บทที่ 242 พั่วหนานจื่อ

ตอนที่ 242 พั่วหนานจื่อ

เทือกเขาเหิงยั่ว สำนักซวนต้าว

หลังภูเขาตำแหน่งที่ที่หวังหลินฝึกฝนเมื่อกาลก่อน มีรูนับไม่ถ้วนถูกสร้างเป็นถ้ำหลายแห่ง บนยอดภูเขาเป็นเพียงถ้ำตามธรรมชาติและพั่วหนานจื่อกำลังฝึกฝนอยู่ข้างใน

ผ่านไปสี่ร้อยปีรูปร่างของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักเล็กน้อย

เสียงหยดน้ำจากเพดานดังก้องในถ้ำติ๋งติ๋ง

แสงประหลาดเรืองขึ้นจากใบหน้าพั่วหนานจื่อเป็นเวลาจนมันเปลี่ยนกลับไปกลับมา เขาค่อยๆลืมตาขึ้น แสงที่เปล่งออกมาราวกับมีดวงดาราอยู่ในนั้น