บทที่ 200 อยู่ต่อ
หลี่เชียนยิ้มแห้ง และนั่งลงข้างกายเจียงเซี่ยน พลางเอ่ยว่า “ข้าไม่ได้รังเกียจพี่ชายของเจ้า นี่ข้าก็กลัวว่าเขาจะไม่ประทับใจในตัวข้าไม่ใช่หรือ? หากเขากลับถึงเมืองหลวงและประกาศว่าข้าเป็นคนแบบนั้น ท่านลุงท่านป้าของเจ้า แล้วก็เสด็จยายของเจ้าก็จะยิ่งไม่ชอบข้า...”
เจียงเซี่ยนไม่รู้ว่าคนสองคนที่ปกติก็ถือว่าสุขุมเยือกเย็นนี้จู่ๆ กลายเป็นเด็กไปได้อย่างไร