Epilogo III

Salamat sa pag suporta hanggang sa dulo ng bahagi ng aking storya! Keep safe everyone.

Happy Reading!!

Nicolas' p.o.v

"Amara is now comatose." Jazzaniah told me.

"What?!" gulat na bulyaw ko.

"Someone pushed her at the pool." nakita ko kung gaano ka-mugto ang ka'nyang mga mata.

Kung masakit para sa akin na nasa ga'nyang kalagayan ka.. paano pa kaya si Jazz na talagan mahal ka.

"What?! No way!!"

"Yes way. I just granted their wish. At isa pa, be thankful kasi makakalaya na ako sa deal namin." sabi ng kapatid ko.

What the fvck?!

"Alam mo ba yung ginagawa mo?!" I madly asked my sister.

"Why? You supposed to be thankful, kasi mabubuhay na ako ng walang misyon. Pwede mo naman 'syang sundan sa pinag dalhan ko sa ka'nya, tinangal ko yung alala 'nya. So she don't remember anyone.. but she remember some of things." ngumiti sa akin si ate ng nakakaasar.

"What do you mean?" nakakunot noong tanong ko.

"I brought her to future without remembering her love ones.."

"Oh, damn.. No.. Your kidding. You will not do that.." naiiling na sabi ko kay ate at pagak na tumawa.

"Your free to go." you said.

"Damn!" hurriedly I ran towards at my secret door.

"Have a safe travel." the last thing I heard from my current time.

I hired my self to be your temporary doctor. Thank God that Dr. Medina, your doctor, is in vacation.

I used other name and surname.

I used other identity.

I used my secret watch to track you.

I am used to this..

To travel anytime..

By my own time travel machine..

No one know it but my family.

Nung araw na ibinigay ka sa akin ni Lycus para i check ang kalagayan mo ay binalak ko na itakas ka. I planed to take care of you before your clock stop.. But my sister stoped me.

"You can't get her from him." she said.

"But—!"

"Shhh! Just watch her from a far!"

Pati ba naman dito?!

Wala parin akong espesyal na papel sa buhay mo?!

Damn it!

How unlucky!

I set a tracking device to track you anywhere you go.

Too modern here..

"I just wished something." I asked my sister.

"What is it?" she asked back.

"Can please she die to a special day?"

"What do you mean?"

"Gusto ko sa oras na 'sya ay mawala ay ang araw kung saan lahat ng tao ay mamamangha na naabutan nila ang panahon na iyon."

"Like..? Valentine's?"

"No.."

"Christmas?"

"No.."

"Then when?"

"Palindrome, at palindrome date.."

"At when?" nagtatakang pagpapaulit 'nya sa akin.

"Palindrome date, kung saan lahat ng tao ay namamangha dahil nangyayari lang ito makalipas ang mahigit isang milenya."

"Really?" manghang sabi ni ate.

"Yes," disididong sabi ko.

I want a special day for you..

"I'll try.." sabi 'nya.

"Don't try it. Do it." I said and leave her alone there.

"Nic!"

Damn.

"Nic—!"

"Ano ba!?"

"Amara woke up!"

Huh?

"Huh?"

"Amara opened her eyes! At our year! She open her eyes from being a comatose!" natatarantang sabi ni ate.

What the!?

Nagulat ako ng bigla kang nag text sa akin at gusto mong mag pa test. At ayaw mo 'yun ipaalam 'kay Lycus.

I asked you why you wanna test your illness that you have. You honestly said that you just wanna know if you still have a time to stay longer here, to live longer. So I said that Ite-test kita para ma-assure kita o masabi sayo ang sagot sa mga tanong mo.

"What the fvck?! Bakit ka nag pakita sa ka'nya?! Bakit mo sinabi sa ka'nya 'yun?!"

Damn a shit!

"I didn't mean it! Just like what I said I accidentally found her dream! Then I enter! I didn't know na maaalala 'nya pa yun pag gising!" she said. She's a dream traveller, that's why she can enter any dreamers dream that she wanted.

A fvcking fvck!

"Damn it!" napahilamos nalang ako sa mukha dahil sa sobrang frustration.

"Now nag papatest 'sya kung limitado na nga lang ang oras na meron 'sya."

"Then tell her the truth!"

"How?! How can I tell her the truth without hurting her?"

"Truth hurts bro." she patted my shoulder before she enter her room.

I'm sorry Amara..

But I think it's for your own good.

I pretend that I've done a research for you. So I have a reasonable state for your illness.

Even if you don't have one.

"Damara, h'wag ka sanang mabibigla sa sasabihin ko." I saw you close your eyes as if you're afraid to face the reality.

Damn it!

We don't have a choice..

I'm sorry..

"Damara, based on our research, you only have one month to live."

Damn.

"Damara you should spend your last day with your love ones." I tried hard to smiled at you. To cheer you up.

"We should tell it to Lycus." I suggest.

Don't be unfair.

"No! Doc! I mean ako na po ang magsasabi sa ka'nya." I saw the pain on your eyes.

It makes my heart broke..

"Yes, good idea. Pano Damara? Mauna na ako." tumayo na ako kaagad para hindi mo na makita ang mga nagtatagong galit sa mga mata ko.

"Sige po doc. Wag na po sana ito makarating pa kay Lycus." tumayo ka na at nakipag kamay sa akin bago naunang lumabas ng office.

