บทที่ 153 น่ารังเกียจมากอยู่เสมอ
พักผ่อนอยู่ที่เชิงเขาราวๆ สองเค่อ ท้องฟ้าก็ค่อยๆ สว่างขึ้น ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีส้มอ่อน
แสงอาทิตย์สาดแสงมาจากเทือกเขา ก่อตัวเป็นลำแสงสีทองอ่อนๆ ทันใดนั้นมันก็ระเบิดแสงออกมาและกลืนกินหมอกควันไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวท้องฟ้าก็สว่างขึ้นหลายเท่าตัว ทัศนียภาพโดยรอบเริ่มชัดเจน
ทันใดนั้นเสียงเกือกม้าเร่งรีบดังขึ้นบนถนนสายเล็ก ทำเอานกในป่าอกสั่กขวัญแขวนกระพือปีกบิน โลกดูเหมือนกลับมามีชีวิตชีวาขึ้น