เจิ้งเยวี่ยชูซื่อ

จินเฟยเหยาคิดว่าตนเองเป็นคนที่เอาใจใส่ที่สุด ใจกว้างที่สุด และจิตใจบริสุทธิ์ที่สุดในโลกนี้

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเพราะเหตุใดคนในโลกนี้จึงชอบรังแกนาง...

คิดไม่ถึงว่าน้องชายที่นางดูแลมาจนโตจะทรยศนางเพื่ออนาคตของตัวเอง คิดจะส่งนางไปเป็นเตาหลอมมนุษย์

บังคับให้นางต้องทรยศและเป็นศัตรูกับทั้งตระกูลเพื่อปกป้องชีวิตน้อยๆ ของตน

นางเข้าสู่สำนักเซียนอย่างยากลำบาก ทว่าเพราะมีพลังบำเพ็ญต่ำต้อย จึงมักจะถูกคนเอาเปรียบ

ถึงแม้โชคร้ายจะกลายเป็นดี ได้ตำราลับบำเพ็ญเซียนพิเศษเฉพาะมาก็ตาม

เส้นทางแห่งการบำเพ็ญเซียนยังอีกยาวไกล ก่อนที่จะเดินสู่จุดสูงสุดต้องป้องกันตนเองให้ได้ก่อน!

เซียนไม่ล่วงเกินนาง นางไม่ล่วงเกินเซียน หากเซียนล่วงเกินนาง นางก็จำเป็นต้องร้าย...

อ้อไม่ใช่สิ พยายามสู้กลับเพื่อปกป้องตนเอง

ดังนั้นนางจึงไร้ยางอายมากขึ้นทุกที...นางสาบานได้ ทั้งหมดเป็นเพราะนางถูกบีบบังคับจริงๆ นะ...

คนใสซื่ออย่างข้ามีเมตตาจะตาย

บทที่ 209 มารดาและบุตรชาย


หวาหวั่นซีร่ำร้องเสียงดัง โบกมือเรียกสัตว์เพาะเลี้ยงวิญญาณแก่นชีวิตของตนเองออกมา 


ไม่ใช่สัตว์ตัวเล็กๆ สีดำที่จินเฟยเหยาเคยเห็นเมื่อหกสิบปีก่อน ทว่าเป็นสัตว์เพาะเลี้ยงวิญญาณสีขาวหิมะและมีจุดสีแดงกระจายอยู่ทั่ว 


จุดสีแดงที่หางตาของมันห้อยอยู่ด้านล่างหางตาราวกับน้ำตาโลหิต จุดสีแดงบนร่างก็สดใสงดงามจับตาราวกับโลหิตสดสาดกระเซ็น 


0209 มารดาและบุตรชาย