04

ARIANDE

Habang abala ako sa pag aayos ng mga gamit ko. Naramdaman ko nalang na may umupo sa katabi kong upuan. Napatingin tuloy ako kong sino ang pangahas nato. Halos maubos ang hangin sa katawan ko nong mapagsino ang prenteng nakaupo don.

I was in awe, captivated by the man's beautiful face. He opened his eyes when he maybe felt I'm staring at him

"Hi?" he boyishly smile.

Omeeegeed! Hindi ba ako na nanaghinip? "H-hello?" I stuttered. Why is he here?

He cleared his throat, awkward. "Can i just barge in? Ito lang kasi ang room na bukas eh. Wala pa namang klase? Ok lang ba? Im not disturbing you right?"

Mabilisang umiling ako. "NO. I mean. Okay lang. Mamaya pa naman ang klase namin eh." I shyly smiled.

"Thanks" okay. Matutunaw na yata ako sa ngiti nya. Easy there heart. Kalma lang.

"Oh! I know you!" He points my face.

"Huh?" Pinagsasabi nito? Napakunit noo tuloy ako.

He give me a wide smile. "Yeah. Right. Your the girl I bump last time. Remember? Im Ed Sebfrei. Are you alright?" Hinawakan nya pa ang noo kung nabukol.

Ok. Awkward. I cleared my throat. Sabay pasimpleng hawi ng kamay nya. Nakakahiya kasi. Though nakakakilig talaga. "Im okay. Pagaling na. Hindi naman halata eh. Ok lang ako. Ok lang talaga promis-"

He chuckled. "Hey. Hindi ako kalaban. You dont need to shout. I get it."

Namula yata ang mukha ko. Ano nga bang pinaglalaban ko? "Hehehe. Kinakabaha- i mean. Ok lang talaga ako" I smile awkwardly.

He nods "Good. Im really sorry I wasnt looking in the path Im walking. Im late for my class that day. Sorry" He sincerly apologize.

Napailing agad ako. "No its okay. Hindi din kasi ako nakatingin sa nilalakaran ko non. Sorry din. Like you late nadin kasi ako. Eh di kopa makita ang Id ko eh bwesit talaga yang guard natin eh. Nambubulyaw pag wala kang I.d. tapos may quiz din ako kau Sir, eh ang teror non sa mga late kaya wala talaga ako sa huwisyo noon, urm Sorry ang ingay ko ba?" Napansin ko kasing nakatingin lang siya sa akin at nakikinig sa sona ko.

He laugh "No. Its okay. Madaldal ka pala?"

"Hmmmn?" Nakakahiya. Bat di ko kasi mapigilan ang bibig ko? Ang daldal!

"Ma. Rebecca Ariande Delzotto. Nice name."

Kumabog naman ng husto ang bibig ko. Kilala nya ako? Yung whole name talaga? Grabe nato! "H-huh? You know me? I mean my w-whole name?" Huwag kang ngumiti sagutin mo ko.

"Yeah!"

Halos sumabog ang puso ko sa sobrang galak sa sinabi nya. Kilala niya talaga ako? Yung existence ko?

He points my uniform. Napatingin naman ako don savay ngiwi. "Your nameplate says it all. Tama ba ang pronunciation ko? You have a very long name."

Biglang lumagapak lahat ng nagliliparang angel sa harapan ko. Patay lahat! Rampage! Yung malapad na ngiti ko nauwi sa ngiwi. Asa ka naman kasing kilala ka nya Reiand! Si Kasandra lang yata ang nag iisang babae sa vocabulary ng sinisinta mo.

Before I could say anything he butted in "Hey! I dont formally introduce myself to you, Ma. Rebecca Ariande. Im Eduard Sebrfrei Del Fonteijo, Architecture student. Nice meeting you, pretty." He playfully winks at me

Namula yata ang buong mukha pati tenga ko nong sinabi nya ang pretty. Ene be? Kenekeleg eke? Epet heer. "Alam k- Im mean nice meeting you too, Ed Sebfrei?" Para kunwari di ko sya kilala. Kunwari lang naman.

He nodded. Inaabot nya naman ang kamay ko at nagshakehands kaming dalawa. Emmeeegeed! Pede weg meneng bemetew? Ang lambot prend! Waaaah. Anong kinain ko kanina bat ang swerte swerte ko? Pede ganto araw araw lord? Promise maaga talaga akong magigising.

He boyishly grin "Ayan. Friends na tayo ha?" He said. Nahawa naman ako sa ngiti nya.

"Sure kahit more than friends pa. Opps" napahawak tuloy ako sa bibig ko.

"Ha?" Mukha nagulantang sya sa sinabi ko.

