405

บทที่ 405 เอาชีวิต

　　ณ ห้องหนังสือตระกูลเผย ผู้เฒ่าเผยขมวดคิ้ว มองไปที่ลูกชายคนโตที่ยืนอยู่หลังโต๊ะ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกระดุมแต่ละเม็ดล้วนติดตรึงแน่น เขายืนตรงราวกับหอกก็ไม่ปาน

เขามีวินัยในตนเองและจริงจัง ผ่านมาหลายปีกระทั่งความยาวของผมก็ยังคงเท่ากับเมื่อวันวาน

“ขอโทษครับพ่อ” เขาเม้มริมฝีปาก มือทั้งสองวางไว้ข้างลำตัว “ผมควรไปส่งเฉินหมิ่นซูขึ้นเครื่องบินด้วยตัวเอง”