KABANATA 10

KABANATA 10: Hello EX

Mary Point of View

Hinihintay ko nalang si Joyce dito sa condo ko. Natatawa nga ako habang iniisip kong anong itsura ngayon ni Matteo. Sigurado akong nagtataka sya. Sigurado akong nagugulohan sya. Napailing ako sa tawa. How's the feeling being paranoid Matteo? Yung feeling na naiinis ka sa kahihintay. That feeling na, nasasayang ang oras mo sa kakaupo. I just read about you're profit. I thought hindi ka nakikipag usap sa mga client mo, I thought ayaw mo sa mga mababang client lalo na't sa mga small business innovation. Nakakatawa isipin na galit na galit ka ngayon. Don't worry Matteo, we will meet soon. Maybe not today, but tomorrow. Ginulo ko lang naman ang isip mo. Para naman malaman mo, kong pano maghintay at umasa sa wala.

Napasandal ako sa sofa habang hawak-hawak ang baso ng pineapple juice. Napapikit ako. Am I ready to meet him? Am I ready to see him again? Am I ready to face the man who tooked my Virginity? I don't know, dahil gusto ko syang saktan ng paulit-ulit.

So many people have left my life and Matteo is one of them. So from now on as soon as I meet him, I will be prepared for the worst. Worst to seduce him back, and hurt him tight. Sabi nila huwag mag-salita ng patapos, ngunit ako rin naman ang tatapos sa sakit na nararamdaman kong 'to. I want to make these end with wide smile.

Tignan lang natin kong hindi ka hahabol sakin Matteo.

Ang bawat sakit at hapdi ng aking puso ngayon ay parang kanta ni Katy Perry.

You held me down Matteo, but I got up. Get ready 'cause I've had enough

I see it all, I see it now. I got the eye of the tiger, the fire. Dancing through the fire. Cause I am a champion, and you're gonna hear me roar.

So I'm gonna roar you Matteo. I'm gonna roar too loud, I'm gonna be that way, I want to play too hard with you. In short, I'm gonna eat you.

Ininom ko ang juice bago napagdesyonang tumayo. Binaling ko ang tingin sa pintoan ng may nag doorbell. Ibinaba ko saglit at baso bago tumulak sa pintoan. If I'm not mistaken. This is Joyce.

Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sakin si Joyce. Tumaas ang kilay ko dahil nakasimangot ito. I make over her, I change her at sobrang ganda na niya.

"Good morning ma'am," Bati nito. Iminuwestra ko ang pagpasok niya. Pumasok sya sa loob na nakahalukip-kip.

"Take a sit," Anyaya ko. Sabay kaming umupo sa mahabang sofa. "So you already met him?" Direkto kong tanong. Dahan-dahang sumilay ang ngiti niya.

"Yes ma'am Mary. Kaya lang ay tinanggihan niya ang request natin. Sobrang galit nga eh. Tsaka ma'am nakakatakot ang itsura niya kanina. Halos hindi ako makapagsalita." Marahan niyang salaysay. Natawa naman ako. Tama nga ako't umasa syang ako ang makikita niya.

"It's okay. I know he will refuse our request. Hindi sya kawalan, but ofcourse I'm gonna sway him." Ngiti ko. Dahan-dahang tumango si Joyce tanda ng pag-intindi. "Sya nga pala nasan si Nancy?" Dugtong ko. Nancy that nerd one. Ang kanyang kaibigan.

"Pumasok na sya sa school, Ma'am. Nabayaran ko narin sya. Maging si Nancy ay natakot din kay Mr. Edelbario." Natawa ulit ako sa sinabi niya. Nakakatakot ba talaga si Matteo? Hindi ko alam kong bakit natatakot sila. Dahil unang kita ko sa kanya noon sa bar ay naiilang lang ako at never akong natakot.

"Thank you for this, Joyce. I'm going to send you back to state." Lumapad ang ngiti niya sa sinabi ko. Alam kong takot sya pero ginawa niya talaga ang pagiging AKO kahit isang araw lang.

"You're my boss ma'am, at kaylangan kong sundin ang mga utos nyo." Ngiti niya kaya napangiti narin ako. "Sya nga pala ma'am. Sa totoo lang po, kahit may pagka sungit si Mr. Edelbario kanina ay mas nangingi-babaw ang kanyang gwapong mukha. Sobrang gwapo niya talaga ma'am." Komento ni Joyce at kitang-kita sa magkabila niyang pisnge ang pamumula nito. Ang kilos niya'y tila di umano'y kinikilig habang sinasabi 'yon.

Bahagya akong nag-taas ng kilay. Humalukip-kip sya.

"I'm sorry ma'am." Paumanhin nito. Tumayo ako saka nagtungo sa drawer. Kinuha ko ang iilang papelis na kaylangan niyang dalhin sa State.

"You have to bring this. Pagdating mo sa State ay ibigay mo yan kay Russel." Agaran syag tumayo at tinanggap yon. "Anyway Joyce. Next day na ang flight mo pabalik ng State. Then, I let you stay at my house there." Namilog ang mata niya sa sinabi ko. Tila hindi makapaniwala sa narinig.

