บทที่ 58 จบการประลอง

ตอนที่ 58 จบการประลอง

ผู้อาวุโสโอวหยางมองหวังหลินอย่างเหยียดหยาม “เจ้าแค่เด็กน้อยจะมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับข้าได้? หากเจ้านำสมบัติจากผู้ก่อตั้งเบื้องหลังสำนักเหิงยั่วออกมาได้ ข้าอาจจะแลกเปลี่ยนกับพิษสักหยดหนึ่ง!”

หวังหลินขมวดคิ้วและลอบเย้ยหยัน จากนั้นเขากระตุ้นวิชาเซียนแรงโน้มถ่วงเต็มกำลังเพื่อจับตัวเขา

ใบหน้าผู้อาวุโสโอวหยางเปลี่ยนไปทันที “เจ้ากล้านัก!” เขาสะบัดแขนเสื้อ กระบี่เหินอันเก่าแก่ลอยออกมา สายลมรวมตัวกันกลายร่างเป็นกระบี่ยักษ์ในอากาศพร้อมควงกระบี่ลงมา

ขณะที่กระบี่เผยขึ้น จิตสังหารปรากฏแก่สายตาโอวหยาง ศิษย์คนนี้กล้าแข็งเกินไปและอาจเป็นภัยคุกคามแก่สำนักซวนต้าวในอนาคต เขาต้องการใช้โอกาสนี้ทำลายระดับบ่มเพาะของเขา

ใบหน้าฮวงหลงมืดหม่น เขาตระหนักได้ทันทีว่าโอวหยางมีความตั้งใจจะนำกระบี่ออกมาตั้งแต่แรกแล้ว หวังหลินส่งเสียงหัวเราะ ใช้วิชาเซียนแรงโน้มถ่วงเต็มที่และหัตถ์ล่องหนเกิดเป็นรูปร่างขึ้นมา

แขนสองข้างฉายแสงสีขาวหมุนวนรอบมือ เมฆรอบด้านแตกกระจายออกไปทั้งหมด

หนึ่งในมือยักษ์จับไปที่ลำคอตะขาบ อีกข้างชูขึ้นป้องกระบี่ที่กำลังแกว่งลงมา

กระบี่หยุดนิ่งกลางอากาศ ใบหน้าผู้อาวุโสโอวหยางขึ้นสีแดงเถือกและเผยอาการหวาดกลัว

ผู้อาวุโสอีกสองคนกัดฟัน ไม่สนสถานะของตนเอง ลำแสงสีรุ้งสายหนึ่งกระจายออกมากลายเป็นริบบิ้นหลากสีพุ่งไปหาหวังหลิน

ขณะเดียวกันผู้อาวุโสอีกคนโยนเศษหยกออกมา ภูตอัคคีแปดตัวปรากฏขึ้นพุ่งหาหวังหลินทันที

ลมร้อนรุนแรงเข้าใกล้หวังหลินแต่ใบหน้าไม่เปลี่ยนแปลง สร้างมืออีกข้างด้วยวิชาเซียนแรงโน้มถ่วง หมุนเป็นลมรอบตัวทำให้เหล่าภูตอัคคีจางหายไป

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดรวดเร็วนัก ฮวงหลงส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธและผนึกฝ่ามือขึ้นคราหนึ่ง กระบี่เหินจันทราม่วงกระพริบวาบ พุ่งเข้าหาริบบิ้นหลากสีทันที

หวังหลินใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วไปหน้าตะขาบหมื่นขา ใช้วิชาเซียนแรงโน้มถ่วงที่จับตะขาบไว้ ไม่ว่ามันจะออกแรงต่อสู้แค่ไหนก็ไม่อาจหลุดรอดออกมาได้ หวังหลินวางมือขวาไว้บนหัวตะขาบและกระตุ้นพลังปราณของตัวเอง ตะขาบตัวนั้นร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดและปล่อยหมอกสีดำออกมา

ครั้งนี้กินเวลาเพียงไม่กี่วินาที ไม่มีใครมีเวลาตอบโต้อะไรได้ ผู้อาวุโสทั้งสองสำนักยืนประจันหน้ากันด้านข้างตะขาบหมื่นขา เตรียมพร้อมต่อสู้ เมื่อต้าวซิ่วเห็นตะขาบปล่อยพิษออกมา เขาเกรงกลัวว่าหวังหลินไม่มีอะไรมารองพิษไว้ จึงได้โบกแขนครั้งหนึ่งส่งขวดสีขาวออกมาและตะโกนขึ้น “ศิษย์หวังหลิน ใช้ขวดนี้เก็บพิษไว้!”

หลังจากนั้นเขาก็นำกระบี่เหินออกมาและจ้องไปที่ผู้อาวุโสที่ปล่อยภูตผีอัคคี

ผู้อาวุโสทั้งสามของซวนต้าวเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่ถูกหยุดโดยเหล่าผู้อาวุโสเหิงยั่วและไม่อาจห้ามหวังหลินได้

เมื่อหวังหลินเห็นตะขาบหมื่นขาปล่อยพิษออกมา พลางรีบเคลื่อนกายถอยเล็กน้อย ชักนำพลังปราณเพื่อเคลื่อนย้ายพิษลงไปในขวด

ผู้อาวุโสเหิงยั่วตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “สำนักเหิงยั่ว เจ้าทำเกินไปแล้ว!”

