บทที่ 112-3 แสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูที่อบอุ่นไปทั่วถ้ำ
บทที่ 112-3 แสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูที่อบอุ่นไปทั่วถ้ำ
เสียงแตกของฟืนที่ดังเปรี๊ยะปร๊ะดังส่งขึ้นมา ชิงเซี่ยหยิบชิ้นเนื้อที่ย่างอยู่บนชั้นวางลงมา ก่อนจะใช้กริชเฉือนไปที่มันครั้งหนึ่งแล้วยื่นมันให้กับฉู่หลีพลางกล่าว “ทานเถิด”
ฉู่หลีชะงักไปเล็กน้อย พิจารณาซ้ำๆ อยู่หลายตลบก่อนจะเอ่ยปากถามอย่างขัดบรรยากาศเป็นที่สุดว่า “สิ่งนี้ เป็นของที่เจ้าใช้ฆ่าคนไม่ผิดกระมัง?”