บทที่ 069 ลาจาก

บทที่ 69 ลาจาก

บนทุ่งหญ้าซีเฮยวัชพืชจำนวนมากปกคลุมไปทั่ว หญิงสาวร่างบางควบม้าวิ่งบนพื้นที่รกร้างอย่างโดดเดี่ยว ก่อนชั่วพริบตาที่เงาร่างนั้นหายลับไปจากสายตา นกอินทรีตัวหนึ่งโผบินโฉบเฉี่ยวอยู่บนท้องนภาตรงเส้นขอบฟ้า เสียงร้องของมันคมชัดและเยียบเย็นจนทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุกและสั่นสะท้าน

ฉินจือเหยียนห่มผ้าคลุมขนสัตว์สีเขียวไว้บนตัว ใบหน้าซีดขาว แต่แววตากลับสงบนิ่ง เขาทอดสายตามองไปทางนั้นตลอดเวลา แล้วก็ต้องพบอย่างน่าเศร้าว่าหญิงสาวที่จากไปไกลเรื่อยๆ ไม่เคยหันหน้ากลับมาสักครั้ง ความรู้สึกเย็นเยียบสายหนึ่งค่อยๆ คลอบคลุมมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ก่อนเหมือนถูกเปิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ให้สายลมที่เย็นเฉียบพัดผ่านไปยังปอดและหัวใจของเขา