Manuel

Maaliwalas ang araw na ito kung saan nagpasya na akong gawin ang matagal ko ng pangarap. Masakit man para sa kanila, alam kong maiintindihan nila ang desisyon kong ito. Ngunit sa kabila nito, iiwan ko ang dagat, pati ang taong bumihag ng puso ko, si Manuel.

"Kanina pa kita hinahanap Teresa. Nandito ka lang pala," papalapit si Manuel patungo sa akin.

"Tignan mo Manuel, ang sayang pagmasdan ang mga naghahampasang alon. Hindi naman masama ang panahon, pero bakit kaya tila galit sila?" Ngumiti si Teresa at patuloy sa pagyugyog ng marahan ang duyang kanyang kinauupuan na nakasabit lang sa puno.

Tumayo si Manuel sa harap ko. "Nakapagdesisyon ka na ba?" tanong niya.

Tumango ako at tinignan siya. "Manuel, kapag nahanap ko ba sila, mahahanap din kita?"

Napalunok ng laway si Manuel. Oo kabado sya, malungkot at galit ngunit wala na siyang magagawa, ang pag-ibig nya kay Teresa ang mahalaga para sa kanya.

"Hindi mo naman ako kakalimutan di ba?"

Hinawakan ni Manuel ang aking kamay at tumayo ako. "Tara Teresa, sumama ka sa akin."

Agad akong sumama kay Manuel. Nalulungkot ako ngunit hanggang dito na lang siguro ang istorya ng pag-iibigan namin ni Manuel.

Sa probinsya kami ng Romblon nakatira. Magkalapit lang ang bahay namin mula sa bahay nila Manuel at dahil dito nagkakilala kami ng minsang magbahay bahay ako sa bawat kubo noong walong taon na ang nakalipas, nang tinutulungan ko ang aking ina. Nagsimula kaming naging magkaibigan hanggang sa dumating ang araw na umamin si Manuel na gusto at mahal na niya ako.

"Teresa, tara pasok ka." Hinawakan muli ni Manuel ang aking kamay. Nakangiti sya habang sabik na nagpunta sa silid niya.

"Wala sila Inang at Amang?" tanong ko.

"Doon sila sa bayan ngayon. Sabi ni Inang ay gagabihin sila."

Huminto si Manuel at hinawakan ang dalawa kong kamay. Nakangiti sya sa akin habang nakatitig.

"Napakaganda mo Teresa."

Ngumiti lang ako.

"Tara. . ."

Agad niya akong hinawakan sa balakang at dahan dahan niyang inilalapit ang kanyang labi sa aking labi. Kumabog ang dibdib ko sa mga sandaling iyon.

"Mahal mo ba ako Teresa?" tanong nya.

"Mahal na mahal Manuel." Sagot ko na may kaunti ng pananabik. Oo. Marahil una na namin. Na sana, maulit pa muli.

Agad idinampi ni Manuel ang kanyang labi sa akin hanggang sa ibinalik ko rin ang tamis ng kanyang halik sa akin. Dahan dahan na rin nyang yinayakap ang aking katawan sa kanyang bisig na animo'y ayaw na nya akong pakawalan. Sa matamis na halik mula sa kanya, ganun din ang kaba ko ng unti unti niyang ibinababa ang salawal ko na naging daan ng pagkabigla ko sa kanyang ginawa.

"Mahal mo ako di ba Teresa?" tanong niya muli.

Tumango ako. Nakita ko sa kanya ang ngiti sa labi. Nasiyahan ako sa kanyang reaksyon. Gusto kong mag iwan ng masasayang sandali kay Manuel dahil alam kong hindi ko na muli siya mamahalin.

Inihubad ni Manuel ang aking suot na daster na dahilang pantapal na lamang sa aking hinaharap ang makikita.

Nakikita ko sa mga mata ni Manuel ang sabik sa akin. Nakikita ko rin sa kanya ang lungkot na magiging daan ng panghabang buhay niyang kalungkutan. Gayunpaman, inihiling kong masiyahan sya sa gagawin namin.

Itinanggal na rin niya ang telang tumatapal sa hinharap ko. "Ang sarap mo Teresa." Habang ang kanyang daliri ay ipinasok sa maselang parte ng katawan ko, sa ibaba kung saan nakaramdam ako ng kiliti at sabik. "Aaah Aaah!" sigaw ko ng masarapan ako sa ginagawa ni Manuel sa akin.