Chapter 1

CHAPTER 1

[Zhamielle's POV]

It's been a week since my boyfriend, Jerico's burial. Halos hindi ako nanood sa buong seremonya sa sobrang sakit ng nararamdaman 'ko.

First day pa lang ng lamay niya, grabe na ang mga bisita. Napakarami, wala naman akong planong umiyak pero sa twing may mag-tatanong sa akin na okay lang ba ako, naiiyak na kaagad ako.

Gusto ko talagang magpakatatag para sa pamilya ni Jerico. Lahat sila parang wala na 'ring buhay, alam ko kung gaano kasakit ang nararamdaman nila, namatayan na din naman ako noon. Kaya gusto ko magpakatatag sa kanila kasi alam ko kung ano ang pakiramdam ng namatayan. Alam na alam ko 'rin na mas masakit pa ang nararamdaman nila kesa sa akin.

*FLASHBACK*

"Zham, is it okay...to you to come here?" Rinig ko 'ng sabi ni Mommy Carla sa kabilang linya, mama ni Jerico. Kakagising ko pa lang ng tumawag siya, sobrang sakit pa ng mga mata ko sa sobrang iyak kagabi. Tinignan ko ang kalendaryo.

April 12 na pala, so April 11 pala ang death day ni Jerico. Hindi pa rin nagsisink in sa akin ang nangyari, parang noong April 3 lang, nag-celebrate kami ng Anniversary. Umiling ako at pinunasan ang luha na tumulo sa mata ko ng hindi ko namamalayan.

"I'm on my way, Mom." Mahinang sabi ko at tumayo na. Ayaw ko sanang pumunta kasi hindi ko kayang makita si Jerico na nasa...kabaong.

"Thank you, Zhamielle." Umiiyak na sabi niya at binabaan na ako.

Tamad ko'ng kinuha ang bagong towel at bathrobe sa closet ko at pumunta na sa bathroom. Naligo ako, nag-bihis, nag-toothbrush, at pumunta na doon sa Purinarya. I'm just wearing plain white t-shirt, black fitted jeans, at white sneakers.

Pagpasok ko pa lang sa room niya ay tumama kaagad ang paningin ko sa coffin.

I slowly went to him as my tears started to fall. Everyone, his friends, family and some of his known people are moving this the side, making way for me to go to him easily.

When I finally see him...on his own coffin, I want to cry hard but I want to be strong so I stay silent there while crying.

After a couple of minutes, I decided to go to his parents to talk to them. Hindi ko kaya'ng makita siyang nakahiga doon at hindi na humihinga. Malamang pagtatagal pa ako roon ay iyak lang ang aatupagin ko.

I just asked the guard where is his family and he said that they are in a private room, for who wants to sleep siguro 'yun na room.

Pumunta kaagad ako sa tinuro niyang room at kumatok muna bago pumasok.

Nakita ko kaagad ang buong pamilya niya na umiiyak. Parang sinaksak ang puso ko sa nakita ko. Parang anytime pwede na silang sumuko sa buhay nila.

Kahit na nasasaktan din ako sa nangyari, pinili ko pa din ang magpakatatag para sa kanila. Alam ko naman na ganito ang magiging reaksyon nila pag umabot na ang panahon na ito. Kaya pinaghandaan ko na talaga, hindi ko lang talaga mapigilan maiyak kasi sobrang sakit na.

Lumabas ako ng tumahan na sila, naabutan ko foon ang mga kaibigan namin, nagunahan kaagad sila na lumapit sa akin.

"Are you okay, Zham?" Tanong ni Joy.

By that, my tears started to stream down. I don't know but naiiyak ako kapag tinatanong ako ng ganiyang tanong.

Ng nakita nila akong umiyak ay niyakap kaagad nila ako. Mas lalo lang akong naiyak.

"Nandito lang kami...'wag ka sumuko, malalagpasan mo 'to"

Medyo gumaan na ang pakiramdam ko ng nandoon na sila. Sabi pa nila, sandigan ko daw sila.

I'm so thankful to have them.

I'm so lucky to have them.

Nanatili lang ako sa funeral noong araw na 'yon hanggang sa libing niya.

Doon...hindi ko na talaga napigilan ang ma iyak ng sobra sobra.

Umuwi ako agad at sa kwarto nagkulong at umiyak ng umiyak. Nasasaktan talaga ako ng sobra. Ilang araw ko'ng pinigilan ang mga luha ko at ngayong ako na lang mag-isa...inilabas ko na ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.

*END OF FLASHBACK*

Plano ni Daddy na mag family bond kami. Pumayag naman ako, para na din masabi sa kanila ang plano ko, magpapaalam ako sa kanila.

"Zham, we'll go na daw sabi ni Dad!" Rinig ko'ng sigaw ng kapatid ko sa labas ng kwarto. Napangiti na lang ako kasi marunong na pala siya magsalita ng tagalog. I'm impressed.

"I'm coming! Wait!" Sigaw ko pabalik at pinagpatuloy ang ginagawa.

I'm wearing a white turtle neck top and plain black body con dress. Naka flat doll shoes lang din ako at naka light make up. Nilagyan ko ng pearl hair clip ang gilid gilid ng buhok ko at dinala ko na din ang white Gucci sling bag ko at lumabas na.

