Chapter Thirteen

"Vergel... anak." his mother Ester gently patted him.

"Bakit po?" He slowly sat up from lying down. He lightly removed the blanket wrapped around his body.

"Ano po yon nay?" He asked his mother as he wiped his palm on his face to relieve his drowsiness.

"Anak, nasa labas si Martha at Diego. Hinahanap ka.

" Si Autumn po?"—Vergel.

"Hindi ko alam. Baka nagpapahinga parin. Ayusin mo ang sarili mo at puntahan mo na agad sila."—Ester.

Vergel immediately obeyed his mother's orders. He went straight to the outside of their house where the Elizarde couple was waiting. He humbly approached his masters.

"Vergel, sino ang huling kasama ni Autumn kagabi?"—

"Goodmorning po."

"Magandang umaga din. Hindi na kami magpapaliguy-ligoy pa. Alam namin na may pasok ka pa sa eskwela. May nais lamang kaming malaman." sabi ni Martha.

"Tungkol saan po?"—Vergel.

"Vergel, sino ang huling kasama ni Autumn?" tanong ni Diego.

"A..ako po.."—Vergel.

Diego looked at Martha as if asking.

"Hindi tumutugma sa nakita ko." sabi ni Martha.

"P..pasensya na po. Gustung gusto ko po makatulong pero bigla nalang po kasing sumusulpot si Autumn sa bahay ni Ante Dolly. Minsan gabi minsa naman po umaga. Depende po sa trip nya. Minsan nga po kahit sa banyo naririnig ko yung boses niya."—Vergel.

Martha calmly stepped closer to Vergel while Vergel felt deprived because it was as if he had done something wrong because of the woman's stares. Later Martha slowly held out her right hand in front of Vergel.

" Maari mo bang ipahiram sakin ang kamay mo." Martha said in a tone that isn't commanding or doesn't beg. Kaya muling nag-alangan si Vergel ngunit para kay Autumn ay inabot niya ang kaniyng kamay sa babae. Medyo nabigla sya nang makitang naging kulay puti ang mga mata nito. Ang dati nitong kulay asul na mata'y naging puti. Tuloy nagmukha itong bulag. At ang isa pa sa mga hindi niya maintindahan ay parang nakikita na niya kung anuman ang mga bagay na nakikita ni Martha. It seems to be looking at his last memories of the night he took Autumn home here. He sees Dolly handing him 3k from Ester, talking about his dealings with his parents, and Autumn's sudden appearance. Vergel also saw himself and Autumn eating dinner like a flasback in a movie. But he noticed something. There is a shadow opposite Dolly's house where the window is located where he always conducts his review. Lumabas ang vision na ito sa kung saan bigla nang namilipit sa sakit. Hindi niya masyadong maaninag ang anino na ito pero parang nakatayo lsng sya doon at nakatanaw mula sa bintana. Pilit niya inisip kung pamilyar ba ang hulma ng katawan nito pero bigla nang binitawan ni Martha ang kamay niya.

"Mahal ko." Nakita niya na lamang na nanghihina na si Martha at inaalalayan na sya ni Diego.

"Anong nakita mo?"—Diego.

"Nagbalik na sya..."—Martha.

Para bang bulalakaw na bumagsak sa lupa ang biglang pagsulpot ni Peddie. Kulang nalang ay mabaon sya sa lupa.

"Peddie."—Martha.

Vergel no longer fully understands what is really going on. Probably because of the noise when Peddie arrived, the couple Ester and Jose came out of their home. Peddie gasped as if the monster had chased him. But he looks different. His face was already full of anger and his jaw was about to be shattered by the extreme stiffness and heat of his head. And his eyes, eyes ready to kill someone.

"Peddie. Anong nagyari saiyo?" tanong ni Diego sa bagong dating.

"Buhay siya, Diego! At nasa kaniya na ang kaniyang alaala. Alam niya kung sino si Autumn!" galit na sagot ni Peddie.

"Martha iyon ba ang nakita mo?"—Diego.

"Ewan ko Diego.. Si Alehandro nga iyon pero iba."—Martha.

