0046-ขออนุญาตดื่มน้ำหน่อยนะครับ

บทที่ 46 ขออนุญาตดื่มน้ำหน่อยนะครับ

เกาเผิงกลับบ้านมาทำอาหารเย็น ทว่าเขาได้รับสายโทรศัพท์จากสมาคมนักล่า

“คุณลูกค้าที่รัก ภารกิจของคุณที่มอบให้กับสมาคมนักล่า นักล่าหมายเลขศูนย์ศูนย์หนึ่งสามสี่แปดเจ็ดสองหนึ่งได้ปฏิบัติภารกิจสำเร็จแล้วโปรดตรวจสอบอีกครั้งก่อนทำการยอมรับ”

ในที่สุดก็มีนักล่าทำภารกิจของเขาสำเร็จ เกาเผิงรู้สึกโล่งใจ หากภารกิจยังไม่สำเร็จ เขาอาจต้องเปลี่ยนวิธีวิวัฒนาการสัตว์อสูรของเขา

รางวัลสำหรับภารกิจคือ เครดิตพันธมิตรที่ต้องวางไว้กับสมาคมล่วงหน้า เมื่อภารกิจสำเร็จและลูกค้าได้รับสิ่งที่ต้องการ สมาคมนักล่าจึงจะมอบค่าคอมมิชชั่นให้กับผู้รับภารกิจ

ก่อนออกจากบ้าน เกาเผิงเห็นดัมมี่เปิดประตูตู้เย็นอย่างงุ่มง่าม แต่ยังไม่มีอะไรอยู่ภายในนั้นและสุดท้ายต้องปิดมันลง ยืนแช่รอครู่หนึ่ง และเปิดอีกครั้ง…มันทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมา

เกาเผิงรู้สึกขบขัน ที่มันทำอย่างนั้นเพราะคิดว่าอาหารจะปรากฏออกมา หากมันเปิดตู้เย็นอย่างนั้นหรือ?

เกาเผิงมุ่งหน้าไปยังสมาคมนักล่าเพื่อรับสิ่งที่เขาต้องการ

เมื่อมาถึงสมาคมนักล่าเกาเผิงไม่ได้สังเกตฝั่งตรงข้ามของสมาคมนักล่ามีชายสามคน ยืนมองทุกคนที่เข้าออกสมาคมนักล่าอยู่ นอกจากนี้ยังมีดัชชุนสีทองอยู่กับพวกเขา

ชายอายุน้อยที่สุดเปิดปากถาม “พี่ใหญ่ เราจะถูกจับไหม?”

ดวงตาของชายถูกเรียกว่า ‘พี่ใหญ่' ตวัดหาอย่างชวนขนลุก

“โรคที่หายากของพ่อสามารถรักษาให้หายได้ด้วยปลิงดูดเลือดเท่านั้นซึ่งมันแพงมาก ถ้าเรารับภารกิจก็ไม่รู้ว่ามันจะเสร็จตอนไหน ฉะนั้นทางที่ดีเราจึงต้องปล้นทรัพย์ นายไม่ต้องการให้พ่อหายป่วยหรืออย่างไร?”

เด็กหนุ่มผมเขียวอีกคนกล่าว “ไม่ต้องกังวลไปปลาใหญ่กินปลาเล็กตราบใดที่เราระมัดระวังและไม่ทิ้งหลักฐาน เราจะไม่เป็นไร”

“แน่นอนว่าฉันต้องการให้พ่อหายป่วย แต่ในช่วงนี้คนทั่วไปไม่สามารถหาซื้อลูกสนเข็มได้ แล้วถ้าเกิดว่าจับได้ขึ้นมาล่ะจะทำยังไง” ชายอายุน้อยถามด้วยความกังวลใจ

“เจ้าโง่ เราตรวจสอบมาแล้ว เราแค่เอาเงินของเขามาก็พอ เราจะไม่ทำร้ายเขา แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว” เด็กหนุ่มมองพี่ใหญ่อย่างชั่งใจ

ทันใดนั้นดัชชุนสีทองที่นั่งนิ่ง กลับลุกขึ้นอย่างงกะทันหัน

พวกเขาสั่งให้ตามกลิ่นไป แน่นอนว่าทั้งสามสะกดรอยตามเกาเผิง

พวกเขาตามมาถึงอาคารเก่าแห่งหนึ่งและรู้สึกตะลึง เพราะมันไม่ได้ดีไปกว่าที่อยู่ของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย!

คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ แต่มีปัญญาซื้อลูกสนเข็มได้อย่างนั้นหรือ? ไม่อยากจะเชื่อ ลูกสนเข็มเป็นอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงต่อสัตว์อสูรบางชนิด ดังนั้นคนที่สามารถซื้อมันได้ต้องเป็นคนมีเงินเท่านั้น

“พี่ใหญ่…” เด็กหนุ่มผมเขียวเรียกพี่ชายคนโตของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการถามว่า ‘จะทำอย่างไรต่อไป’

พี่ใหญ่พิจารณาอยู่ชั่วครู่ก่อนจะโบกมือ “รอก่อนให้ถึงเที่ยงคืนแล้วค่อยเริ่มแผนกัน”

“พวกเราจะทำจริงหรือ?” น้องเล็กขี้ขลาดรู้สึกประหม่า

“แน่นอน เด็กคนนี้อาจถูกลอตเตอรี่ก็เป็นได้” พี่ใหญ่กล่าว

“ไม่เป็นไร เรามาถึงที่นี่แล้ว อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง” ชายผมเขียวตบไหล่น้องชาย

ในเวลาเที่ยงคืน ทั้งสามย่องขึ้นบันไดราวตีนแมว พี่ชายคนโตใช้ลวดสองเส้นไขประตู

ในห้องต้าซื่อถูกปลุกให้ตื่น ส่วนดัมมี่ที่ยืนอยู่ในห้องนอน เปลวไฟสีฟ้าของได้ลุกโชนอย่างรุนแรง

กริ๊ก… เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น

“พี่ใหญ่ทำได้ดีมาก ไม่แปลกใจเลยที่พี่ถูกเรียกว่า ราชาแห่งการปลดล็อกของเขตปาเฉียว” ชายผมเขียวสรรเสริญ

แต่ใบหน้าของพี่ใหญ่กลับแข็งค้างพร้อมกับเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก

“ไม่ ฉันยังสะเดาะประตูยังไม่เสร็จเลย” แล้วเสียงมาจากไหน?

“นี่ก็ดึกแล้ว พวกเธอมาทำอะไรกันที่นี่?” ลุงหลิวในชุดนอนส่งเสียงมาจากด้านหลังของประตู

น้องชายคนเล็กชะงักค้าง ส่วนชายผมเขียวรีบจับมีดที่ซ่อนอยู่ในเสื้อ ขณะพี่ใหญ่ตอบกลับไปใบหน้าเจื่อน

“ขอโทษที่มารบกวนนะครับ พอดีเราเพิ่งรู้ว่าเรามาผิดอพาร์ตเมนต์”

“อืม เข้าใจแล้ว พวกนายมาผิดที่” ลุงหลิวพยักหน้าและกำลังจะปิดประตู

แต่ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งกลับหยุด บานประตูเอาไว้ พี่ใหญ่กล่าวเสียงต่ำ “พอดีพวกผมหิวน้ำมาก เป็นไปได้ไหมหสกพวกเราจะขอน้ำดื่มสักหน่อย?”

“แน่นอน เข้ามาสิ” ลุงหลิวมองคนทั้งสามอย่างลึกซึ้งก่อนจะเชิญพวกเขาเข้ามาในห้องของพร้อมกับเจ้าดัชชุน

ชายผมเขียวเดินเข้าไปเป็นคนสุดท้ายและล็อกประตูห้อง

“เด็กน้อย ทำไมต้องล็อกประตูด้วย?” ลุงหลิวถาม

“ฮ่าๆ” ชายผมเขียวหัวเราะ “พอดีเราไม่ต้องการรบกวนเพื่อนบ้านคนอื่น ครับ”

“ไม่เป็นไร ผนังห้องของฉันเก็บเสียง ถึงฉันจะเปิดดิสโก้เต้นรำเพื่อนบ้านคงไม่ได้ยินเลย” ลุงหลิวเผยรอยยิ้มอย่างมีความนัย

“โอ้ จริงหรือ?” ใบหน้าของชายผมเขียวเปลี่ยนเป็นดุร้าย “นั่น เยี่ยมมาก”

แต่พี่ชายคนโตกลับรู้สึกถึงบางอย่างผิดปกติ เขากำลังจะพูดบางอย่าง ทว่าสายเกินไป

ลิ้นโปร่งแสงยื่นออกมาตวัดใส่ดัชชุนสีทองในทันที!

…………………………………………….