Chapter 15: Karen's Back

It was fun yesterday sobrang saya namin and nung gabi my pa campfire kami.Lahat kami nagsulat ng mga bagay na gusto naming makamit at itatapon namin ang papel na sinulatan namin so that the ashes will reach to the sky.

Now it's Saturday and ma-araw ngayun kaya andito ako sa aming paboritong lugar ni Karen.Sa isang malaking puno sa isang burol.Ito'y nag-iisa lang kaya medyu ma-araw dito at mahangin din.Parang habit ko na ang pag pupunta at magtambay dito.

"Jelaine magtatanghalian na tayu!"sigaw ni mama."Papunta na po"Bawi ko.

Pababa na ako nung may narinig akong may yapak na parang may sumusunod sakin.

Pero nang pag talikod ko wala namang tao.Inisip ko nalang na imahinasyon ko lang ang iyon.

***

"Ma tapos nako.Pupunta muna ako sa burol hindi pa naman masyadong madiliim"Pumayag naman si Mama kaya pumunta ako dun.

Nang makarating ako kinuha ko ang box of memories namin ni Karen sa puno.

Binuksan ko ang na may laman na picture nang aking kaibigan na si Karen.Yung first birthday ko,yung grumaduate kami ng Elementary,at madami pa.

Pero litrato nya nalang ang natira kasi namatay si Karen three weeks before.Not to mention na Saturday din sya namatay.It was the last Saturday in March.So ngayun it is the last day of April.

Nakakamiss ang mga tawa at yakap nya.Yung mga corny jokes nya pero napapatawa pa din ako kung minsan.But suddenly all of it were lost.

Dahil nakita sya nang kanyang pamilya sa banyo nila na duguan at ang kanyang daliri sa bandang nilalagyan ng sing-sing ay putol.

"Miss na kita bestie.Sana kung saan ka man ok ka lng"

Pagkatapos kung halikan ang litrato namin biglang lumamig ang hangin at yung yapak na narinig ko kanina ay bumalik

Di ko akalain na totoo pala yung narinig ko kanina.Tumayo ako at lumingon sa likod.Di ako makapaniwala sa nakita ko.Goosebumps!Nanindig lahat ng balahibo ko.

"Bestie b-buhay ka?"Nginig na sinabi ko.Lumakad sya papalapit sakin at habang sya'y lumalakad dumidilim ang kapaligiran na para bang gabi.Habang lumalakad sya papunta sakin bumibilis ang tibok ng puso ko hindi sa good way pero sa bad way.

Tumigil sya sa paglalakad at umupo malapit saking inuupuan.I decided to slap or shout for help but my mouth and my arms are like frozen.It didn't move even if my brain said "Move!".

"Sabi mo miss mo na ako?Kaya eto ako,halika yakipin kita"Sabi na habang naka-ngiti.Those smile that is full of darkness.

Di naman sa di ko gustong yakapin sya pero parang nakaktakot lang talaga.And baka di talaga si Karen to, baka demunyu to!

"Sino ka?Demonyo ka ba?Patay na si Karen at nakita nang dalawang mata ko yun!"sigaw ko sakanya at bigla na lamang umiba ang kanyang pag-ngiti.Umabot ang dulo nang kanyang labi sa kanyang dalawang mata.Then her pupil in her eyes changes into dark red.

"Oo nga pala nu, nakita nga nang dalawang mata mo kung pano ako pinatay!"Sigaw nya at biglang lumabas ang dalawang bola ng mata nya at kasunod nun ang pagsilabasan ng mga uod at ang maitim na dugo.Her teeth became fang and her nails sharpen.

"Dahil di mo ako tinulungan malungkot ang pamilya ko.Dahil ako'y tiningnan mo lang nawala ako sa mundong to!"Kakagatin nya sana ako nang kanyang matatalim na ngipin pero sinipa ko sya at tumakbo palayo.

Pupunta sana ako samin pero hinarangan nya ako.So I decided to go to a place that I know para di ako mawala.

Nagtago ako sa itaas nang puno malapit sa ilog at dun ako nagumpisang umiyak.Umiyak ako pero hindi masyadong malakas baka kasi mahanap ako nang demunyong yun.

Nang makarinig ako ng mga tawa ay tumigil ako sa pag-iiyak.Nilingon ko kung saan nang galing ang tawa at nakita ko syang lumalakad sa deriksyun kung saan ang ilog.

"Bakit ka nagtatagu?Takot ka ba?Takot kabang masaktan kita o takot kang mabunyag ang sekreto mo?Hahahah!"

Narinig ko ang mga sinabi nya pero di ko maintindihan kasi ano bang sekretong sinasabi nya?Maliban lang sa kinain ko ang pagkain na nakalagay sa lamesa ng guro namin,pero di naman yun gaano ka seryuso?

"Ano?!Magtatago kana lang ba habang buhay?"Sigaw nya habang papalapit na sya sa tinataguan ko.

Pinigil ko ang aking hininga at tinakpan ang aking bibig para di nya marinig ang hingal ko.

Tiningnan ko ulit kung nasan sya kanina pero nawala sya.Di ko alam kung nasan sya pero di parin ako aalis.

Nangbabalik na sana ako sa pwesto ko kanina may nakita akong anino na lumilipad?Tinitigan ko ito nang mabuti hangang sa nakita ko si Karen lumilipad papalapit sakin.

"HAHAHAHAHA!"Papalapit na sigaw nya and because of my fear I lost balance at nalaglag sa puno.

Di ko na alam ang mga nangyari.Nang binuksan ko ang aking mata and the first thing I saw was white then I heard a beeping sound and I felt someone is lying on my lap.

Pinilit kong bumangon pero di ko kaya.Ilang saglit lang ay naramdaman ko ang pagwala nang nakapatong sa aking lap at nakita ko si mama na umiyak.

Bigla nya lamang ako niyakap rason para di ako medyu makahinga.

"M-ma d-di ako m-makahinga"putol putol kong sinabi at binitawan nya na ako.Nakita ko din si Kenneth at Xaiver na pumasok.Alalang-alala ang kanilang mukha.

"Anong nangyari anak?Bat ka nawalan ng malay sa ilalim ng puno?"Pag alalang tanong ni mama.Oh my oo nga pala nalalag ako sa puno and nawalan siguro ng malay.Pero teka si....Si Karen!!

"Ma si--si Ka-Karen buhay(Umiiyak) pinagtangkaan nya ang buhay ko"Pag aamin ko sakanya.Tumingin ako kay Kenneth and di sya makapaniwala ganun din si mama at Xaiver.

"Anong pinagsasabi mo?Mga tatlong weeks nang patay si Karen nak"Alam ko naman yun pero...Nagpakita sya sakin.

"Nagpakita sya sakin ma.Kaya ako nandito dahil sakanya.Pinagtangkaan nya ako.Huhuhu!"Tinakpan ko ang aking mukha ng dalawang kamay ko habang umiiyak.

"Tahan na.Baka imahinasyon mo lang iyon"Bat di sila naniwala?Totoo naman ang nga sinabi ko ahh.Di naman ako nagsisinungaling eh.

"Ma mag c-cr lang ako"Tumango sya at naglakad nako papunta sa cr ng room namin.

Pagkatapos kong magpalabas ng dumi sa katawan lininis ko ang aking kamay tapos naghilamos.Inayos ko na din ang aking buhok.

But hindi pwedeng nagkakamali lang ako dahil actual kong nakita si Karen.Hahanap ako ng paraan para malaman nila na totoo ang mga sinabi ko.