ตอนที่ 272 เศษหญ้า
หน้าผาที่มืดมิด ทางเดินที่อ้างว้าง หุบเหวที่ยื่นมือออกไปแล้วมองไม่เห็นมือทั้งห้านิ้ว มีเพียงแค่สายลมที่พัดมาด้านหน้า ทำให้เส้นผมสีดำข้างแก้มและเสื้อผ้าปลิวไสว
ท้องฟ้าสีดำที่ยิ่งมืดมิด ชุดนักบุญแบบพิธีการใช้สำหรับเข้าพิธีบูชาสีขาวยิ่งสะดุดตา ปลายยอดของหุบเขาอัสดง ผู้เฒ่าดีดพิณค่อยๆ ลูบคลำขุยผงที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาใหม่เหนือสายพิณ ครุ่นคิดเมินเฉย เพลงแรกเศร้าโศกเสียใจ เพลงที่สองวิญญาณแตกดับ เพลงที่สามสิ้นสุด หรือว่าดินแดนมายาจะกักขังเจ้ามิได้? หรือว่าจะมีเผ่ามนุษย์ที่มีจิตใจใสสะอาดบริสุทธิ์ไร้มลทินจริงๆ?