Painful Truth

(Anna's Memory Box)

Moments after we bumped into each other, I just found myself seating infront of him at the hospital garden.

His eyes we're puffy. Like mine.

"I want to hate you. I really do. But no matter how I want to, I just can't do that. Gusto kitang sisihin. But... I can't. Alam kong hindi sya matutuwa kung sisisihin kita," katulad ko ay mapula din ang mata nya. Napaiwas ako ng tingin sa kanya. "Sabi ng driver na nakasagasa sa kanya. Bigla na lang daw syang lumitaw sa gitna ng daan, like he's out of his mind. And never.... did he ever.... got out of his mind. Not until this happened,"

Napatulala lang ako kay Jigs dahil sa huling sinabi nya.

Naiintindihan ko naman kung magagalit sya sa'kin. Kasalanan ko naman talaga. I want to say this thing to Jigs but as of this moment, all I can do is to stare at him. Para wala na 'kong lakas pa para makuha ko pang magsalita.

Tama sya. Never did he ever got out of his mind. Kaya bakit.... bakit nangyari 'to? Bakit kailangang mangyari ito?

Hindi ko namamalayan na masyado na palang mahigpit ang hawak ko na stuff toy.

Nagsimulang magbagsakan na naman ang luha mula sa aking mga mata habang tulalang nakatingin kay Jigs na ngayon ay nakayuko at inis na sinasabunutan ang sarili.

"He... he doesn't deserve this... this... shit. Not in this way--not this shallow. Hindi sya ganito--hindi sya mababaw para magpasagasa at mas lalong hindi sya tanga para masagasaan. Kaya bakit? Bakit... nangyari ito?" Kita ko ang frustration dahil sa mas lalong paghigpit ng pagkakasabunot nya sa buhok nya.

I see his shoulders are shaking as he started sniffing. I can't help but to do the same.

As he started to cry, I can't help but to the same.

He wiped off the tears in his face as he cleared his throat.

"This is all my fault. Dapat hindi ko na sila kinonsinte. Dapat una palang nangialam na'ko sa inyo. Dapat sinabi ko na sa'yo nung una pa lang ang totoo. Baka sana... sana hindi humantong sa ganito ang lahat,"

I looked puzzled at him as he bitterly smiled at me. "Alam kong hindi mo naintindihan yung sinabi ko.Siya yung may bigay n'yan di'ba?" He asked. His eyes shifted to the mini stuff toy that I was holding tightly. "Try to listen at that thing. Then, maybe, you will understand me after,"

My eyes directed to the mini stuff toy.

I scowled at him. Paano ako makikinig dito, e' stuff toy lang 'to?

Mukhang nahulaan nya yata ang nasa isip ko dahil sa itsura ko ngayon. "Try to press the left ear of the bear four times. May maririnig kang message,"

Ano bang hindi ko alam? Anong 'totoo' ang sinasabi ni Jigs? May hindi pa ba ako alam?

Kulot, ba't mo ba 'ko binigyan ng ganito?

"Can I ask a favor?" I shifted my gaze to Jigs as he asked me.

"What favor?" I'm in no position to refuse to whatever favor he will ask me. He lost his cousin because if me.

Kasalanan ko lahat ng 'to.

He closed his eyes as he take a breath deeply before he continued to speak, "Kung ano man ang laman nyan. Kung ano mang marinig mo dyan. Please... don't hate them,"

Naguluhan man ay tumango na lang ako sa sinabi nya.

That's all of what he said before he told me that he's leaving. Literally. He said that he's going fly to Canada. He asked me another favor before we parted ways, to take care of my self.

Simpleng tango lang ang sinabi ko sa kanya.

Why do I felt like everyone's leaving?

***

Hindi ko alam kung ilang araw na ba akong nagmumukmok sa kwarto.  Gusto ko mang pumunta sa lamay nya, gusto ko mang pumunta sa bahay nila, pero hindi ko kaya. Wala akong lakas ng loob na harapin ang mga magulang nya. Ako ang dahilan ng pagkamatay ng anak nila.

May mga pagkakataong sumisilip ako sa labas ng gate nila pero hindi ako tumutuloy. Wala akong karapatan na puntahan sya.

Ilang araw na ang lumipas pero ni hindi ko pa napapakinggan ang laman ng voice recorder. Natatakot ako... natatakot sa kung ano ang maaari kong marinig mula dito.

I heard my phone ringing. I lazily swiped it without looking at the name of the caller.

"Hello, besh. Pwede ka ba ngayon? May bagong bukas na cake shop. Plano sana naming puntahan ni Mavee, Game ka?" It was Robi.

"Pass. Next time na lang. Ge, bye." She was about to speak but I already ended up the call.

