บทที่ 169 ยอมรับ
หลิวตงเยว่ตกใจกับความคิดนี้ของตนเอง เขาลุกขึ้นยืนทันที อยากถอยหลังไปหลบที่มุมกำแพง แต่กลับลืมไปว่าเขายังอยู่ในรถม้า จึงชนผนังรถเข้า ดึงดูดสายตาของหลี่เชียนกับเจียงเซี่ยน
“ข้าเปล่า ข้าเปล่า!” เขาโบกมืออย่างลนลานมาก จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองพูดอะไรไปบ้าง “ไม่ใช่ข้า! ไม่ใช่ข้า...”
เด็กคนนี้...เป็นอะไรไป?
เจียงเซี่ยนขมวดคิ้วอย่างงุนงง
หลิวตงเยว่ยิ่งลนลานมากขึ้น