ตอนที่ 1562 เสียงร้องเรียกของป่ารกร้าง

ตอนที่ 1562 เสียงร้องเรียกของป่ารกร้าง

ที่จริงจางจื่ออันทั้งดมทั้งและชิมไปแล้ว แท่งโปรตีนไม่มีอะไรพิเศษ ดมแล้วไม่มีกลิ่นหอม คนในยุคปัจจุบันที่กินอาหารรสชาติล้ำเลิศจนเคยชินกินแล้วคงไม่รู้สึกถึงว่ามีรสชาติอะไร

แต่สำหรับหมาป่าที่มีชีวิตอยู่ในป่าตัวหนึ่งแล้ว หากตัดแมวที่มาใหม่พวกนั้นไป ปกติอัตราความสำเร็จภายใต้สถานการณ์ปกติมีแค่หนึ่งในสิบส่วน หนึ่งอาทิตย์ถึงจะกินสักหนึ่งมื้อเสมอ ทำได้แค่กินเหยื่อโชกเลือดสดๆ ที่จับมาได้อย่างยากลำบากสดๆ ชินกับกระดูกที่แทะยากและขนที่ติดตามไรฟันแล้ว เมื่อจู่ๆ เจอสิ่งของที่ทั้งนุ่ม ทั้งน่าดมขนาดนี้โดยพลัน ก็อดดมแล้ว ดมอีกไม่ได้