ส่วนที่ 7 ตอนที่ 86
ตอนที่ 86 ปืนที่เย่อหยิ่งและลูกธนูแห่งความเศร้าโศก
มือของเฉินฉางเซิงอยู่ใกล้กับกระดาษแผ่นนั้นมาก จนเกือบจะเอื้อมถึงขอบกระดาษแล้ว
ไม่รู้ว่าถูกเหงื่อทำให้เปียกหรือว่ามันมีโลหิตติดอยู่มากเกินไป ขอบกระดาษขาวแทบจะไม่คมเลย มันเหมือนกับขนมอบที่ถูกวางไว้ข้างแม่น้ำตงเจียงที่ชื้นแฉะมาแล้วสามวัน
ใรวินาทีที่นิ้วเขาเอื้อมจับกระดาษขาวนั้น รูสีดำทั้งสองบนกระดาษขาวนั้นก็พลันสว่างขึ้น