KABANATA 32

Rocky Point of View

Kuyom ang kamao ko ng iniwan kami ni Mary sa loob ng tent. Hinawakan ko ng mahigpit ang hawak kong kutsilyo. Dahan-dahang bumagsak ang mata ko sa matulis na kutsilyong ito. Minsan na akong naging masama pero hindi ko naman kayang pumatay ng tao. Lalo na't naging kaibigan ko si Matteo.

Naikuyom ko ang aking kamao. Dahan-dahan akong sumulyap sa kanya. Nanatili syang nakatayo habang hawak-hawak ang matulis na kutsilyo. I admit! I'm sad, hurt, angry, mad and disappointed. But you know what? I can't deny to myself how much I really care about Matteo. Minsan ko na syang naging kaibigan. Hindi lang isang kaibigan kundi naging bestfriend ko pa.

Maibabalik pa kaya ang pagkakaibigan namin?

Bumalik ang diwa ko ng tinignan ako ni Matteo. Isang tingin na hindi ko alam kong galit ba sya sakin o gusto na niya akong saksakin ng hawak niyang kutsilyo. Nilabanan ko sya ng titig. Kinalma ko ang aking sarili. Papalampasin ko muna ang pagkakataong ito. Matagal ko ng kinalimutan ang pagkakaibigan namin ni Matteo. Matagal ko ng kinalimutan ang pinagsamahan namin dahil sa ginawa niya kay Mary.

Sa pagkakataong ito ay gusto ko syang suntokin ngunit may pumipigil sakin. Damn! Rocky. He is still your friend. Kaibigan ko ba talaga sya?

"We hurt her," kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Dahan-dahan syang umupo sa silya. Nilalaruan niya ang hawak niyang kutsilyo habang nakayuko.

Dahan-dahan din akong umupo sa upoan. Inilapag ko ang kutsilyo sa mesa. Ayaw kong humawak ng isang bagay na nakakasakit.

"We?" I asked in irritated tone. "Just only you, Matteo. Ikaw lang naman ang nanakit kay Mary diba?" hamon kong boses. Dahan-dahan syang sumulyap sakin na may masamang tingin.

"Really? Ako lang ba talaga ang nanakit sa kanya? Huwag kang magpakalinis Rocky. I know what is your secret. Damn you!" napatuwid ang upo ko sa sinabi niya. Kuyom ang kamao ko sa galit. Bullshit! How did he know about this? I know Matteo. He can do anything when it comes to her love ones. But about mine? How come?

"Mind your own business as I dont mind yours." padabog kong sagot. Napailing si Matteo habang may ngiti sa kanyang mga labi. Mas lalo kong naramdaman ang galit saking katawan.

"I dont mind yours, Rocky. I just mind what is mine." nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Matteo. Padabog akong tumayo na ma awtoridad. Halos uminit ang kamao ko dahil sa sobrang kuyom nito.

"Hindi mo pag mamay-ari si Mary, Matteo. Don't be so stupid!" sumulyap sya sakin na tawang-tawa. Sa mga ngiti ni Matteo ngayon ay tila nang-aasar sakin. Dahan-dahan syang tumayo upang magkalevel kami. Ramdam kong inilapag niya ang kutsilyo sa mesa.

"Bakit? Pag mamay-ari muna ba ngayon si Mary? Huh?" taas noo niya. Nakipaglaban ako sa titig niya ngayon. I can fight what I am protecting. "You dont know everything Rocky. Don't be so stupid too." nakagat ko ang aking ngipin sa narinig. Gustong-gusto ko na syang suntokin subalit ayaw kong magalit lalo sakin si Mary. Keep calm, Rocky.

"I dont care about the fucking everything of yours. Wala akong pakialam kong anong rason mo kong ano man yang itinatago mo. My point is, I'm protecting Mary from you, Matteo. So please just stay away from her." nahuli ko ang pag igting panga ni Matteo. Sa puntong ito ay pareho kaming nakakuyom ang kamao. Kong ano man ang mangyayari ngayon ay handa akong makipagpatayan ma protektahan lang ang aking mahal.

"Sino ka para pagsabihan ako? Sino ka para kwestyonin ang mga lahat ng bagay na gusto kong gawin? Who are you again, Rocky? Huh?" naging mataas na ang boses ni Matteo ngayon. "You're just only a bestfriend." natawa ako sa sinabi niya. I smile patiently.

"I know." sarkastiko kong sabi. "I'm just a bestfriend. A bestfriend whose just always there for her. How about you? Sino ka sa buhay ni Mary? You're just only a ex, Matteo. Remember?" ngumiti ako na ikinagalit niya. Dahan-dahan syang lumapit sakin. Isang hakbang na ikinatahimik ng buong paligid. Nakapamulsa syang ngumiti sakin.

"Who Am I?" tanong niyang may ngiti. "I'm the man who own her first. Remember that, Rocky." isang ma awtoridad na boses ang iniwan ni Matteo. Tuloyan niya akong tinalikuran na may bakas na takot at kaba. Natatakot na baka bumalik sa kanya si Mary. Hindi pwedeng mangyari iyon.

Mabilisan ko syang hinarap ng nasa pintoan na sya.

"M-Matteo." dahan-dahan syang lumingon sakin na may bakas sa kanyang mga mata ang galit at pagod. "I know I'm just a bestriend, soon to be her boyfriend." hamon kong sagot na ikinatahimik niya. Kitang-kita sa mata ni Matteo ang sakit at takot.

Kong lulubosin kong mang isipin ay magiging akin rin si Mary. Hindi man ngayon, pero malapit na. Hindi ako magpapatalo sayo Matteo.

"Okay. Let see, may the best man win." kibit balikat niya bago tuluyang lumabas ng tent. Naikuyom ko ang aking kamao. I know what I am doing. Alam kong masasaktan si Mary sa gagawin ko ngunit ito lang ang tanging paraan para tuluyan niya akong sagotin. Kahit angkinin ko pa ang lahat ng sakit at paghihirap niya gagawin ko. Kahit masaktan man ako sa gagawin ko ay hinding-hindi ako susuko. You choose to get hurt, when you choose to be inlove. I love you Mary.

I want you to stay Mary. Please don't go away. I love you so much. I will give you all my endless love.

***

Mary Point of View

Kanina ko pa binabasa ang mga iilang mensahe ni Matteo at Rocky. Ilang beses ko naring sinubukang replyan silang dalawa ngunit nagagalit parin ako. Hindi ko alam kong anong nangyari sa kanilang dalawa kahapon. Iniwan ko agad sila dahil nagugulohan na ako. Sumasakit ang ulo ko dahil sa palagi nilang pah-aaway ng dahil sakin.

Napasandal ako sa sofa. Mariin akong napapikit!

Hanggang ngayon ay hindi parin sumasagip sa isip ko ang sinabi ni Venus. Hindi ko lubos maisip ang nangyari. Bakit hindi manlang sya nagalit? Bakit hindi manlang niya ako sinugod kahapon? Last time I check. Ayaw ni Mr. Francisco na malaman ni Venus ang tungkol sakin. Ayaw niyang sabihin kay Venus ang buong katotohan. Pero sa inasta ni Venus kahapon ay tila walang bakas na galit at inis. Sa nakikita ko sa kanyang mukha kahapon ay puro pang-aasar lang.

Napahawak ako saking dibdib. Bakit ganito kabilis ang tibok ng puso ko? Para bang nabunotan ako ng tinik dahil sa pagkakaalam ko ay alam na ni Venus na magkapatid kami. Alam na niya ang buong katotohanan. Tungkol sakin at tungkol kay Mr. Francisco. Gusto ko syang makausap. Gusto ko syang makita. I want to know everything that she already know.

Dali-dali akong pumasok sa kwarto ko. Minabuti kong maglinis saking sarili. Pagkatapos ay nagbihis narin ako. Wearing my torquoise bodycon dress ay mas lalong kumurba ang aking katawan. Suot ang kulay itim na stelleto ay mas lalong pumangibabaw ang kaputian ko sa balat. Lalong nagpapabagay saking paa. Nasanay na ako sa kong ano ako ngayon. Nasanay na ako sa pagiging isang matapang na Mary. Hindi ko na muling pinapangarap pang bumalik sa pagiging isang mahinhin na Mary noon. Para saan pa? Para api-apihin at saktan nila ulit? No way! Hindi na ako papayag pang muli na tapak-tapakan nila ang pagkatao ko. Minsan ay kailangan nating maging masama sa mga taong masama din satin.

Sumulyap ako panandalian sa salamin. Napatitig ako saking sarili. Kong ano man ang kataposan ng storyang ito ay handa kong harapin. Kong ano man ang mangyayari sa buhay ko ay handa kong salubongin na may tapang at lakas nang loob.

