บทที่ 186 ช่วงชิง
เจียงลวี่เอ่ยปนหัวเราะ เหน็บแนมปนเสียดสี ถากถางและเยาะเย้ยหลี่เชียนอย่างรุนแรง
จงเทียนอี้สีหน้าแดงก่ำ ส่วนหวังจ้านดีใจหลังจากที่หลุดพ้นจากการถูกกดดันมานาน
ทว่าหลี่เชียนกลับวางตัวเหมือนเดิม เขาเอ่ยด้วยท่าทางจริงจังและยังคงมีมารยาทว่า “จากเมืองหลวงถึงหยางเฉวียนระยะทางไกลมาก ซื่อจื่อรีบเดินทางอย่างสุดกำลังทั้งวันทั้งคืน เหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง ตามหลักแล้ว พวกเราควรจะนัดเวลาพบกันพรุ่งนี้ถึงจะถูก เวลานั้นจิตใจของซื่อจื่อคงจะสงบลงนานแล้วอย่างแน่นอน ระหว่างทั้งสองฝ่ายมีเรื่องอะไรก็จะคุยกันเข้าใจได้ง่ายขึ้นเช่นกัน แต่สุดท้ายข้าก็คิดว่าพบซื่อจื่อเร็วหน่อยจะดีกว่า ประการแรกจะได้ทำให้ซื่อจื่อสบายใจ ประการที่สองก็อยากแก้ไขเรื่องนี้เร็วหน่อยเช่นกัน ดีกับพวกเราทั้งสองตระกูล” เขาเอ่ยจบก็ยังเติมชาให้เจียงลวี่อย่างสุภาพอีกถ้วย