Train to Keio 1

Punctuality hits me when the second day of the school came.

Nagbihis agad ako ng mas maayos na damit kumpara kahapon. Were not allowed to dress like the sailor suit of the Juniors. Simpleng long sleeved navy blue na shirt lang at medyo may kahabaang skirt. Nilagay ko na rin ang denim duffle coat ko na hindi mawawala. Duffle coats give me charms eversince I'm into cold places. Japan was the very reason why I need to always wear it.

I swiped my IC card on the train's entrance before butting in.

Buti nalang hindi tulad kahapon, siksikan ang nasa loob. Marami parin namang nasa loob pero karamihan ay nakaupo na. May bakante ring upuan kaya makakaupo na rin ako sa wakas.

Pero bago pa man ako makaupo, nahanap na ng mata ko si Dior na tahimik na nagbabasa ng libro pero ang tenga nito'y may pinapakinggang tawag sa cellphone nito.

Nangasim ang mukha ko nang matantong sa tabi pa naman sana niya ako uupo.

I tried to find one pero nang nagsipasukan na ang maraming estudyante saka ako nataranta.

I was about to sit nang hinarangan ako ng kamay niya saka inalalayan ang matandang may hawak na paninda sa harap ko. Para akong hibang sa ginawa kong iyon na kailangan niya pa akong ipahiya sa harap ng mga taong nandoon.

"Thank you hijo" pagpapasalamat ng matanda.

"O asan na 'yong kasama mo? Hindi na naman ba nagpasundo?" dagdag pa nito saka ako sinilayan ng kaunting tingin.

Now I left standing at the edge. Mas pinili ko nalang sa may malapit sa pintuan, naririnig ko sila dahil katabi ko lang naman ang matanda.

"Ah, I texted them three times pero hindi sumasagot 'la. I wonder if nakarating na sila?"

Tama nga ang hinala ko. Pinoy ang kumag na 'to.

He gazed at me intently when I'm trying to process what were they talking about. Saka ko lang narealize na tinititigan na niya ako nang nag angat ako ng tingin sa kanya. Sa hiya'y napaiwas nalang ako ng tingin at nagpokus sa paggalaw ng tren, nagsimula na ang byahe.

I tried to find something I can grip on. Pero wala na akong choice kundi sa may malapit nalang sa upuan ng matanda.

"Ang ibig kong sabihin ay ang girlfriend mo?" dinig ko pang tanong ng matanda.

I can clearly hear them kahit nakatalikod ako. The only thing that made me curious is, magkaano-ano ba silang dalawa? Lola niya? Kung Lola niya, ba't parang nagkakamustahan pa sila sa isa't isa?

"Ah, hindi ko po siya girlfriend 'la. She' just a friend."

"Aysus, 'She's just a friend, she's just a friend' pa kayo diyan. Kuhang kuha mo parin talaga ang ugaling pinoy no? Deny ng deny, kinikilig na pala" biro pa ng matanda.

Tss...

Napairap ako sa sarili ko at natawa na lang. Tama nga naman kung tutuusin pero wag naman sanang lahatin. Hindi naman ako natamaan pero, never naman akong kinilig.

I heard him chuckled as they shared each other's jokes.

I tried to calm myself knowing that he might probably staring at me from my back. Pero hindi naman ako nag aassume, sana naman hindi. Humawak ako ng mahigpit sa handle nang naalala ang sinabi niya sa 'kin kahapon.

'Can you please find something to hold on when you're riding a train'

Nadapa ako dahil sa katangahan ko. Hindi niya man lang ako sinalo kung ganoon?

Well, sino ba naman ako para saluhin niya?

Literarily speaking, minus sa lahat ng bumabagabag sa isipan ko, Does he really deserves an apology? Ano? Sorry kasi napagbintangan ko siya? Dapat magsorry rin siya sa'kin kung bakit di niya ako sinalo!

Pero sa mukhang 'to parang hindi niya alam mag sorry. Pag siguro sinabi kong 'Dior Sorry ulit sa pagbibintang ha? Tsaka siguro inuna ako ng karma sa ginawa ko sa'yo. Friends na tayo?' tas ang sagot niya ay 'Its okay. Forget it' o worst tango lang tsaka aalis.

