เจิ้งเยวี่ยชูซื่อ

จินเฟยเหยาคิดว่าตนเองเป็นคนที่เอาใจใส่ที่สุด ใจกว้างที่สุด และจิตใจบริสุทธิ์ที่สุดในโลกนี้

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเพราะเหตุใดคนในโลกนี้จึงชอบรังแกนาง...

คิดไม่ถึงว่าน้องชายที่นางดูแลมาจนโตจะทรยศนางเพื่ออนาคตของตัวเอง คิดจะส่งนางไปเป็นเตาหลอมมนุษย์

บังคับให้นางต้องทรยศและเป็นศัตรูกับทั้งตระกูลเพื่อปกป้องชีวิตน้อยๆ ของตน

นางเข้าสู่สำนักเซียนอย่างยากลำบาก ทว่าเพราะมีพลังบำเพ็ญต่ำต้อย จึงมักจะถูกคนเอาเปรียบ

ถึงแม้โชคร้ายจะกลายเป็นดี ได้ตำราลับบำเพ็ญเซียนพิเศษเฉพาะมาก็ตาม

เส้นทางแห่งการบำเพ็ญเซียนยังอีกยาวไกล ก่อนที่จะเดินสู่จุดสูงสุดต้องป้องกันตนเองให้ได้ก่อน!

เซียนไม่ล่วงเกินนาง นางไม่ล่วงเกินเซียน หากเซียนล่วงเกินนาง นางก็จำเป็นต้องร้าย...

อ้อไม่ใช่สิ พยายามสู้กลับเพื่อปกป้องตนเอง

ดังนั้นนางจึงไร้ยางอายมากขึ้นทุกที...นางสาบานได้ ทั้งหมดเป็นเพราะนางถูกบีบบังคับจริงๆ นะ...

คนใสซื่ออย่างข้ามีเมตตาจะตาย

บทที่ 112 ทางน้ำใต้ดิน


“นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดจึงไม่ขยับ?” จินเฟยเหยามองรอบด้านอย่างแปลกใจ ภายใต้การสาดส่องของหินแสงราตรี เห็นเพียงในน้ำมีฝูโหยวอู้[footnoteRef:1] ที่เหมือนฝุ่นธุลีลอยอยู่ในน้ำอย่างช้าๆ ในน้ำเงียบสงบราวกับน้ำนิ่ง นอกจากสิ่งที่เหมือนฝุ่นธุลีเหล่านั้น แม้แต่ปลาเล็กปลาน้อยสักตัวก็ไม่มี  [1:  ฝูโหยวอู้ คือ แพลงก์ตอน (สิ่งมีชีวิต ทั้งพืชและสัตว์ที่ล่องลอยไปตามกระแสน้ำ)] 


0112 ทางน้ำใต้ดิน