ตอนที่ 139-140

ตอนที่ 139 สิ่งที่เป็นความว่างเปล่าล้วนคือสีสัน สิ่งที่เป็นสีสันล้วนคือความว่างเปล่า

“อะไรเหรอ?” ลู่ถิงเซียวประสาทตึงเครียดขึ้นมา

“ผ้าปิดตาอันนั้น...ช่วยปิดตาให้ฉันอีกครั้งได้ไหมคะ?” หนิงซีขอร้องด้วยเสียงแผ่วเบา

ใบหน้าลู่ถิงเซียวดูตกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง “เพราะอะไร?”

หนิงซีตอบอย่างจนปัญญา “เพราะว่า มองไม่เห็นคือไม่ทุกข์!”

แม้คำพูดนี้ของหนิงซีออกจะฟังดูน่าพิศวง แต่เพียงครู่เดียวลู่ถิงเซียวก็เข้าใจ กระแอมทีหนึ่ง ก้มลงคว้าผ้าลูกไม้สีขาวบนพื้นขึ้นมา นำมาทาบทับลงบนดวงตาของเธอ แล้วผูกปิดไว้ให้อีกครั้ง