Napabuntong hininga ako sa naisip ko.

I then heard a disgusting sound from the old woman beside me. Napasulyap ako ng bahagya sa gilid ko.

I can see from my peripheral version how the woman poited me with her finger.

"'Diba iyan 'yong iskandalosang babae kahapon?" bulong nito sa katabi na dinig ko pa.

Umiwas kaagad ako at umastang parang walang naririnig.

I wish I could've been deaf for just a week.

Dior muttered something that was unclearly on my ears. Napatuwid nalang ako ng tayo nang nagtatanong pa ng hindi ko maintindihan ang matanda sa kanya.

Nang sa wakas ay huminto rin ang tren saka ako naunang lumabas.

Naghiwalay rin ang matanda at ang lalaki sa may train stop. Aniya'y may hihintayin pa ang matanda. What instict made me wait him there is maybe guilty thoughts.

That I wish I could talk to him better this time. Ayoko ng marami pang makaalala kung anong nangyari kahapon. If this dilemma won't stop, then I will be unseen for the next days of my school life.

He walked calmly unmindful of my existence on the school gate. I waved at him but he just cocked back. The nerve of this guy.

"Hi!" I tried to sound cheerfully and friendly.

Sumabay ako sa kanya nang naglakad na siya papasok.

We were heading to the New South Building when he slowly walked.

"What is it again? Need anything?" he asked irritatedly. Hindi parin siya makatingin sa'kin like I wasn't his business.

Dude, you should mock at me right now.

But, right! I wasn't his business.

"I know galit ka parin sa 'kin buhat kahapon." I tried to explain but he never replied. "Dior...?"

"Hmm?" saglit niya akong sinulyapan. Bingi ba siya?

"I wish we could have a free time to talk about what happened. May uhh, I mean, I just wanted to pay back what I've done." I explained.

Out of curiosity, he stared at me.

Nasa second sliding door na kami nang napatigil siya at natulala.

"Like how?" hamon niya. "Excuse me Miss? Hindi kita kilala okay? Distance yourself, hindi porket kababayan pa kita. Pinatawad na kita kahapon pa. Mind your business okay?" he fired.

He went to the electronic notif booth to check for his sched. while I was just watching him there, unminding for my first subject too.

Ang sungit niya. Mind my own business daw. Distance myself pa. Virus ba ako sa kanya?

༆

It's General Chemistry for 90 minutes again. Ewan ko kung papasok pa ba ako sa klase na 'to o hindi. Kung makikita rin niya ako don eh baka magsawa lang ulit sa 'kin.

I peeked from outside again nang makitang halos kumpleto na ang estudyante pero wala pang instructor.

I went inside and found my seat still vacant. Ang pinagkaiba lang, kahapon may nakaupo pa sa likod niyon pero ngayon wala na.

To my surprise, nasa gilid ito ngayon 5th row on the right . Nagsusulat ng kung ano ano sa papel saka tumitipa sa kanyang Ipod. He never bothered to look kahit pa man tinatawag siya ng kanyang mga kaibigan.

A group of girls sa harapan ko'y pasulyap sulyap sa kanya saka nagsisi hagikgikan.

Umupo na ako dahil no choice kundi manahimik nalang.

I knew a lot of my classmates see me as the scandalous woman yesterday at hindi na iyon magbabago. I have no place to bother his life again.

I even have no place on his friendslists too.

Yumuko na lang ako at tumitig sa suot kong duffle coat. Parang ang init na masyado lalo na't naka long sleeved naman ako.

Hinubad ko iyon ng dahan dahan para naman makahinga. Hindi naman iyon nakatakas sa mata ng mga hapón sa gilid ko. They're a meter away from me pero nakakarindi parin silang pakinggan.

Itinali ko nalang sa bewang ko ang duffle coat dahil malaki iyon masyado para isiksik sa maliit kong sling bag.

"Ohāiyo Gozaimasu" our instructor greeted when she enter.