Dahan-dahang sumilay ang ngiti ko saking labi. Sometimes the best revenge is just a simple smile, to let them know you're doing just fine. Sa puntong ito ay kailangan ko ng taposin ang lahat ng mga plano ko. Kailangan kong ayusin ang sarili ko at kalimutan kong ano man ang nangyari sakin noon. Pagkatapos kong kausapin si Venus mamaya ay titigil na ako. Hindi dahil sa ayaw ko na, dahil gusto ko ng sagotin si Rocky. Gusto ko ng tumigil si Matteo sa kakasunod sakin. Sorry Matteo, ayaw ko ng maulit pang muli kong pano mo ako niluko at sinaktan noon. Face your karma, Matteo. I dont want to waste my time for revenge just for you and to your family. I want to give them enought time, and I'm surely they will hang themself.

Dali-dali akong lumabas ng kwarto ko. Tumungo na ako sa pintoan at binuksan iyon sabay ng pag atras ko. Namilog ang mata ko sa nakita.

"M-Mary," isang malamig na boses ang bumalot saking tenga. Tumambad sakin si Matteo na malungkot ang mukha. Bakas sa kanyang mata ay gusto ng lumuha. "Please kausapin mo ako." saad nito na nakanguso.

Bahagya akong nag-iwas ng tingin. I think I have to talk to him too. Gusto ko ng matapos ang lahat ng to. I have to choose between Rocky and Matteo. Inayos ko ang aking sarili. Hinarap ko syang muli na may galit.

"Para saan pa?" taas kilay ko na ikinanguso niya ulit. Bahagya syang yumuko.

"Para mag sorry. Buong puso akong nanghihingi ng sorry, Mary." natawa ako sa sinabi niya. Ang sarap sanang pakinggan ngunit hindi ako tinatablahan.

"Then? What else? Bakit naparito ka?" taas kilay kong tanong ulit. Kumunot ang noo ko sa ngiti ni Matteo ngayon. Parang kakaiba at hindi ko alam kong ano. "May nakakatawa ba? Bakit ka tumatawa dyan?" halos bumulyaw ang boses ko sa galit. Napawi ang ngiti niya at bumalik ito sa pagiging isang bossy.

"I'm sorry. In just realize that your not good in acting huh? Hindi bagay sayo ang magmaldita Mary. Kahit paulit-ulit mo pa akong tinataasan ng kilay ay nanatili ka paring Anghel sa mga mata ko." nag taas ako ng kilay sa sinabi niya. Tila may bumara saking lalamunan na di umano'y na hahambogan ako sa sinabi ni Matteo.

"Talaga? Tanong ko lang?" lumapit ako sa kanya ng kaunti. Tinignan ko sya head to toe. "Ilang babae na ang sinabihan mo ng ganyan?" natatawa kong dugtong. Umawang ang labi ni Matteo. Kumunot ang noo ko sa ekspresyon ng kanyang mukha. Naiinis na ako sa kanina pa niyang pagtawa huh? Nakakairita na. "Why are you laughing again? Whats funny Matteo?" sa pagkakataong ito ay sumigaw na ako. Napawi ang tawa niya bago isinuklay ang kanyang buhok gamit ang kanyang kamay.

Napaatras ako! Oo, inaamin ko. Mas lalo syang gumwapo habang ginagawa iyon. Damn! Ayaw na ayaw kong masyado syang lumalapit sya sakin ng ganito.

"Ikaw lang yata ang sinabihan ko niyan. No one else. Only you." kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Wow, malapit na sana akong maniwala. Kaya lang ay---

"Yata?" usal ko sa mapanuya na tono. "Maniniwala na sana ako kaya lang ay. May yata." huli kong sinabi bago sya tinalikuran. Dali-dali akong naglakad palayo sa kanya. Nawalan tuloy ako ng gana sa araw na ito.

"M-Mary wait--," sigaw nito sa likuran ko. Nagpatuloy ako sa paglalakad. "Mary baby wait me--," sa puntong ito ay malapit na akong natalisud sa narinig. Gusto ko syang lingonin subalit natatawa ako. Ewan ko at bakit bigla akong natawa!

Tinakpan ko ang aking bibig para pigilang tumawa ng malakas. Dali-dali akong pumasok ng elevator. Pagharap ko palang ay ang pagpasok ni Matteo sabay ng pagharang niya sa magkabilang pintoan. Bumukas ang elevator at tuluyan syang pumasok sa loob. Hingal na hingal syang humarap sakin. Dahan-dahan akong umatras.

