi makakalabas dito." I turn around and gave him a confused look.

"Ano? Hindi makakalabas? *laughs* Sira ulo ka ba?" I said. Nung makita kong tinignan niya ako with a serious face I stopped.

"Hindi mo alam?" He said.

"Ang alin?" I asked.

"Na itong school na ito," He said walking closer every word he's saying.

"Ay

Pang

Psychopaths lang."