We greeted her back then we seated.

Nagsimula na siyang magturo ng madudugong topic ng Chemistry. Later did I realize what path I'm taking into. It's kinda hard to just feel the pressure of my father's expectation for me. Desidido siyang itaya ang buhay niya para sakin. Desidido siyang patunayan sa kanyang kapatid na kaylan man hindi naging mali ang mga desisyon niya. He wanted me to deserve this school. He wanted me to deserve this world he gave me. I don't want to disappoint him however, that's the pressure I'm having right now. Parang kahit anong oras, pwede akong biguin ng tadhana.

It seems like a new disaster is coming for me, and if it might've hit me, I might be hazardous.

༆

Namasyal ako sa student lounge ng seventh floor nang nag alas dose na. Wala akong balak mag lunch kaya bumili na lang ako ng snacks sa shop, yun lang ang madidigest ng tiyan ko sa ngayon. I am still adjusting from the usual food here in Japan. Baka maisuka ko rin kasi kahit ang pinaka masarap nilang ramen.

I find it peaceful here in an open view outdoor student lounge. From here, I can see the glimpse of the Tokyo Tower not very far from this 7th floor building.

I wonder why may mga bagay na napakaganda sa paningin mo pero hindi mo kayang mahawakan. But that's not what I always wanted right now. Kasi kahit papano may mga bagay parin na kahit gusto mong mahawakan pero nakikita mo okay na. Keysa yung mga gusto mong hawakan at mayakap pero hindi mo lubos masilayan. God, I missed them!

Either you run the day, or the day runs you, Paisley.

Tears rolled down my cheeks as I stared in the unknown.

I missed my father very much! Sana pala hindi na ako umalis ng New York! Sana pala ako na lang ang naiwan roon at nagbabantay sa kanya. He needed me much! I rather just lose this school year than lost him! Never! Huwag naman sana!

"I miss you Daddy" I sobbed.

Psychology was my last subject, that was I'm taking up though. I always had a great passion when in terms of medicine. My father wanted me to choose what I really want in life unlike my aunt who always introduces me to Journalism. But she's not forcing me though.

Naglakad lakad ako nang nag hapon sa malawak na Mita campus.

From there, I saw how beautiful the old Keio Library is!

I am not sure if that'll support my ID card though. Ang mga may authorization lang siguro ang pwedeng makapasok riyan.

Nitry ko pa ulit na nitap ang ID pero red at error parin ang lumalabas.

Until may lumabas sa sliding door ng library and to my surpise, It's Dior Chen with his usual smug look.

Mula siya sa loob at hindi ko alam kung anong isinadya niya roon. Lumipad lang ang tingin niya sa'kin at dire-diretsong lumabas.

Ngumiti naman ako sa kanya pero bakit ganon na lang siya kasuplado at snob.

"Dior! Teka!" habol ko.

"Dior!" I again shouted and thanks God! Bumalik siya.

"I forgot something" nagkamot pa ito sa ulo at agad pumasok ulit sa loob ng library, nilagpasan ako.

It's okay. I can wait for you here.

Be strong and smile at life even though it hurts sometimes.

What?

Nang makalabas naman agad siya ay napangiti ako. Hawak niya ngayon ang isang libro. Importante siguro ito.

"Ano 'yan?" usisa ko.

He gently looked at me and to his book he's holding.

"For literature." he simply replied.

"Mag thethesis agad kayo?"

"Nah.Just for a preparation." iling niya. Itinago niya rin agad iyon sa bagpack niya.

Ah-huh.

Sumabay ako sa paglalakad niya at nailang naman siya bigla.

"San naman ang punta mo?" he asked me.

Bigla naman ulit akong nangapa ng isasagot ko. Pwede bang sabihing kung saan ka pupunta, doon din ako?

"Ah, dyan lang siguro sa benches o sa field, depende" I laughed.

Tipid naman siyang ngumiti. Am I dreaming?

"I see."

"Ikaw? San ka pupunta? Uuwi ka na?" sunod sunod kong tanong unminding how he should treat me and how I must treat him.