ฮวงหลงลอบถอนหายใจ เขาเก็บกระบี่ของตัวเองและถอยกลับไป ผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ทำเช่นเดียวกัน

ใบหน้าของหวังหลินบ่งบอกถึงความเสียใจ พิษของตะขาบตัวนี้อาจจะรักษาอาการป่วยของบิดาเขาได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการมันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาประสานมือคารวะและพูดขึ้น “ผู้อาวุโสโอวหยาง พิษตะขาบนี้สำคัญกับข้ายิ่งนัก ข้ามีบางอย่างที่สามารถแลกเปลี่ยนได้อย่างเท่าเทียม” พูดเช่นนี้เขาได้โยนขวดหยกที่ดูธรรมดาทั่วไปออกมา ขวดนี้เต็มไปด้วยน้ำจากแม่น้ำที่เขาเก็บไว้จากภูเขาด้านหลังสำนัก

ใบหน้าโอวหยางบูดบึ้ง เขาต้องการจะพูดอะไรออกมาแต่พอตรวจสอบขวดหยกอย่างระมัดระวังพบันคิ้วขมวด “ข้าได้ยินมาว่าห้าร้อยปีก่อน เซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดของสำนักเหิงยั่วได้สร้างพื้นที่ฝึกตนด้วยพลังปราณที่ระดับสูงกว่าปกติอยู่หลายครั้ง ข้าเดาว่าของเหลวนี้มาจากที่นั่นใช่ไหม?”

เมื่อจุกบนขวดถูกเปิด กลิ่นอายพลังปราณอันแข็งแกร่งก็รั่วไหลออกมา ฮวงหลงมองไปที่ขวดหยกจากนั้นลูบเคราตัวเองขึ้น “เจ้าสารเลว นั่นน้ำจากแม่น้ำหลังภูเขาจริงๆ!”

โอวหยางฮึดฮัด เขาเขย่าขวดในมือและพูดขึ้นมา “สหายฮวงหลง สำนักเจ้าได้ศิษย์ที่ดีเยี่ยมจริงๆ ลาก่อน!”

เขาเหลือบมองหวังหลิน หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่จึงได้ส่งข้อความหาหวังหลิน ‘ศิษย์หลานหวัง ข้าจะปล่อยวางเรื่องพิษนี้ไปก็ได้ แต่สำนักเหิงยั่วไม่มีเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดหนุนหลังแล้ว ดังนั้นเจ้าต้องรับความเสี่ยงด้วยตัวเอง!’

ด้วยคำพูดนี้ เขาตบไปที่ตะขาบหมื่นขา มันเหลือบมองหวังหลินและเหาะไปทางทิศเหนือ

ขณะนั้นหวังหลินสังเกตได้ว่าบนหัวตะขาบปรากฏสายตาคู่หนึ่งมองมาหาเขา

เขาตกตะลึง คำพูดของผู้อาวุโสโอวหยางดังก้องในความคิด ส่วนเจ้าของสายตาคู่นั้นหลังจากมองที่เขาครั้งเดียว หวังหลินก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอีก

หลังจากสำนักซวนต้าวจากไป ทั่วทั้งยอดภูเขาต้นสนเงียบกริบ สายตาของฮวงหลงกวาดไปทั่วบริเวณ พลันยิ้มขึ้น “การประลองแลกเปลี่ยนวันนี้ชัยชนะเป็นของสำนักเหิงยั่ว! ศิษย์สายในทั้งหมดจะได้รับรางวัล! พวกเจ้าทั้งหมดสามารถเข้าไปคลังสมุนไพรเพื่อรับขวดยารวมปราณได้ พวกเจ้าทั้งหมดควรจะมีหวังหลินเป็นตัวอย่าง”

ศิษย์สายในทั้งหมดเริ่มส่งเสียงกู่ร้องร่าเริง ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเรียกเขาว่าขยะอีกต่อไป

ในใจหวังจัวเต็มไปด้วยความสับสน เขาพูดกับต้าวซิ่ว “ท่านอาจารย์ ศิษย์ต้องการมีชีวิตก้าวผ่านเส้นทางมรณะ ข้าไม่ห่วงใยเรื่องอื่นอีกแล้ว”

ต้าวซิ่วถอนหายใจ หวังจัวเป็นศิษย์รักของเขา เพราะฉะนั้นจึงรู้เรื่องปัญหาระหว่างหวังหลินกับหวังจัวเป็นอย่างดี เขาครุ่นคิดชั่วขณะจากนั้นพยักหน้าขึ้น “ก็ดี เจ้าจงใช้โอกาสนี้ซ่อนตัวจากหวังหลินให้ดี ”

หวังจัวยิ้มอย่างขมขื่นแต่ไม่ได้พูดอะไร

ฮวงหลงพูดอีกครั้ง “พวกเจ้าทั้งหมดออกไปได้ หวังหลินมากับข้า”

หวังหลินพยักหน้า เขากวาดสายตาไปที่ฝูงคนและลงไปหาผู้อาวุโสลำดับสามลิ่วหยุน “ผู้อาวุโสลำดับสาม รอเดี๋ยว!”

…………………………………..