NOPI Chapter 58: I Know Your Secret

NOPI Chapter 58

Sephine's POV

"Anyways, I have some duties to attend to so I really need your help. All the other guys aren't here and you're our only salvation. Please heal him and make sure he returns back to normal" kumunot na ang noo ko sa sinabi ni Ed saka siya sinamaan ng tingin

Why do I feel like I fell right into his trap or something?

"What's with that look, Seph? I really have plans, okay! I'll leave you guys now. Okay? Okay! Thanks, Seph! Love ya, see ya! Bye!" tuloy tuloy niyang sabi at agad nang tumakbo paalis ng dorm nila kaya naman literal akong napanganga

This.. goofball! Tsk!

Whatever. I wanted to see him anyways. If he's sick, then all the more that I needed to see him.

Kumatok na ako sa pinto ni Charles at naghintay na may sumagot. Nang isang minuto na ang nakalipas at wala paring sumasagot ay pumasok na ako only to be shocked to the very core to see so many pictures of me at his wall.

Not me as in Josephine, but me as in Sephine.

Napatabon na ako ng bunganga ko gamit ang kanan kong kamay at lumapit na dun sa napakalawak niyang wall.

Hinawakan ko na ang wall gamit ang kaliwang kamay ko't tinignan na ang mga ito.

Me eating ice cream, reading a book, talking to my cousins, laughing and so much more. There are pictures where I know he took them but there are also some where I don't. Was he.. taking stolen pictures of me?

Napangiti ako nung makita ko 'yung magkahawak naming mga kamay, yung mga bracelets namin with our initials, 'yung pagkain namin nung pinakauna naming date, at napakarami pang iba.

This time, binaling ko na ang tingin ko sa lalaking natutulog sa kama niya ngayon.

Charles looked peaceful in his sleep. Although he was sweating and was frowning slightly because of his fever, he still looked handsome. I couldn't help but smile.

This.. damn, why is he so damn.. cute. *blushes

Umiling na ako't tinignan ulit ang mga pictures.

Looking at them hindi ko napansin at nagulat nang may biglang humawak ng kamay ko kaya naman napatingin na ako sa may ari ng napakainit na kamay na 'yon.

"Oh, sorry, did I wake you?" tanong ko pero umiling na siya't ngumiti

"Do you like it? I was supposed to surprise you but I guess you found out about it first" sagot niya kaya naman ngumiti na din ako saka tumango

"I was so surprised. I love it," sagot ko

"You're welcome. Why are you here? Did the mischief doer brought you here through force?" tanong niya kaya naman natawa ako kaagad dahil sa tawag niya kay Ed

"Anong gagawin mo kapag sinabi kong oo?" tanong ko

Nagulat nanaman ako ulit dahil bigla niya nalang akong niyakap.

"I'll make sure to award him when he returns" bulong niya kaya naman natawa na ako saka siya niyakap pabalik habang hinahagod hagod ang likuran niya

Silence enveloped the whole room. We were just embracing each other silently busy listening to beatings of our own hearts.

I don't even know why but our heart's beating in perfect sync.

Para bang walang nangyaring iyakan nung isang araw. Haha

"That's enough hugging, you can burn me with your temperature. Go back to bed," kumalas na ako't hinila ko na siya pabalik sa kama niya

Tahimik lang din naman siyang sumusunod at bumalik na sa kama pero nakapatong ang likuran niya sa headboard ng kama niya.

"May gusto ka bang kainin? Inumin? I can cook for you. Do you want soup?" tanong ko saka nagsimulang talian ang wig ko

Nang matapos na akong magtali ay nagtaka ako dahil hindi ko narinig ang sagot niya kaya naman tinignan ko na siya. Nagblush ako kaagad nang makita ko siyang taimtim na nakatingin sa akin.

"Ano nga? Anong gusto mo?" tanong ko ulit

"Ikaw" sagot niya saka ako nginitian

*BANG

Fck, my heart.

"Gumaganyan ka parin kahit na may sakit ka na?" nakakunot noo kong tanong

"Shhh. Just let me hold your hand. I wouldn't be needing anything else" sagot niya saka niya inilahad ang kamay niya sa akin kaya naman binigay ko na ang kamay ko dahilan kung bakit niya ako dahan dahang hinila at pinaupo sa kama niya, sa harapan niya

Hinigpitan niya 'yung pagkahawak ng kamay niya sa kamay ko at inintertwine pa 'to. Napangiti naman siya ng hindi ko sinubukang tanggalin 'yung kamay niya.

"Pasalamat ka may sakit ka kung hind--"

"Kung hindi, ano?" tanong niya

"Iiwan lang naman kita dito" sagot ko

"Hindi mo kaya. You can only get out if you have the key"

"Oh, really? Ano 'yong nasa baba ng floor mat niyo sa sala?" tanong ko

"Tss"

Binitawan niya 'yung kamay ko tapos humiga patagilid. Haha. Hindi ko naman sinasadyang matapakan kanina 'yung floormat nila kaya naman nakita ko 'yung spare na key. Hahaha

"Alis na. Shoo"

Tumayo na ako tapos umupo dun sa side na kung saan siya nakaharap. So, nakaupo ako sa floor tapos siya nakatagilid na nakaharap sa akin.

"You're so childish"

"Tss. You wanted to leave right? Go and leave then" bulong niya't pumikit na kaya naman kahit alam kong joke 'yung at ibang usapan pero hindi ko alam kung bakit pero kumirot pa rin ang puso ko

I remembered what he said to me the other day.

"I won't leave you, Charles. I want to stay by your side. I won't say goodbye" seryoso kong sabi kaya naman napamulat siya't nakipagtitigan sa akin

"I don't want this drama anymore. I want to enjoy my remaining time by your side. So please don't joke about things like this anymore, okay?" tanong ko't tumayo na

"You stayed at the music room the whole night which was why you caught a cold, right? Don't do that again and if you will, make sure that you'll call me so I can be with you" dagdag ko't hindi naman siya nagsalita

"Stay there. I'll cook you some food and prepare your medications" sagot ko't lumabas na ng kwarto niya

Pagkalabas ko palang ng kwarto ni Charles ay tumulo na ang luha ko't napatingin sa taong kaharap ko.

"Ed," sagot ko

"A-ah, why.. why are you here? I thought you were going somewhere?" tanong ko't agad na pinunasan ang luha ko

Napa-blink naman ako ng mapansin kong umiba ang paningin ko kaya naman kinuha ko na kaagad ang mini-mirror ko sa bulsa pero nagtaka ako dahil bigla nalang na lumapit si Ed sa akin.

Hinawakan niya nag kamay ko't may kinuha don..

.

.

.

.

.

my lenses.

Nanlaki kaagad ang mga mata ko saka tinignan si Ed na nakatingin na sa akin.

"It's true. You really have clear and pure blue eyes, Princess" pagkasabi niya non ay hindi na ako nakapagsalita

W-what's happening? Is this really happening?

"Since when do you plan on telling him and since when are you planning to hide this?" tanong niya kaya naman napalunok na ako

"W-what are you talki--"

"You know what I mean, Seph" seryoso niyang sagot

"Y-you-"

"I know your secret"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Author's Note: Hi guys! If you liked the revised version of the book, be sure to raise your voices and give me your feedback. And if you saw some mistakes here and there, please do tell me. Feedback is important for further improvement and growth. Please do vote and comment! Thanks for reading guys! Have a blessed day! XOXO~