"Sa First School Building lang" tipid nitong sagot.

Takot kabang sabihing may kikitahin ka? Girlfriend mo?

"About sa sinabi kong mag uusap tayo...-"

"Sinabi kong huwag na. Don't mind it Miss-"

"Paisley Hirano. Call me Paisley nalang" ngumiti pa ako sabay lahad ng kamay sa kanya.

His eye stared on my hand still hanging waiting for his hand. Students on the benches looked at what I'm doing too. Later I realized that it was rude for the Japanese to shake each other's hand.

Binaba ko naman iyon agad at napayuko.

"Sorry" I added.

"It's okay. We can talk about your matters tommorow if that's bothering you. I just don't have time today. Excuse me"

I watched him as he walk pass by the corridors and made unto his destination.

Na curious ako sa sarili ko kaya sinubukan ko siyang sundan.

First School Building? I wonder if it was near the main gate?

Binilisan ko pa ang takbo ko nang maabutan ko siyang pumasok sa Room 102.

Nagtago ako sa tabi ng stairway nang may nagsisilabasang mga estudyante. Tapos na marahil ang klase nila. And the thought na pumasok roon si Dior ay ang nagpa taka sa akin.

Nagkunwari akong nagtitipa lang sa phone nang dumaan ang mga estudyante galing sa kabila.

Nang sa wakas ay wala ng estudyanteng dumadaan saka ako sumilip sa harap ng classroom. Wala naman akong nasilayan maliban sa matangkad at maputing babaeng nagtitipa sa kanyang phone habang bitbit niya ang kanyang handbag.

She looked astonishingly beautiful and expensive. Sumulyap sulyap siya sa paligid na parang may hinahanap.

She looked kind and accommodating by the look of her beautiful face. Lumabas ako ng lungga ko para lumapit sa kanya. Hindi naman talaga ako lalapit sa kanya kundi sisilip lang sa kuwarto sa tapat niya.

Where is he? Diba dito naman siya pumasok kanina?

"Yes Anything?" the Senior High girl asked.

"Uh, have you seen someone entered the room. He's uhh, holding a book and-"

"Maiara let's go!" a familiar man from my back just cut what I'm supposed to say. Napalingon ako nang tama nga ang hinala ko. It's Dior at hindi ko namalayang kabababa niya lang sa hagdanan.

"Oh! There you are!" she exclaimed gently "I thought you'd left me again huh" kinurot pa nito ang tagiliran ni Dior saka nag asaran ang dalawa. I even saw him smiled with his teeth exposed.

They walked out of the room at marahil uuwi na sila.

They looked happy together. I guess they really are into relationship. Uhm, maybe.

Hinawakan ko ng mahigpit ang sling bag ko saka na rin ako tumulak pauwi.

Sumulyap pa nang saglit sa akin ang babae at may sasabihin pa sana nang hinila na lang siya sa bewang ni Dior.

He's trying to ignore me kahit pa man alam ko na kung anong meron sa kanila. Anong meron? Well I'm not really sure but the way they treated each other made me think that they're really are something.

Sumunod nalang ako papasok sa tren at nakita ko rin silang magkatabing umupo. Dior was making himself busy in scanning his borrowed book while I found the girl waving at me.

I waved back. She's really kind and cute. Her charming smile looked so seductive. I smiled back too.

Naupo ako sa tapat nalang ng pituan habang sila ay nasa kanang bahagi malayo para makaharap ko sila nang husto.

I made busy with my phone too at pasulyap sulyap na lang ang ginawa ko sa kanila.

I checked if there was an unseen messages on my Line pero gaya ng nakaraang araw, wala pa rin. Hindi ko maiwasang hindi mag alala lalo na't araw araw naman nila akong tinatawagan sa hospital.

Hindi ko maiwasang isipin na baka may masamang nangyari kay Papa o kaya emergency.

I wondered also if itatago nila sa'kin ang biglaang emergency at saka lang ako tatawagan at pauuwiin pagkalipas ng araw. I can't imagine myself too if nangyari man iyon.

Uh! Enough! I shouldn't be thinking about this. Enough Pais!