Chapter 14

Chapter 14

"Priscela! Prim!" Napahiwalay ako kay Stan ng narinig ang noses ni Max na tumatawag sa akin. Agad kung hinanap ito, I saw Max's worried face as he scanned to look for me. May kasama itong apat na lalaking naka itim. At tatlong kasama niya sa varsity.

"Max!" I shouted back. Bumaling ito sa akin at agad pinutol ang distansya sa pagitan naming dalawa. He run towards me at agad akung sinuri.

"Are you okey? Are you hurt? Fuck! I was worried!" I saw mixed emotions in his face. Fear, worry, anger and some emotions I can't name. Napabuntong hininga na lamang ito habang niyakap ako ng mahigpit. I heaved a deep breath as I hug him back. Mas lalong napanatag ang aking loob ng nakita si Max. I know for sure that I'm safe.

"Captain! Ito po ata ang lalaking gumalaw kay Prim." Lumayo saglit si Max sa akin upang balingan ang nagsalita. I saw the man who touch me earlier grunting in the ground. May pasa ito sa pisngi.

"Bring him to the police station," Max said menacingly. Nakita ko pa ang mahigpit na pagkuyom ng kanyang kamao.

Agad kung hinanap si Stan, ang nagligtas sa akin. Hindi pa ako nakapagsalamat sa kanya. Kausap niya ang isa sa mga varsity players doon. May dumating din na security na galing sa club dahil sa nangyari.

"Sinaktan ka ba niya? May sugat ka ba? Let's go to the hospital." Seryosong sabi ni Max sa akin. He eyed my face searching for something.

Hinawakan ko ang kamay niya na nasa aking pisngi at bahagyang ngumiti.

"I'm fine Max," I whispered. "Gusto ko lang umuwi para makapagpahinga." He closed his eyes as he heaved a deep breath.

"Fuck this is my fault!" Max said angrily. Then eyes me. Nalungkot ako ng nakitang may pagsisisi sa kanyang mga mata. Hindi ko alam ngunit nasaktan ako dahil tingin koy sinisisi niya ang kanyang sarili sa nangyari. Agad akung umiling at hinawakan ang kanyang balikat.

"Its not your fault Max. Kasalanan ng lasing na lalaki. Please..." I begged him. Huminga lang siya ng malalim at niyakap ako ulit.

"I was so worried... when I came back with a car and," huminga siya ng malalim at tinignan ako sa mapupungay na mata, "Y-Your not there..."

Napahinga ako ng malalim at ipinikit ang mata. The event was still vivid in my mind, ramdam ko pa din ang takot sa nangyari.

"I was looking for you, akala ko bumalik ka sa loob. But when Lucas said he never saw you came back, mas lalo akong nag-alala na baka may nangyari sa 'yo." Lumayo siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. He scanned my wrist, medyo namula ito dahil sa mahigpit na pagkakahawak ng lalaki kanina.

"Fuck," he stared at my wrist angrily. "I will make him pay," he sweared pero hindi ko na lang din pinansin. My mind is in turmoil that I don't know what to do. Lumapit sa amin ang isa sa nakaitim na lalaki kanina.

"Dadalhin na namin sa presinto ang lalaki Mr. Scavien," kunot noong tinignan ko ito. Sino to?

"Yes, thank you Arnold. Susunod ako," tumango lang ito at umalis.

"Let's go home. Mas lalong mag-aalala si Tito." Tumango na lamang ako at sumunod sa kanya. I blink when I suddenly remembered Stan. Where is he?

Inilibot ko ang aking tingin ngunit hindi ko na ito nakita. Ni hindi man lang ako nakapagpasalamat.

Pinasakay ako ni Max sa kanyang kotse then he gave me his jacket na agad kung sinuot. I feel so tired because of what happened na hindi ko na namalayan na nakatulog ako sa kotse. All I remembered was a pair of arms carrying me then I dozed off.