I awkwardly laugh. "Hahaha. Just kidding. Friends right?"

"Mapagbiro ka pala." He chuckled

"Hahaha. *Kung alam mo lang. Totoo yon." I whispered.

"Saying something?"

Napatingin tuloy ako sa naguguluhan nyang mukha. Ang gwapo padin."Ha? Ah wala. Masaya lang ako kasi friends na tayo" 'pero mas sasaya ako pag naging tayo..' dagdag ni malanding brain.

"Me too. I only have few girl friends. Ayaw ko kasing mag selos si Baby swee- I mean si Kasandra. You know her?"

Napatango nalang ako. 'Syempre. Karibal ko yon eh!' pero di ko kayang sabihin.

"Y-yeah. S-shes a tourism student right?" Bat ba ako nag stustutter?

'Pigilan ang iyak' Nakakahiya kay Seb.

"Yeah. Shes my girl. Matagal nadin kami 5 years." He proudly say. Sige ipagdiinan mo pa! May nasasaktan po! Napatingin tuloy ako sa kisame.

'Wag papatak! Makisama ka tears!' Watdapak! 'Nakakaiyak!'

"But shes leaving." He added.

Yung luha kung pa fall na. Bigla nag stop over. Ano daw? Sinong aalis? Si Kasandra?

"Huh?" Kunwari hindi ako intresado. Pero atat ako sa sagot niya.

"Kasandra's leaving me." He sadly said with a big sigh.

Says what? Totoo bato? Pero bakit?

I dont know what to say. Kaya pala parang may  kulang sa kanya kanina. I know now what it is. The spark in his eyes. Right now, the eyes of him are full of sadness. He looks so gloomy even if he hide it with his smile. A fake one.

He again took a deep breath "She's leaving me this whole second sem. She will be having her practicum/OJT in Boracay. Its too far from here. Its for fucking 6 months and shell stay there."

Parang syang batang nagsusumbong sakin. Parang batang naliligaw at Nakakaawa yung mukha nya. Para syang naiiyak pero pinipigilan nya.

"We fought last night. I thought we made this clear already but bullshit! Still, She wants to go. You know its fucking too far from here. Damn! Shes hard-headed! Shes angry with me and so am I. I dont fucking know what to do anymore." He stratch his head annoyingly.

Grabe! Grabe! Revelation 101. Mag kaway sila! As in? As in super duper? Magkagalit sila? For the pers taym! Historical to. Kailangan tong maitala sa aklat ng mga lalaking hindi nagtataksil! Ang libro ng 'kadakilaan ni Ed Sebfrei!'

Lord ito na po ba ang sign na hinihintay ko? Opportunity ko ba to or isa lang sa free taste mo? Yung hangang tikim lang? Patikim ganern!

The school bell rangs pero bakit tila love song ang pagkakarinig ko don? Eto ba ang magiging themesong namin ni Sebfrei?

NAKAKAKILIG!

Kring~~kring~ odiba?

Unique. Antique. waaah..

He holds my cold hand "Thank you Rebecc-  eeer What to do want me to call you? Masyado kasing mahaba ang name mo eh" he asked

Sus Basic lang yan. 'You can call me 'YOURS' mas maikli yon. Mas bagay pa. In return, Can I call you 'MINE?'.

Ayiiieh! Mas akma kasi sating dalawa eh. Exclusive for each other.On the second thought. Hindi pwede eh. I smile "Just call me Reiand. My friends calls me that. We're friends right?"

He genuinely smile "Yeah. So, Reiand thank you ha? I appreciate your presence. You're there to listen in my little drama. Wala lang kasi akong mapagsabihan. You help me there." He pressed my hand lightly before he freed from his grip.

Napangiwi naman ako. Anong naitulong ko don? Wala man lang nga akong nasabi! "No need to thank me. Wala akong naitulong. Hindi kasi ako love guru." I confess.

He still smiles at me "Really, Reiand. You help me. Nawala na ang bigat na dinaramdam ko. Thanks sayo. Nakikinig ka kahit alam kong iniistorbo lang kita. My time is up. I need to go. Its really nice meeting you Reiand." He stood up and pats my head like Im a kid.

I just nodded. Hindi ko kasi ma contain ang kilig ko. Baka mahimatay ako bigla pag may isa pa akong sentence na marinig mula sa kanya.

I just waved my hand at him and he waves back with a big smile on his edible lips as he walks out in my rooms' door.

Aasa ba akong may pag asa ang pagsintang purorot ko ka nato?  Kaiyak! Anak ni PURORO naman oh! Kinikilig parin ako! Nag ala 'superbass' ang heart ko.

