Chapter 106

บทที่ 106 ก่อนพายุจะเข้า

ท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเงียบงัน

ไม่นาน แสงไฟที่ประตูก็ค่อยมืดลง หนึ่งคนและหมาป่าหนึ่งตัวเดินเข้ามาช้าๆ

คนผู้นั้นสวมชุดผ้าแขนกว้างที่ยังมิได้ย้อมสี ผมสีดำยังไม่ได้มัดเป็นมวย ใช้เพียงไม้สีดำอันเล็กปักอยู่ด้านหลัง คิ้วยาวชี้เข้าไปในขมับ ดวงตานั้นเย็นชาเหมือนดวงดาว แสงสว่างเจิดจ้าที่ส่องเข้ามาจากด้านหลังทำให้ดวงหน้าหล่อเหลานั้นยิ่งล้ำลึกมากขึ้น หมาป่าที่เดินอยู่ข้างกายเขามีความยาวมากกว่าสามฉื่อ ทั้งตัวมีสีขาวดุจหิมะ ดูเกรียงไกรเป็นอย่างมาก