Nagising ako na masakit ang aking ulo. The light from my window touch my face and the sound of my alarm is ringing loudly. I groaned and get my phone to turn it off. Ayaw ko pang bumangon, ang bigat ng katawan ko at masakit ang aking ulo.

Mariing pinikit ko ang aking mata when memories from last night flooded my mind. Napabangon ako ng wala sa oras ngunit napahinto din ng medyo umikot ang aking paningin.

"Damn Alcohol," I massage my forehead gently.

Binuksan ko ang cellphone at nakita ko ang oras and Blue's missed calls.

6:49 A.M.

I opened her messages.

From: Blue

Hey? Okey ka lang? Anong nangyari?

From Blue:

Usap tayo bukas. Pahinga ka muna.

I heaved a deep breathe. I still have classes today. Bumangon na ako upang makapaghanda. I did my routine when my eyes caught something. The reddish mark was still visible in my wrist, naalala ko ang mahigpit na hawak ng lalaki at medyo masakit pa ang buhok ko. I gently massage my scalp, its still vivid, how he pulled my hair that night.

Napailing na lang ako. I hope Daddy will never know. Nagsuot ako ng relo para medyo hindi ito mapansin. My phone ring and a new message pop up. Napataas ang aking kilay then opened it.

From: Max

Good Morning. Awake?

I smiled as I tap a reply.

To: Max

Good Morning! Yes, already.

I gently comb my hair as i put it in a ponytail. Put some matte in my lips and a tint in the cheeks. Then my phone recieve another message.

From: Max

Good. Bumaba ka na, I'm waiting.

My forehead creased. What? Pero agad ding nanlaki ang aking mata ng narealize ko ang ibig niyang sabihin.

"Shit," agad kung kinuha ang bag ko at ang cellphone at nagmamadaling bumaba. Then I heard Daddy talking to someone. I pout when I saw Max, prenteng nakaupo sa sofa while talking to my father. Para itong model habang nakaupo.

Kay aga-aga, tss. His broad shoulders where define because of his gray shirt hugging his body tightly.

"Bati na kayo?" I jolted back when someone asked me from behind. Napabuntong hininga na lamang ako ng nakita ang kakambal na nagtatakang tumingin sa akin. I smiled at her.

"A-Ah, yeah. Bati na," napailing na lang ito ng kumapit ako sa kanyang braso at sabay kaming naglakad pababa.

"Oh, they're here," rinig kung sabi ni Dad kaya napabaling ako doon. I blink when I saw Max gazed at me then his lips twitch a bit. Napanguso tuloy ako habang si Aquila naman ay tumikhim.

"Good Morming Max, Dad," Bati ni Aquila.

"Morning princesses. Off to School na?" Dad approached us and kiss our forehead. He's in his casual attire. Tingin ko'y wala silang lakad ngayon ni Mommy.

"Ah, yes Dad kailangan ko kasing pumunta doon ng maaga." Sagot ni Aquila. Habang naglilikot ang mata ko, I glanced at Max na ngayon ay nakatayo na habang tinatanaw kami.

"Oh, okey. Ikaw Prim? Kanina pa tong sundo mo," napabaling ako kay Daddy na seryosong nakatingin sa akin. I cleared my throat at bahagyang tinago ang kamay sa aking likod.

"U-Uh, sabay na kami ni Aquila Dad." Dad stare at me for a second then nod habang kunot koong tinignan naman ako ni Aquila.

"Pwede naman akung magpahatid sa--"

"No!" They stared at me weirdly kaya napatikhim ako.

"I mean, wala namang kaso kay Max na sasabay ka Quine. Total isa lang naman pupuntahan natin, diba Max?" Max stared at me wonderly but then he agreed.

"Fine,"

The atmosphere inside the car is a bit strange. Walang nag-iimikan, kung hindi casual na nag-uusap si Aquila at Max ay and tugtug sa sasakyan lang ang naririnig. Nasa shot gun seat ako habang nasa likuran naman si Quine na ngayon ay nagse-cellphone.