"Where do you want to eat?" natawa ulit ako sa katanongan niya. Nag-iwas ako ng tingin bago sumagot.

"Cherry seafood please. I already hungry." sagot ko bago umirap. Narinig ko pa ang munti niyang tawa. Sumulyap ako sa kanya ng panandalian. Sobrang lapad ng ngiti ni Matteo habang nakatingin sa numero mula sa harap ng elevator.

Hindi na ako muling nagsalita pa. Hinayaan ko syang kulitin niya ako ngayon. Sa huli ay sa kotse niya parin ako sumakay. Sobrang tahimik namin sa byahe. Inaliw ko ang aking mata sa labas ng bintana. Ayaw ko syang kausapin dahil kumukulo lang ang dugo ko sa galit. Nakakailang huli na ako sa panunulyap niya sakin. Kitang-kita sa gilid ng mata ko kong gano kalapad ang ngiti niya. Really? Masaya ba talaga sya? O baka nasasayahan dahil nakikita niya akong galit.

Umayos ako ng upo bago sya sinulyapan.

"May I ask?" tanong ko na ikinalingon niya sandali.

"Hmhmh... sure," sagot niya bago ako sinulyapan rin. Nag taas ako ng kilay. Iginala ko ang aking paningin sa loob ng kotse niya. Hindi ko alam pero sobrang bigat ng awra ko sa kotse na ito. Naiinis ako! Minsan na akong nakasakay dito at sigurado akong hindi ako nagkakamali.

"Ilang babae na ba ang nakasakay sa kotse mo?" tanong ko na may ngiti. Naramdaman ko ang paghina ng  kotse niya.

"Wanna know how many?" kindat niya sakin na ikinangiwi ko. Tumawa ako ng nakakaasar. Anong nakakatawa? Stupid Matteo. Parang baliw lang.

"Why you just dont answer me. Stupid!" irap ko bago sya tinalikuran. Naka cross arms akong tumagilid sa upoan. Bakit ba galit na galit ako sa mga taong nanakit sakin? Ang sarap nilang iuntog sa simento.

"To be honest, wala pa. Ikaw lang ang nakakasakay sa kotseng ito." dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Hindi ko alam kong bakit uminit ang magkabila kong pisnge. Natahimik ako sa narinig. Maniniwala ba ako? Tss. Sa pagkakaalam ko ay napaka womanizer ni Matteo. Magaling pang mambola.

"Really? Maniwala." sagot kong pang-aasar. Natawa naman si Matteo.

"Yah. To be exact ikaw lang ang gusto kong isakay sa kotse ko. Ikaw lang, Mary." napailing ako sa tawa. Ang galing talagang mambola noh? Ewan ko ba talaga kong bakit ako nahulog sa lalaking ito noon. Well, It would never back again.

"Okay. Liars go to hell!" sagot ko. Wala na akong pakialam kong nagmumukha na akong bata nito. Hindi ko lang talaga maiwasang hindu magalit.

"I'm not Mary. I am telling the truth. Ikaw lang talaga ang nakasakay sa kotse kong ito. Except my other cars," namilog ang mata ko sa sinabi niya. Nakagat ko ang aking ngipin aa galit. Sinuntok ko sya sa braso rason kong bakit aya napahimas sa bahaging sinuntok ko.

"I hate you!" sigaw ko bago sya tinalikuran. Mariin akong napapikit! Nakakainis. Bakit nga ba ako pumayag sa anyaya niya? Shit!

"But I love you, baby." natahimik ulit ako sa sinabi niya. Hindi ko sya magawang lingonin. I love you mo mukha mo Matteo. I don't want you to back, because I hate you so much. Because you're too used to hurt me. Ugh. That fucking because of mine.

Hindi ko na sya muling kinausap pa. Masasayang lang din naman ang laway ko sa kanya. Isipin nyo yon? Ako lang ang nakakasakay sa kotseng ito, except sa iba niya pang kotse. Sinong hindi maiinis niyan?

Dumating kami sa restaurant. Inunahan ko agad syang lumabas. Para saan pa? Para pagbuksan niya ako ng pinto? No thanks. Alam kong ginagawa niya rin iyon sa mga babae niya.

Hinintay ko syang lumabas ng kotse niya. Nakapamewang akong nakatayo sa harap ng kotse. Lumabas syang nakakunot ang noo.

"May lakad ka ba?" kunot noo niyang tanong. Umirap ako bago sya tinalikuran.

