0071 คนโง่ก็มีความสุขแบบโง่ ๆ

บทที่ 71 คนโง่ก็มีความสุขแบบโง่ๆ

“ใช่” ชูยินตอบ

“ฉันได้ยินมาว่าเขากำลังทำบริษัท ขาดเงินลงทุนก้อนใหญ่ ตอนนี้อายุยังน้อยอยู่ก็ใจร้อน เรียนยังไม่ทันจบมหาลัย ก็อยากจะหาเงินซะแล้ว ขนยังไม่ทันขึ้นดี ก็คิดอยากจะออกบิน”

ชูยินฟังออกถึงความหมายแฝงในคำพูดนั้น “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า”

“เธอไม่รู้สึกว่าหลิวอวี่เจ๋อกับอวิ๋นตั่วสนิทกันเกินไปเหรอ? ว่ากันตามจริงแล้ว เขาเป็นแค่ครูสอนพิเศษ มาสอนแค่สัปดาห์ล่ะสองครั้ง แต่ก็พัฒนามาจนถึงขั้นที่มารับอวิ๋นตั่วไปส่งโรงเรียนแล้ว มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาสักหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่ใช่คนที่อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ เขาเป็นแค่นักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะจากมหาลัย หรือจากบ้านของเขาเอง มันก็ไม่ใช่ทางผ่าน เธอว่าเขาจะยอมเสียเวลาแบบนี้ทุกวันเพื่ออะไรกัน?”