After Max parked the car, I immediately went outside. Lumabas na din ang kakambal ko, I cling at her arms as she creased her forehead at me. I smiled cheekily, napailing na lang ito at nagsimulang maglakad. Max is tailing behind us.

When I saw the person waiting for us, my eyes rolled immediately. May malaking ngisi ito sa labi habang nakatingin sa amin.

"Good morning ladies," Ryder greeted us at napatingin sa likod namin. "Oh? Hi captain! Morning," lumapit ito kay Max at bahagyang tinapik ang balikat. Max nodded at Ryder then turned to us, I mean sa akin kasi nauna nang maglakad ang kakambal ko. Napanguso si Ryder habang nakatingin sa papalayong bulto ni Quine.

"Palagi na lang akong naiiwan," he shake his head at nagsimula na ding maglakad upang masabayan si Quine.

"Babe! Wait for me!"

Quine just raised her middle finger kaya napangiwi si Ryder pero nagpatuloy pa din sa pagsunod kay Quine. Napailing na lang ako habang tinatanaw ang dalawa.

"Are you okey?" I blink twice as I face Max. Seryosong nakatingin ito sa akin habang hinihintay ang aking sagot.

"A-Ah, yeah. I'm fine," I smiled at him, huminga naman siya ng malalim at tinignan ako gamit ang kanyang malamlam na mga mata.

"I-I'm truly sorry for what happened Prim." Ipinikit niya ang kanyang mata tila nasasaktan. I stared at his face as I saw how his forehead crease and he heaved a deep breath.

"Hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko kapag may nangyaring masama sayo," baling niya sa akin at seryosong nakatingin sa aking mata.

I squeez his hand as I smiled at him, "Thank you for always here for me Max," huminga siya ng malalim at bahagyang hinawi ang buhok na nasa aking pisngi at inilagay sa likod ng aking tenga.

"Magbabayad ang sino mang manakit sayo," he said viciously.

I was preoccupied while trying to absorb the discussion this morning ngunit naglilikot ang isipan ko at kung saan-saan nagpupunta. I'm inside the classroom already pero wala ako sa aking sarili. Bumuntong hininga ako habang bumaling sa bintana. Hindi na ako nakapagpasalamat kay Stan kahapon, sana makita ko siya ngayon para makapagpasalamat man lang ako sa kanya.

"Dismissed," napabaling ako sa harap ng nagsalita ang prof. Umalis na ito at nagkanya-kanyang alis na ang iba kung kaklase. I glanced at Blue and saw her staring seriously at me, bahagya niyang tinignan ang kamay ko na nasa desk kaya agad ko itong binaba. Pero makulit ang kaibigan at kinuha ang kamay upang masuri.

"Are you okey?" She said, worry is visible in her tone. I smiled to assure her pero bumuntong hininga lang ang kaibigan at niyakap ako.

"Sana hindi na lang kita hinayaan doon. I was so scared when I heard the news. I tried to call you pero di mo naman sinasagot, buti na lang sabi ni Captain that you're fine." She said at sinuri ang mukha ko.

"I'm fine Blue, Max already took care of the incident," she nodded at tumayo na.

"Lunch?"

Agad kaming naghanap ng mauupuan ni Blue sa cafeteria. Hindi ko nakita si Max at hindi din naman naghintay sa labas ng classroom ko sa araw na ito, I just shrugged it off, busy siguro baka may requirements na ginawa lalo na't naging busy iyon last week.

I scan the cafeteria hoping to see Stan pero nabigo ako at hindi man lang nakita ni anino ni Stan. After we ordered ay kumain na kami.

"Nabalitaan ko na yung crush mo ang nagligtas sayo?" Blue asked as she raised her brow.

"Ah yeah, buti nga nakita ako ni Stan. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin 'pag hindi." I answered as I remember what happened that night. Ngunit bahagyang uminit ang pisngi ko ng naalalang nayakap ko si Stan kagabi. Kung paano niya ako inaalo and whispered some comforting words to make me calm.