"Oo sana. Subalit kinukulit mo ako. Pwede ba Matteo. Gutom na ako!" dali-dali ko syang tinalikuran. Narinig ko ulit ang munti niyang tawa. Anong nakakatawa ulit? Bakit ba sa palagi kong pagsigaw sa kanya ay natatawa lang sya? Don't tell me I am joking? Or should I say I am a clown for him?

Natawa tuloy ako!

Binuksan ni Manong gwardya ang pintoan. Sobrang lapad ng ngiti nito.

"Good morning Ma'am and Sir. Welcome to cherry seafood," masaya nitong bati. Ramdam ko ang mainit na katawan ni Matteo sa likod ko. Sumulyap ako ng kaunti sa kanya bago naglakad papasok sa loob.

Naghanap ako ng mas komportableng upoan. Yong walang makakakita samin. Lalo na si Rocky.

"Sa dulo tayo," saad ko na ikinatango niya. Pagkalapit namin sa iisang mesa na may dalawang upoan ay hinilahan niya agad ako ng silya. Pinigilan ko agad sya at ibinalik iyon sa dating pwesto. "I can handle myself Matteo. Stop acting you're a gentlemen." komento ko na ikinayuko niya. Malalim syang nagbuntong hininga.

"Okay," sagot niya. Pinapanunuod ko pa syang tumungo sa kanyang upoan. Iminuwestra niya ang upoan bago ako umupo. Matuwid akong umupo ng mabuti bago kinuha ang menu sa mesa.

Sobrang tahimik naming dalawa. Nakapagpili narin ako ng kakainin ko at mukhang ganon din sya. Iang sandali lang ay dumating narin ang order namin. Its seafood, at hinding-hindi mawawala sa plato ko ang crab.

Binalotan kami ng katahimikan ni Matteo ng mag-simula na akong galawin ang aking pagkain. Ramdam na ramdam ko ang paninitig niya sakin. Halos hindi ko malunok ang kinakain ko dahil sa titig niya ngayon.

"Would you please stop staring at me." usal ko sa may pagbabantang tono. Hindi ko sya magawang tignan dahil busy ako sa kinakain kong crab.

"I really love watching you eating baby," mabilisan ko syang sinulyapan sa sinabi niya. Padabog kong ibinaba ang kobyertos na hawak ko. I really feel my anger now. Hindi ko lubos akalain na maririnig ko ng paulit-ulit yang katagang iyan. Naiinis ako!

"Stop calling me baby, Matteo." suhestyon ko. Umirap ako bago nagpatuloy sa hapag. Nanatili parin syang nakatitig sakin na may ngiti. Tila nang-aasar sya sakin.

"But why baby? Yan ang tawag ko sayo noon, Mary. Ayaw mo na ba?" isa-isang nag sitindigan ang balahibo ko sa sinabi niya. The way he pronounce that word baby ay tila may iilang boltahe ng kurente ang bumalot sakin.

Mariin akong pumikit. Sumulyap ako sa kanya at nahuli ko ang masiyahing Matteo. Hindi isang bossy o kaya'y nakakatakot na Matteo. Sobrang maaliwalas ng kanyang mata at mukhang nasisiyahan ngang makita akong kumakain. Pwes, ako? Hindi ako nasisiyahan sa mga ngiti niyang iyan.

"It's long ago, Matteo. And beside wala na tayong relasyon diba? Pwede ba, tigilan mo ako sa kakatawag niyan. Hindi ko alam kong bakit bigla-bigla kang naging corny huh? Hindi ko alam kong bakit bigla-bigla kang huminhin ng ganito. If it this just part of your plan, then, I'm sorry. Hindi ako tinatablahan." wika ko na may galit. Dahan-dahang bumagsak ang balikat ni Matteo sa sinabi ko. Ang kanyang mata ay kuyom. Ang kanyang awra ay naging mabigat.

Kitang-kita ko kong pano nagkasalubong ang kanyang kilay. Nanatili syang nakayukot hindi manlang ako magawang tignan. Bakit ganito? Para bang ako ang nasasaktan sa binitawan kong salita. Parang ako lang din naman ang nabibigatan sa narinig mula saking bibig. Bakit sobrang sikip ng aking dibdib. Parang may gustong tumulo saking mata ngunit pinipigilan ito ng aking pride.

Maybe I don't cry, but it hurts. Maybe I won't say, but I feel. Maybe I don't show, but I care.

"I'm sorry, Matteo." bigla ko nalang binitawan ang salitang iyon. Isang salitang nag pagaan saking damdamin.

Continue...