~~Boy you got my heartbeat runnin' away

Beating like adrum and its comin' your way

Cant you hear that boom badoom boom boom badoom boom bass

Cant you hear that superbass~~~

Ganito pala talaga ang feeling pag nakatabi mo ang crush mo? Akala ko exagerated lang ang pagkakasulat sa wattpad. Pero damn. First hand basis nato.

Para ka talagang dinuduyan sa heaven at pinapaypayan ng mga nagkakantahang angel na sinasabayan ng Phil. Harmonic Orchestra na para akong lumulutang. Kapayapaan. Nakikita ko na ang Liwanag!

Liwanag! Sundan ang Liwanag! Charing

Ang sarap ng feeling ko. Para akong nakakain ng sampong pakete ng rebisco at 5 box ng cloud nine. Ang ika siyam na Ulap! Narating ko na prend! Achieve!

Nagsidatingan na ang mga blockmates ko, pero wala akong paki. Inaalala ko pa ang munting kaganapan na nangyari samin ni Sebfrei. Ngayon ngayon lang. Grabe grabe! Kung pede ko lang ipa frame ang inupuan ni Sebfrei kanina. Kung pede lang talaga!

Dahil narin tapos na ang klase ko naisipan kong tumambay muna ng library, naghanap ng upuan sa may sulok, kunwaring nagbabasa. Inaalala ko talaga ang nangyari sa pagitan namin ni Seb kanina. Kinikilig parin ako.

Hindi ko napansin na baliktad pala ang pagkalapag ko ng libro at nagumpisa ako sa pinakadulo ganoon talaga ang mga matatalino, masyadong gifted.

Napahiyaw ako sa gulat nong biglang may bumagsak na libro sa harap ko, put' nakakagulat. Inis kong tiningnan ang walangyang salarin, na walang iba kundi si Cuangco. Ang lapad ng ngisi habang nakatunghay sa asar kong mukha.

"Alam mo, punyeta ka talaga! Panira ka ng pananahimik ko. Bat kaba nandito? Cutting ka na naman no?" Pahiyaw kong sabi sa kanya.

Agad niya namang tinaklob ang kamay niya sa bibig ko. Ano ba, kadiri. Baka kung saan-saan niya dinutdot tong kamay niya tas ididikit niya sa labi ko? Salaula talaga!

"Huwag ka ngang maingay. Pag ako talaga mahuli lagot ka talaga sa akin." Pagbabanta niya sabay pandidilat pa ng mata. Padarang niya ding binitiwan ang bibig ko.

Sinapok ko agad siya sa mukha. "Wala akong paki, bat kaba nandito ha?" Tinaas ko pa siya ng nanunuri kong kilay.

"Wow sayo rin itong library? Makabawal parang pag-aari? Sa dean ka magreklamo, huwag sakin." Puno ng sarkastiko niyang sagot sa akin.

Kaasar talaga! "Ewan ko sayo. Kausapin mo ang barangay." Inis ko ring sigaw pabalik sa kanya.

"Mawalang galang ha? Pero sa guidance ko kayo ilalagak pagnainis na ako. Hindi po to lugar ng ligawan, silid aklatan to pinapaalala ko lang. Kung gusto niyong magsigawan lumabas kayo pero kung gusto niyong manatili, magsitahimik kayo, istorbo kayo sa totong nag-aaral. Naiintindihan niyo, bata?" Hindi ko napansin na nasa harapan na pala namin ang head libriarian, parehong masamang nakatingin samin ni Cuangco.

Napayuko nalang ako sa kahihiyan. "Sorry po, maam." Ako nalang ang humingi ng tawad kasi wala talagang galang tong katabi ko. Asar pa niyang sinasalubong ang tingin ni Miss Minchen. Ang lakas ha

Walang salita siyang umalis at pumunta sa kung saan, iniwan kaming dalawa ni Cuangco na nakatayo sa may gilid ng lamesa. Mabilis kong inabot ang buhok niya at sinabunutan ng may diin, gigil na si ako eh.

"Alam mo pahamak ka talaga, napagalitan tuloy tayo. Pag ako talaga binanned sa lib, ikaw talagang punyeta ka ang may kasalanan." Pabulong kong sabi saka padabog akong umupo sa binakante kong upuan. Nakitabi din siya sa upuan ko, tapos pinakialam na ang gamit kong nakalatag sa lamesa.

He chuckled aloud. Bwesit, wala talagang kadala-dala tong punyetang to. "Sus, takot ka naman? Alam naman natin na hindi ka naman nagbabasa pagnandito ka sa Lib. Nakikiamot kalang ng aircon at libreng wifi." Pambubuska niya sa akin sabay agaw niya ng lunchbox ko na may lamang Carbonarra.