"Nicolas!" nag mamadali na lumapit sa akin si ate.

"What!?" sigaw ko sa ka'nya.

"S-si.." nahihirapang mag salita si ate.

"Ano nga!?" kunot noo kong sigaw.

Huminga 'sya ng malalim "D-Damara.."

"What about her!?" napatayo ako sa pag kakaupo ko.

"She's now at our y-year!" sigaw 'nya kahit nahihirapan.

What!?

"How!?" gulat na sabi ko.

"I-I don't know!"

What the hell!?

"I think she has a memory now." I said out of nowhere.

"What?"

"I.. think her memories came back." sabi ko at lumingon kay ate na nakakunot lang ang noo.

"Her memories will never be back unless I say so."

"Then how?"

"Maybe she time travelled."

At sa mismong taon kung saan 'sya nabibilang?!

Perfect accident, isn't?

I saw you at my device, crying. Alone.

Damn it!

I hurriedly run to your room. I silently open the door and stare at you for a few seconds.

"Damara.." nag aalalang pukaw ko sa pansin mo.

"Doc," I saw how you trying to hide the tears that escaped from your eyes.

"Why are you crying?" I asked.

"Nothing," nag iwas ka ng tingin sa akin na para bang ayaw mong pagusapan 'yan.

Ayaw mong may nakakakita ng kahinaan mo.

Nag sisisi tuloy ako na sinabi ko sayo ang mga katagang 'yon.

Ayaw mo kasing gamitin ang mga ito laban sa'yo..

Grade 2 tayo simula ng mag kakilala tayo.

"Damara?" nakita kita na umiiyak sa gilid ng class room natin. Wala si teacher kasi nag c.r 'sya, sabi pa ni teacher na dapat pag kabalik 'nya ay tapos na lahat ng pinapasulat 'nya, habang ang mga kaklase naman natin ay abala sa pag kokopya ng pinakokopya ni teacher.

"Nicolas." ng nakita mo ako ay agad mong pinunasan ang luha mo.

"May ng away ba sayo?"  inosenteng tanong ko.

"Wala ah!" umiling ka agad sa akin habang pinupunasan parin ang mga luha mo sa iyong pisngi.

"Bakit ka umiiyak?" nilapitan ko pa 'sya lalo.

Sabi ni mama.. na kapag daw umiiyak ang isang tao ibig sabihin ay malungkot daw 'sya.

Gusto kitang pasayain!

"Wala lang." ngumiti ka sa akin at humarap na sa black board at pinagpatuloy na rin ang pag sulat.

"Ano nga 'yun?" pangungulit ko pa sayo, pero hindi mo ako pinansin.

"Kapag hindi mo ako pinansin isisigaw ko na umiyak ka!" naka ngusong pag babanta ko pa sayo.

"Hala! Uyy h'wag!" natatakot na tinakpan mo ang bibig ko at tumingin sa paligid kung may nakarinig sa akin.

"H'wag ka ngang maingay!" naiinis na tinangal mo ang kamay mo sa bibig ko.

"Sabihin mo na kasi!" bulong ko pa sayo.

"Si mama kasi.. ano.." habang nag kwe-kwento ka pa ay nakayuko ka at pinag didikit ang mga dulo ng hintuturo mo.

"Nanganak na si mama.. Hindi na ako ang magiging baby 'nya." naiiyak ka nanaman ng sabihin mo sa akin 'yan.

"Shhh! H'wag ka ng umiyak! Sige ka kapag nakita kang umiyak ng mga 'yan ay pagtatawanan ka nila at sasabihing iyakin at mahina ang loob mo!" sabi ko pa sayo kaya pinigilan mong umiyak ng sinabi ko iyon sayo.

Nagkwento ka pa ng nag kwento. Sinabi mo sa akin na sana kahit naanjaan na ang bago mong kapatid ay ikaw parin ang baby nila. Hanggang sa dumating si teacher at tinanong tayo kung bakit hindi pa natin tapos ang pag susulat. Sinabi ko na dinaldal kita kaya hindi ka nakapag sulat at ako nalang ang pagalitan at wag na ikaw. Nakita ko kasi na medyo namumula ulit ang ilong mo senyales na naiiyak ka nanaman.

Ayan ang dahilan kung bakit tayo naging magkaibigan. Ni-request ng mga magulang natin sa eskuwelahan na sana ay lagi tayong magkaklase. Naaprubahan naman iyon kaya simula 'non ay lagi na tayong magkaklase at magkatabi.

"Why are you crying?" I asked you. I saw you on rooftop of our school crying alone. Again.

"Ikaw pala.." ng nakita mo ako ay agad mong pinahid ang mga luha mo sa pisngi.

"Bakit ka umiiyak?" paguulit ko sa tanong ko sayo kanina.

"I.. set him free.." you said.

Damn!

"Why?" lumapit ako sayo.

"That's the love I knew.. set your partner if they fell out of l-love.." you said then cried once again..

I followed you here to protect you. But I failed. I failed to protect you from Takara. You got bruises because of me.

Now.. I'll go back to our time.. Alone. I knew it from the beginning that I can't stop the death that you have.

But I am happy. Because at the last day, time of your life. You remembered me as your friend.

For now.. I'll try to forget you from a far..

Until the day came and I'll be able to say that..

I love you.. as a friend..

I only one last wish for you..

Be happy where you are now.

–Ang Wakas–