"B-ut ma'am, Sigurado po ba kayong patitirahin nyo ako sa bahay nyo?" Ulit niya. Ngumiti ako.

"Yes, and beside if you want too." Sarkastiko kong sagot na ikinayuko niya.

"Gustong-gusto ko po ma'am. Pero ang dami nyo ng naitulong sakin. Hindi ko po alam kong pano kayo pasasalamatan. Nahihiya narin po ako sa mga ka-trabaho ko sa office. Pinagsasabihan nila akong sipsip. Ayaw ko naman sanang sabihin sayo 'to pero, ayaw ko rin naman pong isipin nyo na naging sipsip ako sayo ma'am. Hindi po ako ganon." Marahan niyang sabi. Kumunot ang noo ko. Hindi ko alam na may nangyayari na pala sa kompanya ko. Hindi ko alam na may alitan at selosan na palang nangyayari sa mga empleyado ko. I'm being fair to them. Equal ang trato ko sa kanilang lahat.

Nagagalit sila kay Joyce dahil sya ang palagi kong isinasama sa mga meeting ko, at minsan ay sabay kaming kumakain ng lunch kasama si Russel. So whats the meaning point of being secretary? You have to be with you're boss anytime, anywhere. Thats the mean point.

Inabot ko ang kamay niya.

"You need to remember this. Don't shy. Don't be scared. Just do it. You can do it. I'm the boss, not them" Payo ko. Lumapad ang ngiti ni Joyce.  Sobrang bait niyang bata kaya nagustohan ko sya bilang secretary ko.

"Salamat ma'am, Mary." Bahagya syang yumuko. "Hmmmh ma'am may itatanong lang sana ako." Tumango ako bilang pag-papatuloy niya. "K-asi matagal ko nang napapansin. Wala kayong driver, O kaya body guard. Natatakot po ako para sayo ma'am. Baka ano pang mangyari sainyo." Mas lalong gumaan ang loob ko sa sinabi niya. Parehong-pareho sila ng katanongan ni Russel. It's not that I don't need a protector. Rocky is enought to be my shield.

"I can handle myself, Joyce. Salamat sa pag-aalala." Suhestyon ko. Ayaw kong may laging sumusunod sakin. Ayaw kong may laging nagmamasid sakin. In fact, ayaw ko ng taga sunod dahil yan ang isa sa mga rason kong bakit malaman ng iba kong anong meron ako ngayon, at kong gano ako kayaman.

Pagkatapos ng usapan namin ay umuwi na sya sa probinsya nila para mag-paalam sa kanyang pamilya. Dali-dali akong nag-ayos ng sarili, pagkatapos maligo.

This is it. Pupuntahan ko si Matteo sa opisina niya. I'm going to meet him right now. Hindi ako mahilig sa surpresa, like lalabas ako sa board meeting? Conference meeting? Lunching party? Guts! Lumang palaisipan. Gusto ko lang 'yong simple ngunit may tamis at lambing.

Inayos ko ang aking sarili. Suot ang kulay pulang fitted backless dress, at kulay pulang stilleto heels ay mas lalong puma'ngibabaw ang aking kaputian. Kinulot ko ang maikli kong buhok sa dulo nito. At naglagay ng sobrang pulang lipstick. Pa minsan-minsan ay kaylangan din nating gamitin ang pagiging bitch.

Tinititigan ko ang aking sarili sa salamin.



I smile patiently. The most dangerous thing in this world, A silent smilling of a woman, at isa ako sa mga 'yon.

Napatingin ako sa cellphone ko ng biglang tumunog ito. Inabot ko 'yon sa desk at lumitaw ang pangalan ni Rocky mula sa screen.

From: Rocky

Babalik na ako sa Manila bukas. I wan to see you. I missed you!

Lumapad ang ngiti ko sa text niya. Naging busy sya nitong mga nakaraang araw. Nasa tagaytay sya para sa isang malaking renovation ng isang resort. Napasinghap ako bago nagtipa para replayan si Rocky.

Tuluyan na akong lumabas ng condo. Maging sa byahe ay hindi napapawi ang ngiti ko sa labi. Ngiting may balak at may halakhak. Napahinto ako sa pagmamaneho ng makita ko ulit ang nakatayong buildbord ni Mr. Francisco kasama si Venus. Kasama sa larawan ay si Matteo at ang pamilya nito. Natawa ako. The most rich family, business ownership in this country.

Siguro nga't sila ang pinakamayaman sa buong Manila, kaya nga natatakot akong makisalimuha sa kanila noon. But now, pwede na akong makipag-sabayan sa kanila. Let see Mr. Francisco. Ibabalik ko sayo ang isang milyong ibinigay mo.

Ipinark ko ang kotse sa parking area ng Edelbario Company. Tinignan ko muna ang sarili sa rear mirror. Dahan-dahan akong lumabas ng kotse sabay ng pagsabog ng aking buhok dahil sa malakas na hangin. Sinalubong ko ang hangin na may ngiting balak. Ang aking itim na shade ay tinatakpan ang may galit kong mga mata.

