Chapter 130
บทที่ 130 อำลากับสุภาพบุรุษ
จี๋อวี่มองนาง มีรอยยิ้มจางๆ ในดวงตา “ท่านเป็นอิสระยิ่งนัก ในใจของท่านมีเรื่องที่ปล่อยวางมิได้หรือไม่?”
ผู้คนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เรื่องราวในโลกใบนี้มีขึ้นมีลง สิ่งที่สามารถทิ้งร่องรอยภายในใจนางได้นั้นมี ทว่าก็ไม่มีสิ่งใดที่นางปล่อยวางมิได้
“บางทีข้าควรจะเรียนรู้วิชาสำนักเต๋าเสียบ้าง” จี๋อวี่เอ่ย เขาก็มิใช่คนจิตใจคับแคบ ทว่าคำว่า “จงรักภักดี” นั้นได้จารึกเข้าไปในโลหิตและกระดูกของเขาแล้ว เขาไม่มีความรับผิดชอบใดที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านี้ ไม่ว่ารัฐเว่ย์จะอ่อนแอหรือจะเล็กสักเพียงใด เขาก็จะภักดีต่อมาตุภูมิชั่วชีวิต ทว่าเรื่องที่เขาประสบในระยะเวลานี้ ทำให้เขาหดหู่ใจอย่างแท้จริง