I lay on my bed and started reminiscing him.

Ilang lakad na ng barkada ang hindi ko sinamahan.

Ang pinagkaiba nga lang, dati hindi ako nakakasama sa kanila dahil sa mas madalas na kasama ko sya. Ngayon, hindi ako nakakasama sa kanila dahil sa iniiyakan ko sya at nagmumukmok ako dahil sa kanya.

Kung titingnan, parang ang sama kong kaibigan. Para lagi na lang sila ang nag-re-reach out sa'kin. Siguro... hindi na din ako magtataka kung pati sila, mawawala na lang sakin.

Lahat naman kasi... nawawala. Parang lahat kasi iniiwan ako.

***

Duwag akong tao. Literally and figuratively.

Never did I ever imagined myself going to a cemetery alone.

Not until this moment.

Habang inililibing sya, wala akong magawa kundi ang umiyak sa isang sulok.

Siguro, ito na yung pinakamasakit na bagay sa pagmamahal.

Yung dumating sya pero hindi mo sya pinansin kasi busy ka sa pagpapakatanga sa iba. Minahal mo na sya pero hindi mo naman nasabi kasi nawala na sya. Nawala na sya kaya wala ka nang iba pang magawa kundi ang iyakan na lamang sya.

Unti-unting nagsialisan ang mga tao hanggang sa wala nang natira. Doon lamang ako naglakas ng loob na lapitan ang lapida nya. I hugged it as I've cried very hard. I hugged it tight na para bang sya talaga ang yakap ko habang umiiyak ako.

Siguro kung may makakakita lang sa'kin ngayon baka isipin no'n na baliw ako o takas sa mental, pero wala akong pakialam.

"Sorry. Sorry. Sorry...." sa dami ng gusto kong sabihin hindi ko alam kung saan ba ako dapat magsimula. "K-kulot, sorry sa lahat. Wala akong kahit anong magandang nagawa para sa'yo. Pero ikaw?" I sniffed before I continued. "Hindi mo lang alam pero.... you always put a smile in my face kahit sa mga panlalait mo...."

"A-aray!" Reklamo ko ng madapa ako ang bilis nya kasing maglakad. Diba dapat sabay kami?

"Tara na nga!" Sabi nya sabay hila sa isang kamay ko nang makatayo na ko. "Ella, ang katangahan hindi pinang-aaraw-araw yan, minsan try mong iwanan sa bahay nyo, ha?" He sarcastically smile at me.

"Opo kamahalan," I sarcastically smiled back at him. Pero sa likod nito ay totoong nakangiti ako. He won't be Earl if he's not like this.

I wiped off the tears in my face as I reminisced something. Bumitaw ako mula sa pagkakayakap sa lapida but I remained sitting in front of it.

I stared at it before I continued speaking as if s'ya talaga ang kausap ko. Tears are still streaming down my face.

"Hindi mo lang alam pero napapangiti mo ko kahit sa maliit na bagay na ginagawa mo..."

I smiled a little as I remembered something, again.

"Badtrip ka ngayon?" He asked as he tried to removed the pillow that I'm hugging which blocks my face from him.

"Bagsak ako sa quiz sa physics kanina. Alis," well, this is only half truth. Bagsak talaga ako sa quiz kanina. Pero kaya ko talaga siya pinapaalis ay dahil hindi maganda tingnan na kaming dalawa lang dito bahay.

"Okay lang yan. Mag-gagraduation na nga kayo eh. Computed na yung grades nyo." He said as he tried to removed the pillow again but he didn't success as tightly take a grip on it.

"Hindi okay yun, umalis ka na..."

"Okay lang yun."

"Hindi nga okay yun, alis."

"Okay nga lang 'yun..."

Para kaming nagta-tag of war. Pero imbis na tali ang pag-awayan, unan ang pinag-hihilahan namin.

"Hay, ang kulit!" I hissed. Noong binitawan na nya ang pagkakahawak nya sa unan at ako na lang ang may hawak nito ay tumalikod na'ko mula sa kanya. Nakarinig ako ng yapag ng paa kaya inaasahan kong umalis na sya.

Nagitla ako ng may kumalabit sa 'kin mga limang minuto ang lumipas.

Pagharap ko ay nakita ko sya.... pumuputok sa foundation ang mukha, pak na pak ang blush on at lipstick! Malamang ay pinakialaman nya ang make up kit ni nanay sa may itaas ng divider.

"Pfffft~" napatakip ako sa bibig ko. Hindi ko naimagine na ganito ang itsura nya!

"Sisteret, pak ba ang fezlak ko?" He said that trying to sound gay. This is... so not him.

Hindi ko na napigilan pa ang tawa ko. I laughed hard.

