บทที่ 113-3 ต้าหวง ต้าหวง
บทที่ 113-3 ต้าหวง ต้าหวง
ฉู่หลีก้มหน้าลงมองไปที่วงแก้มซูบตอบ แผ่นหลังที่เหยียดตรง และไหล่บางๆ ของชิงเซี่ย หวนนึกไปถึงเรื่องราวต่างๆ ระหว่างนางกับตน ความระมัดระวังและการลองใจเหล่านั้นที่ไม่มีจบสิ้น จู่ๆ ก็ให้รู้สึกว่าตนราวกับเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญาผู้หนึ่ง แววตาที่สุกสว่างของชิงเซี่ย ใบหน้าที่ฉายแววดื้อรั้น รอยยิ้มอันอบอุ่น รวมไปถึงความรู้สึกปีติยินดีที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้มิดในยามนั้นหญิงสาวตะบึงม้าฝ่าฝูงสัตว์ร้ายเข้ามาช่วยเหลือตนบนผืนทรายที่แห้งแล้ง ทุกสิ่งทุกอย่างเสมือนกับระลอกคลื่นที่สาดกระทบสะท้อนอยู่ในหัวใจของเขา