.

Sa wakas! Sa wakas at matutupad ko na ang mga pangarap ko, although hindi iyun ang pinaka pangarap ko at least stepping stone na siya!

"Ejura? Akala ba namin umalis ka na?" nagulat naman ako ng may biglang nag salita sa likuran ko. Na i-baba ko ang cellphone ko saka tumingin sa pinanggalingan ng boses.

At dun ko sila nakita, ang mga ka officer ko. Nang makita nila ang mukha ko ay lahat sila nagulat at biglang nag alala.

"Bakit ka umiiyak? Ok ka lang ba?" kaagad namang lumapit sa akin si Kim at yinakap ako. Lumapit na din sa akin ang iba pa, nang tignan ko sila ay nakita ko din siya. Naka tayo lang at naka tingin sa akin. Iniwas ko nalang sa kaniya ang paningin ko.

"Hahaha, ok lang ako. Ano ka ba, tears of joy toh." although tears of joy siya pero kanina tears of sorrow.

"Anong tears of joy ka diyan?!" sabi ni Ate Hannah.

"Opo, tears of joy po toh, tumawag kasi si Mama at pumayag na siyang mag aral ako sa DAA!" lumawak ang ngiti ko ng banggitin ko ito sa kanila at mas lalong bumuhos ang mga luha ko.

Nag ka tinginan naman silang lahat at para bang may kung ano sa mukha nila na hindi ko maipalawanag at hindi ko ma ngalanan.

"Hmm? What's with your expression? Hindi ba kayo masaya para sa akin?" Tanong ko sa kanila. Napa tingin naman sila sa akin at para pang pilit silang ngumiti.

"No! No! Of course not!" sabay sabay nilang sabi na nag stutter pa. Napa taas naman ang isa kong kilay- kahit hindi ako marunong.

"Of course masaya kami sayo Ejura. Masayang masaya." sabi ni Kuya Renz na mukhang sincere na ang ngiti kaya napa ngiti nalang ulit ako sa kanila.

Lumapit naman sila sa akin at yinakap ako, but he didn't hug. Why would he? We waited for the jeep to pass by, mas makakamura kami sa Jeep kesa sa trycle eh. Medyo malayo din kasi ang school namin sa bayan. After a couple of minutes a jeep stop in front of us, then all of us hop in. Nagulat nga ako ng makita ko kung sino ang katabi ko.

Nagulat nga din ako ng makita siyang kasama nila Kuya. Art never been with us kapag uwiaan na lalo na kapag meeting kahit nung kami pa. He's a bit busy lalo na kapag 5 pm na, he always the first one to leave dahil din sa may motor siya. And I'm kinda shocked when I noticed that he didn't bring his motor. I know I should not think of him, but I can't help it!

"You didn't bring your bike, Art?" the question inside my head was asked by Kuya Hans na nasa harapan lang namin. Naka tingin naman sa akin si Kuya Renz na naka ngisi, I rolled my eyes on him kasi alam ko na kung sino ang may kagagawan nitong seating arrangement.

"Ginamit ni Kuya, sira kasi motor kaya ayun." simpling sagot niya. Tumingin nalang ako sa labas ng jeep ang sa may pintuan at dun nalang binaling ang aking pansin.

A lot of people where curious sa nang yare sa amin ni Art, even sina Kuya Renz. They don't know what happened to us, nakita nalang nila na isang araw ay para na kaming stranger na nag kaka sagupaan ng daan. Nagulat sila sa nang yare, hindi nila expected yun na bigla nalang nawala ang sweetness sa amin. Ni hindi na kami nag usap at hindi na din kami nag kikibuan at hindi na ganun mag titigan. Hindi nila yun inaasahan kahit din naman ako hindi ko rin yun inaasahan. Nagising narin din ako na ganun na ang nag yare.

They tried to talk to us and get some information to what happened- key word TRIED. Yes, wala silang nakuha sa akin o kahit ata sa kaniya. Kahit ang sarili kong mga kaibigan ay kakaunti lang ang alam kung bakit kami nag ka ganito. Hindi ko pa kasi kaya, hindi ko pa kayang sabihin sa kanila kung ano nga ba ang nang yare da amin. Ang hirap pang mag open up sa kanila.

"Manong para po!" nabalik naman ako sa katinuan, nang marinig ko ang boses ni Kuya Miko. Tumigil naman sa harap ng jollibee ang jeep at sabay sabay na kaming bumaba dito.

"Sige guys. Ma una na ako." I said, pero bago pa man ako maka alis ay hinawakan bigla ni Kuya Renz ang kamay ko.

"You're not going anywhere. Let's celebrate." sabi nito sa akin.

"Celebrate? Celebrate what?" takang tanong ko sa kaniya.

"Nako naman Era! We're going to celebrate your achievement!!" masayang sabi ni Ate Zed. Mas lalo akong naguluhan sa sinabi niya.

"My achievement? Anong achievement ang sinasabi ninyo?" napa face palm naman sila sa sinabi ko. Napa tili ako bigla ng hilahin ako basta basta ni Kuya Renz papunta sa Jollibee.

"Hoy Kuya! Ano ba toh? Ba't ba hinihila mo ako? At ano bang icecelebrate na achievement ko? I didn't do anything." pagpoprotesta ko. Pero hindi ito na kinig gayun din ang mga kasamahan namin na naka sunod sa amin sa likuran.

Pumasok kami ng Jollibee na hila hila ako ni Kuya Renz at ng maka pasok ay pina upo niya ako sa isang vacant na table, mahaba iyun at kasya kaming lahat. Na upo na din ang iba habang si Kuya Renz, Kuya Hans at Ate Hannah ay naka tayo pa.

"We are celebrating your achievement kasi diba pumayag na ang nanay mo na kumaha ka ng exam sa DAA at dun na mag aaral!" masayang masaya na turan ni Ate Hannah. Nagulat naman ako sa sinabi niya.

"What? It's not even an achievement."

"Anong hindi achievement yun?! Nako bhe yung nanay mo na ang hirap i convince tas ang sobrang hirap mag agree ay bigla kang pinayagan sa gusto mo! Sa tagal tagal mong nakipag debate sa nanay mo patungkol diyan sa pangarap mo ay hindi ba yan achievement!" Ate Zed said. Nag agree naman ang lahat sa kaniya.

"Masayang masaya kami Eli dahil ngayon madali mo nang matutupad ang pangarap mo, kaya din tayo nag cecelebrate because of that. At treat na namin to sayo because anytime soon you'll be leaving us at minsan na lang tayo mag kikita kita."

I can't help to smile because of what they said. Ang sarap, ang sarap sa feeling that someone was happy because of what your achieving even though maliit na bagay pa lamang ito. My heart melted because of it. Sa panahon din kasi ngayon minsan ka nalang makaka hanap o makakakita ng tao na genuinely na masaya sayo na tanggap ka, at nag papasalamat ako dahil isa ako sa mga taong naka salamuha sa kanila. Kahit noong una pa lamang kami nag kita ay kitang kita ko na totoong tao sila(not that they're alien or what) hindi sila yung taong peke or plastic, they were true to their words.

Noong malaman nila na hindi talaga pagiging seafarer ang gusto ko ay nagulat sila and they pitted me, because they know na hindi bukal sa akin ang kinukuha ko at this is not my passion.

So if you want something then go for it! Don't let anyone or anything na makaka pigil sayo sa kung anong gusto mong abutin.