บทที่ 126-3 พบจือเหยียนอีกครั้ง
ชายหนุ่มรูปงามแห่งยุคของเมื่อสามสิบปีก่อน กลับถูกอาจารย์จากสำนักเดียวกันกักขังอย่างโดดเดี่ยวเป็นเวลาสามสิบปี แบกรับความโดดเดี่ยวและความโกรธแค้นอย่างไร้ขอบเขต และยังแบกรับชื่อเสียงคำสาปแช่งไม่มีที่สิ้นสุด วันคืนมืดมิดไร้แสงตะวัน ชื่อเสียงตกต่ำด่างพร้อย เกิดเป็นความโกรธแค้นและความทุกข์ยากที่หลบซ่อนและทับถมเป็นชั้นๆ ภายในใจของเขา จนสุดท้ายก็ค่อยๆ สะสมจนกลายเป็นยอดเขาใหญ่โตสูงชัน มากพอที่จะทำลายฟ้าดิน มากพอที่จะถมทั้งเจ็ดทะเลจนเต็ม มากพอที่จะโค่นล้มจิตวิญญาณหลายร้อยล้านดวงบนโลกนี้!