"Anong iba?"—Diego

"Ang itim na lumabas may autumn ay lason."—Martha.

" Mawalang galang na Martha, mahal ni Alehandro si Autumn kaya imposibleng lasunin niya itoo..." sabat ni Ester.

"Ester, pinagdududahan mo ba ang kakayahan ko?!"—Martha.

"Hindi naman sa ganun.. naging saksi ako sa pgmamahalan nila. At naniniwala akong hindi niya sasaktan si Autumn."—Ester.

"Kinakampihan mo ba ang lalaking iyon?!"—Peddie.

Sasagot pa sana si Ester nang sawayin siya ni Jose.

"Pagpasensyahan niyo na ang aking asawa, ano bang mga dapat naming gawin para makatulong?"—Jose.

"Wala kayong gagawin. Pero si Vergel, meron." sabi ni Martha.

Everyone looked at Vergel who just bowed and listened to their conversation. Now he feels preassure.

"A..ako?"—Vergel.

"Oo. Kilala ka ni Alehandro. Siguradong saiyo siya unang lalapit."—Martha.

"Paano ko po malalaman na si Alehandro na pala ang kaharap ko? Wala po akong magic gaya ng sa inyo."—Vergel.

"Sa ngayon hindi mo pa kailangan gumamit ng mahika. Ang kailangan mo lang ay magmasid. Hindi pwedeng mahalata ni Alehandro na hinahanap natin siya dahil baka kung anong gawin niya kay Autumn. Kapag may nakita kang mga kahina-hinala, magsabi ka agad."—Martha.

"Hindi ba delikado iyan para sa anak ko?"—Ester.

"Mas magigibg delikado kung bibigyan natin siya ng mahika."—Peddie.

"Tama iyon. Mas magiging maayos at ligtas kay Vergel kung mananatiling normal lamang siya. Dahil kung mayroon syang gagamitin para mapalapit kay Autumn, si Vergel iyon. Hindi siya mananakit ng taong walang laban."—Martha.

When he found out that Autumn was still not safe and now that there was still a threat to her life, Vergel did not hesitate to miss class. Every minute he kneels and peeks at the window of Autumn's room while hoping that one of those moments he will see Autumn well.

"Anak." tinabihan siya ni Jose sa kaniyang inuupuan habang nananatili namang nakatunghay ang kaniyang paningin sa bintana ng babae.

"Gagaling po ba sya?"—Vergel.

"Wag mo isipin iyon. Kayang kaya ni Autumn iyon. Hinawakan ni Jose ang balikat ni Vergel. Hindi na kumibo si Vergel.

"Pero anak, pinapaalalahanan lang kita. Wag." makahulugang sabi nito sa anak.

"Po?"—Vergel.

"Alam mo na iyon Vergel. Wag kang mahuhulog kay Autumn." napangisi si Vergel dahil sa sinabi ng ama.

"Itay naman."—Vergel.

"Oh bakit?"—Jose.

"Wala ho. Kaibigan ko po sya."—Vergel.

"Mabuti na ang malinaw."—Jose.

"Pero itay, bakit po gustong saktan ni Alehandro si Autum? Hindi po ba kapag mahal mo hindi mo dapat sinasaktan?"—Vergel.

"Ang pagmamahal anak hindi nagtatapos lang sa mahal mo sya at mahal ka nya. May mga bagay na dapat na nilang itigil dahil nasasaktan na sila pareho pero dahil mahal nila ang isa't-isa, pinagpipilitan nila. Parang pakiramdaman nalang, kung sino ang sumuko, iyon ang tatawaging nang -iwan. At dahil gusto nilang mapatunayan na puro yung pagmamahal nila, pinagpipilitan nila iyon kahit pareho na silang nasusugatan. Lagi mo tatandaan na kahit selfless na yung pagmamahal, hindi nawawala ang pride. Ganung ka-komplikado ang pag-ibig." sabi ni Jose na hindi naman sinang-ayunan ni Vergel.

Maybe he doesn't understand love that much, but for Vergel, love is not complicated, but people is.