Paglabas ko ay tamang tama na paalis na din kami kaya hindi na ako naghintay. Tahimik lang ako sa buong byahe habang sila ay nag-uusap.

Pahirapan pa kami pumasok sa mall dahil andaming media. Sa loob naman ay hindi nga kami pinagkakaguluhan, pinagtinginan lang.

Mommy is a Hollywood Actress and my sister Mariam, is a popular model. Dustin, my brother, he was 22 years old. He's a model, too. My dad and I was not celebrities but a lil bit popular. Dahil nga sa pamilya namin. Pinipilit nila ako na mag-model 'din pero ayaw ko. Hindi ko siguro kaya ang kabusyhan nila.

"Are you okay?" Nagulat ako ng binulungan ako ni Kuya Dustin sabay akbay.

Tinignan ko siya habang siya ay nakatingin lang sa nilalakaran namin.

"Of course," sabi ko at tumingin na rin sa nilalakaran namin. Okay lang naman talaga ako...I just...missed him...so much. I wiped the tear fall from my eyes and act normal again.

"No, you're not okay" sabi niya at sinulyapan ako. Nag-iwas na lang ako ng tingin.

"Zham, what's your plan?" Tanong kaagad ni Daddy ng matapos na kaming kumain. Huminga ako ng malalim at umiwas ng tingin. Pinagisipan ko talag ng ilang araw ang desesyon na ito.

"Yeah, do you have plans, Zham? We'll support you." Sabi naman ni Mommy.

Gumaan ang pakiramdam ko sa mga sinabi nila. Ngayon ko lang naalala na may nagmamahal pa rin pala sa akin. Na may buhay pa pala akong bubuhayin.

"I want to go back to Philippines"

"What?!" Nagulat ako sa sabay sabay nilang reaction. Umiwas lang ako ng tingin sa kanila.

"No, you're not. I'm not going to let yo---" sabi ni Mommy na pinutol naman ni Ate.

"I'm not going to let you, too." Sa mga tono nila, parang ayaw talaga nila ako paalisin. Pero buo na kasi ang plano ko. Sana naman maintindihan nila ang sitwasyon ko.

"Let her." Sambit ni Daddy. Nagulat ako kasi akala ko tututol din siya. Nilingon ko siya pero kila Mommy at Ate siya nakatingin.

"Let her." Napalingon rin kaagad ako kay Kuya Dustin ng magsalita siya. Hindi ako makapaniwala kasi silang dalawa talaga ang sobrang higpit sa akin.

"She had a hard time living here, her boyfriend passed away...so understand her. I know that hurts so much so let her leave" sabi ni Kuya.

"Right. Let her leave ladies...if she stays here, she will probobly always remember Jerico." Sabi naman ni Daddy, napaiwas na lang ako ng tingin dahil sa pagbanggit sa pangalan niya.

"No," Mom and Ate Mariam said. I think they really don't want to leave. I understand that tho, kailangan ko lang silang i assure at pilitin. Hindi naman 'yon gano'n kadaling payagan ang mga katulag ko na minor de edad pa lang tapos gusto ng tumira sa ibang bansa. Naiintindihan ko sila sa desesyon nila.

Bumuntong hininga na lang ako at umiling. Mukhang hindi ko na mapipilit ngayon sina Ate.

"I'll leave in a condo" I said, nagbabakasakaling payagan nila pag sinabi ko 'yon.

"What?! No!" Nagulat na naman ako sa sabay sabay nilang sambit. Akala ko ba payag sila Kuya at Daddy?

"O-okay...saan ako titira?" I crossed my arms and look at to them.

"To Zedleah" Sambit ni Mommy.

Napalingon ako sa kaniya ng may nagtatanong na tingin. Nagulat ako kasi binanggit niya ang pangalan ng totoong Mama ko. And, yes, hindi siya ang totoong Mommy ko, hindi niya rin ako totoong anak, pero I never felt in this family na iba ako. They never treat me different. Tinanggap nila ako ng buo. And I'm so thankful for that.

"Are you serious, Mom?" Tanong ni Kuya in a nervous tone. Kinabahan rin ako, eh. Baka awayin niya si Mama.

"Of course, why are you guys acting like that?" Nagtatakang tanong niya ng mapansing nakakunot ang noo namin at nakatingin sa kaniya na parang nagtatanong.

"I thought you guys are enemies?" Tanong ko. Typical naman na talaga 'yung kapag may ibang babae ang asawa mo, magagalit ka sa babae niya di'ba? Ba't parang iba yata si Mommy?

"No we're not! We're friends, of course! Hahaha, you guys are scary" sambit ni Mommy. Hindi ako makapaniwala na okay ang samahan nila. Diba dapata magkaaway?

Pero thankful na rin ako kasi hindi pala sila magkaaway. I'm very lucky to have this family.

They are so understanding, loving, caring, kind, supportive, but over protected. Ugh! What would I wish for? I think this is a perfect family.

I was very very thankful to have them.

I don't want to live but I need to.

To be better.

To heal.

To be happy...again.

To be continued...

•x e z i m i n•