"Oh? Ba't ka namumula?" Kunot-noong tanong ni Blue. I cleared my throat as I eat my food hindi na sinagot ang kaibigan. She gave me chesire grin that made me choke, mas lalo itong natawa habang tinitignan akong nagkukumahog sa pag-inom ng tubig.

Time passed by, and my last period is done. Maagang umalis si Blue sa araw na iyon dahil tinawagan siya ng mga magulang. I waited for Max to show up pero hindi ulit ito nagpakita sa araw na iyon. Hindi ko na napigilan ang sariling i text siya kasi nag-aalala ako baka hindi nagpapakita dahil naguguilty parin kahit sinabi ko naman na wala siyang kasalanan.

To Max:

Hey? Busy? Di ka nagpaparamdam.

Napabuntong-hininga ako ng nakitang wala pa ding reply. Mukhang busy nga iyon. Tinawagan ko na lang ang kakambal ko para sabay na kaming umuwi. Nagriring ang kabilang linya. Nakadalawang tawag pa ako bago sinagot ni Aquila ang cellphone.

"Hello? What do you want?" Napaismid ako ng narinig ang malamig na boses ng kapatid.

"Hey Quine, sabay tayo? Asan ka?" Tanong ko habang naglalakad na para lumabas sa campus.

"Oh, where's Max? Magagabihan kasi ako ngayon dahil may meeting pa kami."

"Ganun ba? Mukhang busy din si Max eh. Magpapasundo na lang ako sa driver. Anong oras ka ba kukunin?" Tanong ko while scanned the whole area. May mga students pang nagkakalat at naghihintay ng sundo. May iba ding nagkanya-kanyang sakay sa kanilang mga sasakyan.

"Magte-text lang ako. Ingat sa pag-uwi Priscela."

"Okey, ingat din bye," I said but she cut the line immediately. Napanguso na lang ako habang nagtipa ng text para sa driver.

"Stan! Uwi ka na?" Napaangat ang aking tingin ng narinig ang pamilyar na pangalan. I saw Stan talking with some of his friends. Nakapack ang isang strap ng back pack at nakapamulsa naman ang isang kamay.

Agad kung naramdaman ang kabog ng puso sa kaba habang tinitigan ang bulto ni Stan.

"Ah Oo, bukas pa practice eh." His friends nodded. Napaubo ako ng bumaling siya sa aking banda. I turned ny back then fan myself using my hand. Kinabahan ako ng todo at hindi alam ang gagawin. Mag-Thank you ka lang naman Prim eh! Anong masama dun?

I heaved a deep breath at unti-unting humarap pabalik ngunit nanlaki ang akin mata ng nakitang nakatayo na siya sa aking harapan. He wear a serious face as he stared at me. Ganun pa din ang ayos hawak ang isang strap ng back pack at nakapamulsa.

I blink twice and my lips slightly parted as I stared at him.

"How are you?" Seryosong tanong nito sa akin. Napaayos naman ako ng tayo at mahigpit na nakakapit sa strap ng shoulder bag.

"I-I'm fine..." tumango ito at bahagyang tinignan ang kamay ko. His forehead creased as he stared at my wrist kaya tinabonan ko ito gamit ang isang kamay.

"Uh... t-thank you pala sa pagligtas sa akin," agad naman itong napatingin sa akin, I gave him a genuine smile, totally grateful to have him that night.

Napabuntong hininga ito, "Your Welcome. Take care of yourself next time," agad akung tumango sa kanyang sinabi. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala siya sa mga oras na 'yon.

"May sundo ka?"

Taas kilay'ng tanong niya sa akin. Why? Ihahatid niya ako kapag wala?

"U-Uh---" I was cut off with the sudden beep from our car. Pareho kaming napabaling ni Stan doon.

"Sundo mo?"

"Uh, Oo."

Kuya Leo open the car's window.

"T-Thank you ulit." Sabay ngiti sa kanya. He just nodded. Pumasok na ako sa kotse at sinarado ang pintuan. Stan stared at me, even though the car's window is close.

At unti-unting umandar ang sasakyan paalis. But my eyes never leave him until he was gone.