Nag-simula na akong maglakad. Nothing change. Paakyat palang ako ng hagdanan ay halos makuha ko ang atensyon nilang lahat. Guard, employee, janitor, guest or everyone. They all great me respectedly. Halos mabali ang leeg nila dahil sinusundan nila ako ng tingin. May ngiti akong lumapit sa front desk ng kompanya nila. Ma awtoridad kong ibinaba ang ang shade saka sila tinignan. Literal silang na statwa at tila nakakakita ng multo.

"Yes!? Any problem?" Putol ko sa diwa nilang tatlo. Nagkaumbabaga ang mga kilos nila. Dali-dali itong nag-ayos ng kanilang sarili.

"Good afternoon, Ma'am. How can I help you?" Masayang bati nito.

"I am looking for Mr. Edelbario, he is here?" Ngiti ko. Nagkatinganan silang tatlo at tila nag-uusap ang kanilang mga mata. Kumunot ang noo ko.

"Yes ma'am, nandito si sir Matteo. Can I have you're name ma'am?" Tanong nito na nakangiti.

"Marylyn Montano." Pakilala ko. May hinalungkat ito sa computer niya. Iginala ko ang aking mata. Ito ang unang pagkakataong makapasok ako sa kompanya niya. Big huh!? I'm sure many of them wan't to enter these company.

"Ma'am, Mary. May appointment po ba kayo kay sir? I can't find your name sa checklist kasi." Marahan nitong saad. Medyo nagalit ako, but I want to keep good.

"I don't have any appointment from him. Kararating ko lang galing ibang bansa. I wan't to surprise him, Miss. Please let me come in." Mariin kong wika. Nagkatinginan ulit silang tatlo.

"Saglit po ma'am huh. Tatawagin ko muna ang secretary ni sir." Pinigilan ko sya agad.

"Kaylangan pa ba? Matatawag pa ba yang surpresa kong ipag'paalam mo sa secretary niya." Nguso ko. Nagkatinginan ulit silang tatlo. "Miss, I'm not bad person." Dugtong ko sa mahinahong tono.

"Sige po ma'am," Dali-dali itong lumabas ng counter. Sinundan ko sya ng tingin. Lumapit sya sa lalakeng isa ring employee. Bumalik sya sa direksyon ko. "Tonyo pakihatid si ma'am sa office ni, Sir. Bisita sya ni sir Matteo." Nakipagkamayan ako kay Tonyo at nagpakilala. Maybe they don't me exactly. Or maybe hindi nila ako namumukhaan. Malaki ang impact ko sa Manila. Nasa social media, news paper ang sikat kong pangalan, but I don't gave them my info, or even my profile. Sadyang ayaw ko lang mag-pakilala. My hotel known as one of the heart of city, eventhough my restaurant. Exclusively business person and leisure travelers want to talk with me, but I refuse them all. Why? It's because I don't trust them, as simple as that.

Nasa 30th floor ang office ni Matteo. Sa totoo lang ay nahihilo na ako dito sa elevator. Atat na atat na akong lumabas dito. Ilang sandali lang ay bumukas ang elevator. Pinauna ako ni Tonyo.

"This way ma'am," Sinundan ko sya. May iilang employee ang naglilinis sa bawat cubicle. Panay titig nila sakin. "Ito na po 'yong office ni sir Matteo, Ma'am." Si Tonyo. Bahagya akong nag-taas ng kilay.

"Sige Tonyo iwan muna ako dito. Ako na ang papasok. Thank you for bringing me here." Ngiti ko saka ito yumuko bilang pag-alis.

Hinarap ko ang kulay kahel na pintoan. Sa totoo lang ay kinakabahan ako. Hindi ko alam kong bakit. Mary you already here, so you better go inside. Napalunok ako! Kuyom ang kamao ko sa galit. Nakagat ko ang ibaba kong labi bago pinihit ang pintoan.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintoan sabay ng pag-kalbog ng aking puso. Bumungad sakin si Matteo na nakaupo sa kanyang swivel chair habang nakaharap sa kanyang loptop. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Kumukulo ang dugo ko sa galit. Kuyom ang kamao ko sa hinagpis at sakit.

Napahawak ako sa dibdib. Ang kanyang kamay ay pabalik-balik niyang isinusuklay sa kanyang buhok. Ang kanyang mukha ay puno ng pagod at di umano'y frustrated. Natawa ako! Ang sarap mong tignan na nahihirapan.

Dahan-dahan niyang inangat ang kanyang ulo sabay ng paglaki ng kanyang mata. Mabilisan syang tumayo. Napadpad ang mata ko sa long sleeve niyang nakatupi sa magkabilang siko. Nakabukas ang unang batones sa kanyang dibdib. Sinubukan kong tignan ang kanyang mata at nagawa ko naman 'yon. Ang kulay palubog na araw niyang mata ay sa wakas ay nasilayan ko narin. Dahan-dahan akong pumasok na may hamon at ngiting tagumpay.

"Mary," Halos paos ang boses niya. Hanggang ngayon ay umi'echo parin ang malamig niyang boses saking tenga.

"Hi Ex," Malambing kong tono na may halong paglalandi.

Hi Ex, thank you for breaking my heart. I learned a lot.

Continue...