บทที่ 162 เจ้าอิสระหรือไม่
จินเฟยเหยาตะลึงงัน ดูเหมือนจะไม่รู้จักกันจริงๆ นั่นแหละ แม้แต่หน้าก็ยังไม่เคยพบ จะรู้จักกันได้อย่างไร พอคิดถึงตรงนี้ จินเฟยเหยาก็เอ่ยอย่างขัดเขิน “ช่างเถอะ ต่างคนต่างไปก็แล้วกัน”
เงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งสองคนก็ต่างแยกย้าย เข้ากลุ่มสะกดรอยตามอีกครั้ง
เดินไปได้ครู่หนึ่ง เบื้องหน้าปรากฏหลุมขนาดใหญ่ จินเฟยเหยากระโดดขึ้น คิดจะเหินร่างข้ามไป คิดไม่ถึงว่า เพิ่งลอยกลางอากาศได้ครึ่งทาง ด้านหลังพลันมีอะไรมาชนอย่างกะทันหัน กระแทกนางเข้าไปในหลุม