267

บทที่ 267 ชื่นชม

ไม่มีการกู่ร้องจนเสียงแหบแห้ง ไม่มีการดิ้นรนสุดชีวิต แต่ผู้คนที่ได้มาเข้าร่วมงานหนังรอบปฐมทัศน์นั้นต่างก็รู้สึกและราวกับได้ยินเสียงความทะนงตนของโต้วโค่วมันแตกสลายลง

ความสิ้นหวังที่โผล่พ้นขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ มันเอ่อล้นออกมาจนแผ่กระจายไปถึงทุกๆ คน

เถาเถาขบริมฝีปากแน่น และเผลอหลับตาลงตามสัญชาตญาณของตัวเอง กับฉากหนึ่งที่แสนเจ็บปวดขนาดนี้ มันเป็นสัญชาตญาณที่อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ให้ได้