Chapter 14

Zeyn POV'

Naka Upo Ako sa Bato ngayon namamaypay dahil sa pinapawisan ako, habang tanaw ko sa kalayuan si Rust na nagpapahinga din.

Sobrang Lungkot talaga pag Hindi ko Kasama Yung dalawa.

Sana Pala Pinagpilitan ko yung sarili ko na magkagrupo kay Seylfine man lang o kay Aiynen, because I don't have friends here.

Now my day become boring at Wala Na ako sa Mood ngayon, Si Rust rin inilalayo sarili sakin di naman ako nangangagat ng iinis nga lang Oo.

"Hey Zeyn"- biglaang Sulpot ni Zicken sa tabi ko, umupo ito sa Bato rin Hindi alintana Ang sakit

Nilingon ko lang ito, not now Zicken Wala Ako sa mood baka masaktan kita ngayon and As far as I can control myself from not letting make any  trouble here gagawin ko Basta Umayon ka Muna please.

"Why are you staying here? Instead of there?"-turo Niya sa mga students na Naka Upo sa di kalayuan at ako lang yata Ang Wala sa Circle Nila

"Simple lang, they hate me"- matabang kung saad. Totoo naman Kasi ayaw Nila sa akin the way they look at me sa Bus pa lang Pansin na pansin ko na. Hindi ko lang talaga pinagtutuunan ng pansin kasi na kay Rust yung attention ko sa mga Oras na iyon,

Pero kahit na nasa kay Rust Ang Attention ko nararamdaman ko naman sila, na ayaw nilang makasama ako sa trip nato at ayaw nilang makipag kaibigan sa akin, but the hell I care! Mabubuhay naman ako ket mag Isa lang dzuh.

"They don't hate you Zeyn, they Hate your bad side instead"- Aniya nito nilingon ko siya, grabe din itong Lalaking to maka pagsalita parang kilalang Kilala ako,

I want someone to talk with dahil ayaw kung mapanis laway ko sa kakatahimik dahil sa Wala akong Mapagsalitaan, kaya Pina payagan ko na tong si Zicken na kausapin ako.

"Tsss"-

"And by the way mula kanina I don't see you talking someone else ah?"- bigkas ulit nito

"My friends are not here"- tipid kung saad

"Why not try to have a new friends here it's fun you know"-

"I told you they hate me"- walang gana kung saad.

Cheer up Mo pa Ako boy, para naman maganahan ako ngayon.

"Well, not me  I like you Zeyn"-

"Ha?"- taka kung tanong

"I mean I like you to become my Friend"- Ulit nito napatango naman ako, Akala ko kasi Gusto mo na akong maging Jowa. Charot lang Ang haba ng Imagination ko Rin minsan lalo na't pag tolero utak ko.

"Ah"-

"So I have some Snack here"- kumuha siya sa bag Niya ng isang malaking Piatos saka inabot sakin

"Want some?"- ngiti nitong saad habang inabot sakin Ang Pagkain

Mag iinarte pa ba Ako? Eh lebre na nga eh besides Wala tong lason, kasi Wala pang bawas eh

Tinanggap ko ang ibinigay Niya

"Thanks"- pilit na ngiti Ang ibinigay ko sa kanya

"You know what, I can remember my sister on you"- Maya mayang saad nito habang lumalamon ako sa ibinigay niyang Piatos

"What do You mean?"- tanong ko dito dahil naguguluhan ako eh.

"You really look like my Sister, the way you speak, the way you move, the way you look at me, and the way your beauty shine like a sun."- pagpapaintindi Niya sa akin

How I really wish to have a Kuya. Dahil siguro pag nagkataon na Meron ako non, There would be someone who can protect on me, someone who can be a shoulder to lean on when the times I feel like being hurt. Because they said having a Kuya is really a great thing in this world.

"Talaga?"- saad ko, Wala akong Ibang masabi bukod diyan binalot na ang kaisipan ko sa pagkakaroon ng Kuya.

