4 เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน

รุ่งเช้าอีกวันการินตื่นขึ้นบนเตียงคนป่วยด้วยความรู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าวันก่อน ๆ ตอนเห็นอาหารเช้าในถาดที่พยาบาลหนุ่มชื่อนิวนำมาเสิร์ฟ คนป่วยก็ท้องร้อง รู้สึกเพิ่งอยากอาหารในเช้าวันนี้

หลังอิ่มมื้อเช้าและกำลังจิบน้ำจากหลอดอยู่บนเตียงนั่นเอง ก็มีเสียงเคาะก่อนบานประตูจะเปิดออก จากนั้นก็มีเสียงลอดเข้ามาก่อนเจ้าของเสียงจะโผล่เข้ามาทั้งตัว

"แม่บ้านเองค่ะ"

"โอเค-ครับ" คนที่นอนบนเตียงส่งเสียงที่ยังแหบแห้งตอบไป

แม่บ้านในยูนิฟอร์มสีเทาเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด

เธอวางของลงแล้วเริ่มทำงานทันที แม่บ้านเดินมาเก็บขยะ รวบรวมภาชนะอาหารเช้าที่กินหมดแล้วเพื่อนำออกไป

คนป่วยที่มองภาพแม่บ้านทำงานแล้วจู่ ๆ เขาก็นึกอะไรได้บางอย่าง

พยาบาลพี่นิดบอกเขาว่าเมื่อวานคือวันที่ 30 มี.ค.

ความทรงจำสุดท้ายในชีวิตที่แล้วของเขา น่าจะประมาณกลางเดือนมี.ค.เช่นกัน อาจเป็นวันที่ 16 มี.ค. เพราะเขาจำได้ว่าคนที่ทำงานพูดเรื่องถูกหวยกิน

การินรู้ว่าคนเป็นแม่บ้านจะได้เจอผู้คนมากหน้าหลายตา และพวกเธอมีแหล่งแลกเปลี่ยนข้อมูลในแวดวงของแม่บ้านด้วยกัน เขาเลยถามออกไป

"ถาม-อะไรหน่อย-สิครับ" น้ำเสียงของการินยังแหบแห้ง

"คะ" เธอเงยหน้าขึ้นมองมาทางเขา มือหยุดจากงานที่ทำ

"แม่บ้าน-รู้ข่าว-เอ่อ พนักงานที่แท่นที่…ตกน้ำไปหรือเปล่า" ความฝันของการินคือการจมน้ำ ดังนั้นเขาเลยคิดว่าตัวเขาในร่างเดิมน่าจะ…

"คุณการินน่ะเหรอคะ" แม่บ้านรีบตอบทันที

สีหน้าของเธอหม่นหมองลง คนป่วยร่างผอมบางพยักหน้าให้จากบนเตียง

"ตกลงไปในทะเลตั้งแต่สี่ห้าวันที่แล้วแน่ะค่ะ"

"ถ้านานขนาดนั้น-แล้วตอนนี้ เอ้อ พบศพรึยัง" หนุ่มน้อยบนเตียงเลือกใช้คำว่า 'ศพ' เพราะเขารู้ดีอย่างยิ่งว่าร่างนั้นคงไร้วิญญาณไปแล้ว

แม่บ้านเงียบไปนิดหนึ่ง

"ยังไม่พบเลยค่ะ แต่มีคนบอกว่ากระแสน้ำที่นี่แรงมาก อาจถูกดูดลงไป หรือไม่ก็พัดไปที่อื่น" แม่บ้านพูดจบแล้วก็ใช้ไม้ม็อบเช็ดพื้นต่อ แต่แล้วก็หยุด

การินมองออกว่าเธอมีเรื่องอยากเล่าต่อ แล้วเขาก็เดาถูก "ว่าแต่ คุณคิดเหมือนอิฉันเลยค่ะ...ว่าไม่น่ารอด"

ต่อมาเธอถึงกับวางไม้ม็อบไว้บนพื้น เตรียมพูดต่อเต็มที่

แม่บ้านขยับตัวเข้ามาใกล้การินอีกหน่อย ตอนพูดประโยคต่อจากนี้เธอลดเสียงลง ราวกับนี่คือความลับสุดยอดที่เธอแอบรู้มา

"เห็นว่าคุณการินตั้งใจฆ่าตัวตายนะ"

"ฮะ?" เขาเนี่ยนะจะฆ่าตัวตาย

"แล้วทำไมถึง-รู้ว่า-ฆ่าตัวตายล่ะครับ"

"มีจดหมายลาตายทิ้งไว้ในห้องค่ะ" แล้วเธอก็ทำเสียงกระซิบ "อันนี้วงในสุด ๆ เลยนะ ในจดหมายเขียนแค่ว่า 'ผมขอโทษ' "

การินเอียงคอตาเบิกโพลงตอนได้ยิน ที่แท้เขาฆ่าตัวตายหรือนี่!

