บทที่ 153-2 ปล่อยมือจากแผ่นดิน
ภายในห้องที่เงียบเหงา ทุกที่ล้วนหลงเหลือกลิ่นหอมของนาง รอยยิ้มสว่างไสวราวแสงตะวัน ในที่สุดก็หลงเหลืออยู่เพียงในความฝันเท่านั้น
โชคชะตาเล่นตลก ในที่สุดก็ไม่อาจมอบความสุขสงบให้กับเจ้าได้ ดังนั้นคงต้องปล่อยให้เจ้ากลับไป ใต้หล้ากว้างใหญ่ จะต้องมีที่ที่เหมาะสมกับเจ้าอยู่เป็นแน่
แม้ว่าจะเกลียดชัง แต่ก็จะไม่ต้องเสียใจจนเจ็บปวด และชีวิตอันล้มเหลวย่อยยับของข้าจะได้ไม่กลายเป็นตัวถ่วงฝีก้าวในอนาคตของเจ้า