"Sorry, sorry, I just miss my sister now in heaven kaya siguro nakikita ko siya Sayo."- inihilamos niya Ang mga palad Niya sa kanyang mukha

Hinawakan ko ang balikat Niya sign of respect,

"Sorry to hear that. Pero kung naaalala mo siya the way my moves okey lang, opinion mo Yan eh hahayaan kita"-

"She also used to do this way whenever I'm down"- Aniya ulit Niya napalingon ako sa kamay kung naka lagay sa balikat Niya saka ibinaba ito

"Hindi ko ugaling manggaya ng Ibang Tao, because I believe uniqueness will always be the best, aanhin ko kung kinikilala ako ng maraming tao gayunding nanggagaya lang din naman ako, Wala yung silbi, Uniqueness win always in every battle ahead"- pag papaintindi ko sa kanya nilingon naman Niya Ako saka ngumiti ito na may halong lungkot

"Kaya nga Hindi ako naniniwala that you are a Bad Influence, siguro sa mata nila Oo, pero sakin You are not, and you will never be"- I look at him and fight for his stares at me

"I am"-

"You're not, kasi alam Mo kung bad influence ka at totoong bad ka, Hindi kita makakausap ngayon sege nga Paki explain that why are you still talking with me Gayong Ayaw na ayaw Mo sa mga strangers" -Zicken

"Simple lang, bored Nako. Always bear in your mind Zicken I follow my own rules so don't Ever questioned why am I talking to you, dahil aalis Ako pag gusto ko. at titigil ako pag gusto ko"

Ngumiti lang ito saka tumayo

"I will always bear that in my mind Zeynaine, thanks for the time"- sabi nito saka Umalis na.

Napa buntong hininga naman ako, kasalanan ko ba na Na -inis siya sa mga pinagsasabi ko? Kaya umalis na lang siya. Ano ba Yan! Magiging Boring na naman ako juskopooo.

Nilingon ko si Rust sa di kalayuan ramdam ko ang mga malalamig niyang Titig sa akin

Miss me already Rust?

Napa ngiti naman ako, ket Sabihin mong naiinisan ka sa pangungulit ko sa iyo, aminin mo din minsan na Hahanap-hanapin mo din Ang pangungulit ko.

Napa buntong hininga na lang Ako sa mga iniisip ko, Hanggang Pangarap na lang ba talaga Ako sa iyo Rust? Wala Na bang pagkakataon na Maging close man lang tayo ket bilang Kaibigan lang?

Pero syempre Hindi ako susuko

Paglalaban kita Hanggang sa Dulo ng abot ng makakaya ko.

"Okey everyone! Times up! Magsisimula na tayong Umakyat"- Aniya ng professor namin

Walang gana akong tumayo galing sa pagkakaupo, uminom Muna Ako ng Tubig habang naghahanda pa Ang iba sa pag patuloy namin at ng Handa na Ako ay ng lakad na Ako papunta sa kanila

Mas na una pa din sa akin ng paglalakad Ang Ibang mga estudyante at heto parin ako nasa hulian. Minsan nakakapagod din palang maging Isa, now I know That I can't live without My Friends.

Wala sa sarili akong Naglalakad , lutang Ang isip, dahil sa pagod, inis, sakit at pagkakamiss sa Mga kaibigan ko.

Tanging ang simoy ng hangin lamang Ang nararamdaman ko, sa bawat pag hakbang ng aking mga Paa Naaalala ko ang Paghihinagpis na naranasan ko sa buhay

Sometimes we need time to think, and time to relax in a place where You can think straightly.

"Walking Slowly Huh."- biglang Saad Ng katabi ko, he's voice is familiar the moment I Look at him, my heart skip a beat in a seconds.

"Ha?"- Wala sa sarili kung Saad

He smiled at me that makes me shock.

Like seriously? Did he just smiled at me? Wala pa yata akong natatandaan na Nginitian Niya Ako.

I blinked many times.

I saw it! He smiles at me

"Ngayon ka lang yata Tahimik, Game over?"- nakakaloka Ang ngiting ipinuklaw Niya sa akin

Nginisihan ko lang siya, sa pag kakaalam ko Rust. Hindi pa Ako susuko.

I knew it! Na miss mo yung Attitude ko na Laging ng iinis Sayo

"As far as I know, Hindi kasi kita Katabi kaya ganto ako tahimik, alangan namang kausapin ko sarili ko Hindi naman ako timang noh"- pagtataray ko dito

"Kung sa bagay din naman"- ngiti nito

"Tsaka why are you Fvcking here? Mr. Robler? Na miss mo na ba Ako? Kaya nilapitan mo na lang Ako, don't worry, Rust Dennison Robler. The game's not yet freaking done"

"Just want to remind you Ms. Zeynaine Eve Dremonade, I'm not here for you, but it's just coincidence since Ako yung nahuli, so stop dreaming on"

"Whatever."

Coincidence or not, Atleast I got a smile that is really for me.

A smile That Can heal a broken heart, I'll gonna make your smile as my inspiration this day.