แต่เขาจำไม่ได้จริง ๆ ทำไมถึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย

อ้อ แล้วอีกอย่าง เขียนแค่ 'ผมขอโทษ' เนี่ยนะ จะฆ่าตัวตายทั้งที เขียนได้แค่นี้เองหรือ

"คงกระโดดลงไปตรงระเบียงค่ะ เขาน่าจะเมามาก แผ่นเหล็กยกน้ำหนักหายไปอันหนึ่ง คงมัดมือตัวเองแล้วก็ถ่วงด้วยอันนั้นมั้งคะ" เธอทำท่าห่อไหล่อย่างขนลุก "ในห้องพักของเขาก็มีแต่ขวดเหล้า ตรงระเบียงก็มีรอยเหล้าหกด้วย"

"น่าสลดใจจัง" การินในร่างใหม่รำพึงออกมาเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี

เขาจำได้ว่าในห้องมีเก้าอี้ออกกำลังกาย คานเหล็ก กับชุดแผ่นเหล็กยกน้ำหนักจริง แต่นึกภาพตัวเองทำเรื่องแบบนั้นไม่ออก

ว่าแต่เขามีเศร้าโศกเรื่องอะไรกันแน่ ถึงขนาดทำให้คิดฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดน้ำจากแท่นขุดเจาะที่ตัวเองทำงานมาตั้งห้าหกปี นึกยังไงก็นึกไม่ออก

"น่าสลดใจมากค่ะ ไม่น่าเลย" อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมเห็นอกเห็นใจในชะตากรรมของเขาคนหนึ่งนะ

นั่นเลยทำให้การินรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

เขาฟื้นขึ้นมาในร่างนี้เป็นวันที่สี่แล้ว และการได้คุยกับแม่บ้านทำให้เขามั่นใจ ตอนนี้ถึงเวลาต้องยอมรับกับตัวเองว่านี่คือชีวิตใหม่ การินคนเดิมจากไปแล้ว แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาได้โอกาสครั้งที่สองให้กลับมา

เขา-ได้-เกิด-ใหม่-แล้ว-จริง ๆ

เหลือเชื่อที่สุด! แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

ซึ่งเขาเองก็ยังกังวลต่อไปอีกว่า แล้วเจ้าของร่างนี้ล่ะ จะมีวันฟื้นขึ้นมาไหม

แล้วเจ้าของตัวจริงจะมาทวงร่างคืนจากการินหรือเปล่า แล้วถ้า…สมองของการินเริ่มคิดอะไรฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย

เสียงของแม่บ้านทำลายจังหวะความคิด "คุณคะ"

"ฮะ?"

"แล้วคุณชื่ออะไรคะ"

"ผมน่ะเหรอ อืม ผมก็ไม่รู้-เหมือนกัน" ดีนะที่เขาไม่หลุดปากตอบไปว่าการิน

"อ้อ คุณความจำเสื่อมหลังจากโคม่าหรือคะ"

"ไม่รู้สิ ก็อาจเป็น-อย่างนั้นมั้งครับ"

"ว่าแต่เมื่อคืนคุณอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่หรือเปล่า"

อยู่ ๆ แม่บ้านก็เปลี่ยนเรื่องจนเขาตามแทบไม่ทัน

"เปลี่ยนสิ-ทำไมเหรอ"

"ก็ไม่เห็นมีเสื้อผ้าใส่แล้วในตะกร้าผ้าใช้แล้วเลยค่ะ"

"หืม เป็นไปได้-ยังไง" หัวค่ำเมื่อวานเขาล้างหน้าแล้วทำเสื้อเปียก เลยถอดออกแล้วโยนทิ้งไว้ในตะกร้า เอ๊ะ หรือเขาไม่ได้ทำแบบนั้น

เขาใช้นิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือบีบที่หว่างคิ้ว เค้นสมองนึกถึงสิ่งที่ทำเมื่อคืน แต่ภาพในหัวก็ไม่ชัด อาจเพราะเรื่องบางเรื่องที่ทำลงไป เป็นไปตามความเคยชินมากกว่าสมองสั่งการให้ทำ พอมานึกย้อนก็จำไม่ได้ชัด ๆ ว่าทำหรือไม่ได้ทำกันแน่

แต่ปกติคนเราก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้วหรือเปล่า ถอดเสื้อเก่าลงตะกร้า หยิบเสื้อใหม่มาใส่

"อาจมี-คนอื่นเก็บไปก่อนหน้านี้รึเปล่าครับ"

แม่บ้านคนนั้นพยักหน้า เธอไม่ได้ทำท่าติดใจอะไร อีกไม่นานเมื่อเสร็จงานแม่บ้านก็ขอตัวออกจากห้องไป

แต่เขากลับสงสัยสิ่งที่แม่บ้านทัก

ใครหนอที่เข้ามาก่อนหน้าแม่บ้านประจำของห้องนี้ แถมเอาเสื้อผ้าใส่แล้วของเขาไปอีก

หรือตัวเขาเองอาจป้ำเป๋อหยิบเสื้อตัวเดิมมาใส่ซ้ำ แต่ลึก ๆ เขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะเหตุผลที่เปลี่ยนเสื้อเมื่อวานคือเสื้อตัวเก่าเปียกโชก

อย่างไรก็ตามเขาลองก้มศีรษะลง ดมฟุดฟิดพิสูจน์กลิ่นเสื้อผ้าดู

เฮ้ย!