"Mas maganda ka pa ngayon sa'kin, sister." I jested.

Akala ko mapipikon sya sa sinabi ko pero hindi, ngumiti pa sya sakin.

He ruffled my hair.

"Ang sarap pakinggan ng tawa mo. Kaya wag kang malulungkot, Ella. Wag mo nang isipan pa yung quiz nyo sa physics, okay lang yun."

All this time, yun pala ang iniisip nya... kaya sya nagbakla-baklaan.

"Nakakamiss yung pagbabakla-baklaan mo para sa'kin. Sigurado ako, mamimiss ko lahat ng ginawa mo para sa'kin. Kasi alam kong wala ng ibang gagawa no'n para sakin. Ikaw lang. Sorry kung wala akong nagawa para sa'yo, hanggang sa huling beses na magkasama tayo.... umiyak ka pa. I know this is too late to say this but... I love you too, Kulot."

Tears are streaming down my face as I felt my chest constricted with pain. Sa wakas, nasabi ko din ito sa kanya. Sa harap nya.

Pero huli na.

Nasabi ko lang ito sa kanya kung kailan wala na sya. Nasabi ko nga ito pero sa harap lang ng lapida nya.

I know that my confession is too late. I am too late.

I closed my eyes I kissed his name that was engraved on his tomb.

"Goodye, Kulot..." Napadilat ako at napalayo ng kaunti nang bigla na lang humangin ng malakas.

Napangiti ako ng kaunti. "Wag kang mag-alala. Susubukan kong ngumiti at wag malungkot para sa'yo. Sana maging masaya ka din... kung nasa'n ka man."

That's all that I've said before I left.

***

It's been days until I finally decided to listen to the voice recording. Why does it took days before I finally decided to do this? Maybe because everything's too much to bear.

I summoned all my guts before pressing the left ear of the mini stuff toy for four times.



"~There I was waiting for a chance, hoping that you'll understand the things I wanna say. As my love stronger than before, I want to see you more and more. But you close your door. Why don't you try to open up your heart I won't take so much of your time~"

He's singing. But I heard him sniffing in between the lyrics.

"~Maybe it's wrong to say please love me too, coz I know you never do. Somebody else is waiting there inside for you. Maybe it's wrong to love you more each day coz I know he's here to stay, but I know to whom you should belong.~"

God, he's voice is already cracking! And I felt like my heart's also cracking up hearing him like this.

"~I believe what you said to me, we should set each other free that's how you want it to be~"

All I heard is his sobs after. I can't help but to cry along. Wala ba talaga akong nagawa para sa kanya na maganda?

There's a long silence after hearing his sobs, akala ko tapos na. But...

"I... I want to confess something. But promise me first you won't get mad at me after this. Ella... remember the things I told you before about Ced? Half of those things are true and half of those...  are lies. Totoo na si Hanna ang kapatid nya. Totoo na ampon lang sya. Pero hindi totoo... hindi totoo na niloko ka lang nya. Totoo na kapatid lang ang tingin nya sa'yo nung una pero hindi totoo na ganun pa din ang tingin nya sa'yo ngayon. Totoo na busy sya sa manila kaya hindi na sya nakakauwi dito pero hindi totoo na may girlfriend na sya na pinagkakaabalahan doon. Those pictures I sent to you na may kasama syang babae? Those are edited. Busy s'ya to the extent na hindi na sya makauwi dito galing Manila at makapag communicate sa'yo because he was confined at St. Luke's due to his health problem. It is his idea na palabasin na niloko ka nya. He asked me to look after you and to... make you forget him. Especially now that wala na talaga sya dito sa Pilipinas. His parents, tito and tita, decided na ipagamot sya sa Canada. I can't stand seeing you crying because of him. Hindi ko kayang makita kang umiiyak ng dahil sa kanya--mali, sa kagaguhan naming dalawa pala. That's why I offered myself as a rebound. Kahit sa thirty day man lang. I know I'm taking to much risk but I really, really like you--no, scratch that, I love you. Masaya ako sa bawat araw na kasama ka pero... parang kinakain din ako ng guilt sa araw-araw. You shouldn't feel angry of him. He's not a cheater. I AM THE CHEATER. I cheat on both of you. I betrayed him which is my cousin that was also been my best friend and I stole you from him. Kung may mangyari mang masama sa'kin at karmahin ako sa mga pinaggagagawa ko.. tatanggapin ko 'yon. Please... continue you're life without me. Sana mapatawad mo'ko. I... I love you, Ella."

After that, all I can hear is his sobs. I felt my heart twitching in pain hearing all of those things.

Bakit?

Bakit, Earl?

***

A/N: Team C.K. or Team K.K.? Ced o Kuya Kulot pa din?