239

บทที่ 239 เพื่อนเก่า

เจียงเซ่อเดินตามเฉายวี้ต่อไปเรื่อยๆ เดินได้ประมาณชั่วโมงหนึ่ง สิ่งที่ได้เห็นส่วนมากก็คือนักโทษที่กำลังนั่งทำงานกันอยู่ ความเงียบและความเย็นเยือกที่ได้รับมันทำให้ใจหนักอึ้งได้ไม่น้อยเลย

ความรู้สึกที่อึมครึมไร้ชีวิตชีวามันยากที่จะอธิบายออกมาให้เข้าใจ ทั้งๆ ที่ข้างในนี้ก็ดูสะอาดสะอ้านและมีแสงสว่างแท้ๆ แต่ความสิ้นหวังที่ก่อตัวเป็นพยับเมฆนั้น มันเหมือนกำลังแผ่ปกคลุมอยู่เหนือหัวของพวกเขาทุกคน