ทำไมมัน...แปลก ๆ

หนุ่มคนป่วยหน้าสวยล้วงมือเข้าไปในเสื้อ ใต้วงแขนตัวเอง

ขนรักแร้ถูกโกนจนเกลี้ยง! เขาตกใจ รู้สึกใจหายวาบ

ต่อมาทันทีเขาก็ล้วงมือเข้าไปในกางเกงยางยืด

ให้ตายเหอะ เกลี้ยงไปหมดเลยทั้งด้านหน้าและด้านหลัง!

ใครกันมาทำแบบนี้กับเขา แล้วทำไมเขาไม่รู้ตัว

เขาทบทวนความทรงจำ เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน

เมื่อคืนนี้เขาหลับสนิทมากจนน่าแปลก เรียกได้ว่าหลับเป็นตาย เขาไม่ฝันอะไรเลยเมื่อคืน ปกติตอนเป็นการิน เขาเป็นคนประสาทสัมผัสไวขณะนอน แทบไม่เคยหลับลึกขนาดนี้

อาจเพราะยาที่พยาบาลให้ เพื่อให้ร่างกายของหนุ่มน้อยฟื้นฟูหลังโคม่าหรือเปล่า

อืม เหตุผลนี้ฟังขึ้น อาจเป็นแบบนั้นก็ได้ แต่แล้วเขาก็คิดอะไรได้บางอย่าง

หรือพยาบาลต้องเตรียมร่างกายของเขา เพื่อเอาเข้าเครื่องตรวจอะไรสักอย่างตามคำแนะนำของแพทย์ เลยจำเป็นต้องโกนขนในที่ลับพวกนี้ออกไปให้หมด แต่ว่าถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าจะบอกกันก่อนนี่

ว่าแต่มันมีการตรวจอะไรแบบนี้ด้วยหรือวะ เขานึกไม่ออกเลยจริง ๆ

สักพักต่อมา เขาก็ยืนขาสั่นระริกที่หน้ากระจกในห้องน้ำ ค่อย ๆ คลายปมเชือกของเสื้อทีละปมแล้วเปิดดูข้างใน เขายกแขนขึ้น

ทำไมที่ใต้วงแขนของเขาเป็นรอยแดง แถมแสบเล็กน้อยด้วย สิ่งที่เห็นทำให้รู้ว่าตัวเองถูกโกนขนออกไป แถมยังใช้เทปกาวหรือวัสดุอะไรสักอย่างวางทาบตรงผิวหนังที่เกลี้ยงเกลาก่อนจะกระชากออกไปอย่างแรง

ทำให้เขานึกถึงการใช้แว็กซ์กำจัดขนใต้วงแขนของพวกผู้หญิง

แต่ผิวหนังตรงนั้นของเขาอาจอ่อนบางและแพ้ง่าย หรือร่างนี้อาจแพ้วัสดุจำพวกแว็กซ์ที่มานาบ เลยทำให้เป็นปื้นแดง ๆ แบบนี้

เขาลองเปิดกางเกงยางยืดตัวเองออกดู มองไปข้างหน้ากับเนื้อที่ตรงส่วนนั้น

อืม มีสภาพใกล้เคียงกัน นี่มันอะไรกันนี่

แต่อีกนาทีต่อมาการินก็ต้องหลุดจากภวังค์ความคิด เพราะมีเสียงผลักประตูเปิดดังโครมสนั่น มีคนเข้ามาในห้องของเขาโดยไม่เอ่ยปากขออนุญาต

ตามมาด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวก เสียงฝีเท้าหลายคู่ตึงตังเข้ามาในห้องพักของเขา

"บังเอิญมากเลยที่พอมาธุระเรื่องของอาเดี่ยว แล้วทางนี้บอกว่าอยู่ ๆ มันก็ฟื้นขึ้นมา จังหวะเหมาะดีมาก!

"มันอยู่ในนี้ใช่ไหม ผมจะไปหามัน"

การินหูผึ่ง เขาชะโงกหน้าออกจากห้องน้ำทันที

เขาจำเสียงนี้ได้ นี่คือเสียงของเดวิส หรือที่เขาเคยเรียกอีกฝ่ายว่าคุณหนูเดวี่