Wala man lang sabing pahinge no? Ginamit pa talaga ang utensil ko at hindi man lang ako inalok, inangkin niya na ng buo. Sinabunutan ko siya at ninuohan. "Ang kapal ha? Fake news yan, baka gawain mo yon, huwag kang mambintang. Saka hoy, sayo ba yan? Kung makakain akala mo ikaw bumili? Wala pa akong kain tangina mo, respeto sa lang may-ari pede?" I sarcastically say as I rolled my eyes skyward.

That earned a thunderous laughter coming from him, suwail talaga. Mukha naman nahiya siya, he leaned more closer to me and face me, giving me his lopsided grin. Feeding the food on my mouth, sharing the same food and using the same fork, again.

"Dali na, baby say ahh." Ang pagkasabi niya nyan ay yong para siyang nagpapakain ng sanggol. Tuwang- tuwa siyang ginagago ako. "C'mon, eat na dali. Here's the airplane, ah."

Wala akong choice kundi isubo ang pagkain sa bibig ko, nakakahiya na kasi ang pinag-gagawa ng lalaking to, pinagtitinginan tuloy kami ng iba. Pero siya, wala siyang paki-alam, patuloy lang siyang kumakain habang sinusubuan ako.

Para akong spoiled girlfriend sa makakakita man sa amin, pano kasi ayaw niyang ibigay sakin yong fork, siya lang daw ang bahala. Minsan pa pinupunasan niya ng panyo niya ang gilid ng labi ko. Smirking his lips, saying. "Makalat kumain ang baby."

Walang malisya yan Reian. Kumain kalang.

Ganyan talaga kagulo ang utak ng mga siraulo, minsan mabait kadalasan pangasar, gentleman pero pagtinopak lang. Si Cuangco ang buhay na patunay na ang gulo po ng mundo. Hindi mo maintindihan ang trip sa buhay, magulong kausap, walang sense. Maaasar ka lang pero lumalabas din naman minsan ang kagandahang asal nito, pero madalas niya talagang nakakalimutan eh. Ang balahura kasi nito, masama ang ugali.

He pinched my cheek. "Hoy, gising. Last nato, open your mouth, baby." Inumang niya papalapit sakin ang fork.  Sakto namang napabaling ako sa kanya nong lumapat ng thumb niya sa gilid ng labi ko, wiping something pero ang mas ikinagulat ko eh nong sinubo niya yon at harapang nakatingin sa labi ko.

"Sayang eh." He chuckled at my shocked face.

Sinapok ko siya sa balikat at asar na nagsalita. "Kadiri ka talaga, Cuangco." 

He just naughtily laugh. "Ipablatter mo sa barangay, baka may paki sila. Here drink this. Are you full? May gusto ka pang kainin?" He asked while his giving me his tumbler, letting me drink his water then siya na din pagkatapos ko. I shook my head in response. Busog na ako. 

I watched him stand up and go somewhere, after a while, nakabalik na siya bitbit ang bagong hugas kong lunchbox, putting it inside my bag. "Here, dessert. You want dark chocolates right?" He gave me two boxes of chocolates.

Bigla namang nagliwanag ang paligid ko. My favorites. "Oh libre. Later na lang, I'm so full pa." He just nodded and settled himself in a couch. Inopen niya na yong phone niya, mukhang maglalaro.

Ako naman ibinalik ko na ang atensiyon ko sa libro, tama na ang pagkakabuklat ko ngayon, pero wala pa rin akong maintindihan. I can't control myself but to yawned. Eto kasi ang sakit ko pagbusog na eh, nilalamon na ng mata ko ang buo kong pagkatao, gusto kong umidlip. Napahikab ulit ako.

Napansin nayon ni Cuangco. "Sleepy? Come here."

Wala sa sarili akong napatango, inaantok na talaga ako. Nilapitan at dinala niya na ako sa couch na kinauupuan niya. Guiding my head in the hollow of his neck, sniffing his fragrance after. He put something on my head and it blocks the lights from my sight, making me more comfortable.

"There, sleep na." He whispered as he encirled his arms around my body, securing that I won't go anywhere. Naramdaman kong nagumpisa na naman siyang maglaro, ML. Hindi ko namalayan na napayakap na pala ako pabalik sa kanya. Hugging him tightly as I buried my face inside his neck closely, almost kissing his skin.

Natigilan si Cuangco at napatingin sa akin. Naagad niya ding binawi nong napansin niyang namatay na yong hero niya.

"Argh, Punyeta!" He groaned in annoyance as he awaits for his ressurecting hero.

*****