ตอนที่ 24 สนทนา
สุดท้ายแล้วน่าจะเป็นอย่างหลังสุดมากกว่า
สวีโหย่วหรงเงยหน้าขึ้นและถามเฉินฉางเซิง “ทำไมเจ้าไม่กิน”
“อ้อ เอ่อ กินสิ” สองปีที่ผ่านมาใต้อิทธิพลของถังซานสือลิ่ว เฉินฉางเซิงก็พูดเก่งขึ้นมากแล้ว ทว่าเมื่ออยู่ตรงหน้านางก็เหมือนกับว่าเขาได้กลับไปเป็นเด็กน้อยผู้ว่านอนสอนง่ายในเมืองซีหนิง คำพูดของเขาล้วนเรียบง่าย ความคิดก็บริสุทธิ์ และการปกปิดอารมณ์ความรู้สึกทั้งปวงก็เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขา