บทที่ 110-2 หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

บทที่ 110-2 หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

พละกำลังทั้งหมดหดหายไปในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ความรู้สึกเปรี้ยวปร่าถูกส่งไปทั่วทั้งร่างอย่างช้าๆ ดวงตาของชิงเซี่ยค่อยๆ กลับมาคมชัดขึ้น นางมองไปที่ฉู่หลีด้วยแววตาที่หนาวเหน็บ เอ่ยขึ้นมาทีละคำๆ อย่างดุดัน “ข้าไม่เคยติดค้างอะไรท่าน ตั้งแต่ที่พระตำหนักหลันถิง ก็เป็นท่านที่เอาแต่บีบคั้นข้าเสมอมาไม่หยุดหย่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าทำไปสวรรค์ล้วนมองดูอยู่ วันคืนสามารถแสดงให้เห็นได้อย่างชัดแจ้ง หากว่าท่านยังหลงเหลือสติและสมองอยู่เพียงน้อยนิด ไม่ช้าก็เร็วท่านจะเข้าใจในที่สุดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำในวันนี้มันโง่เง่ามากเพียงใด”