ที่พักริมทาง

"พ่อหนุ่ม นี่เจ้าจะเดินทางไปไหนหรอ" ชาวนาถามเขาด้วยความสงสัย

"ออ ข้าจะออกเดินทางไปที่หัวเมือง"

ชายชาวนาตกใจ "เจ้าจะไปทำอะไรที่นั่นล่ะ มันอันตรายน่ะ"

"ข้ารู้ แต่ข้าจำเป็นต้องไป ต้องไปช่วยผู้หญิงคนหนึ่ง คนรู้จักของข้า นางถูกขุนนางจับตัวไป"

ชายชาวนาเดินเข้ามาใกล้ๆเฟยหลง พูดว่า "นี่ข้าจะเตือนเจ้าไว้นะ พรุ่งนี้เจ้ารีบกลับไปเถอะ ไม่งั้นเจ้าอาจโดนฆ่าได้นะ อ้ายขุนนางชั่วคนนั้นมันมีลูกน้องมีอิทธิพลอย่างมากในเขตหัวเมืองนี้"

เฟยหลงที่ได้ยินดังนั้นถึงกับหัวเราะออกมา ทำให้ชายชาวนาคนนั้นรู้สึกแปลกใจอย่างมาก

นี่เจ้าไม่ได้ฟังในสิ่งที่ข้าพูดกับเจ้างั้นหรอ

ข้าน้อยได้ยินขอรับ ขอบใจท่านที่เตือนข้า เอาเป็นว่าข้าจะระมัดระวังให้ดีที่สุดเลยละกัน

จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มให้เฟยหลง

"นี่สำหรับเจ้า" และเฟยหลงพยักหน้ารับ ด้วยความซึ้งใจ

"คืนนี้เจ้าพักให้สบายเลยนะ" ชาวชาวนาพูดแล้วก้เข้านอน

เพราะว่าด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ทำให้เฟยหลงหลับลึกลงไปอย่างสนิทและเขาได้ฝันเห็นหลิวอี้เฟยโดนฝูงหมาป่าไล่ล่า และนางได้ร้องตะโกนเรียกชื่อ เฟยหลงเฟยหลง เลยทำให็เขาได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางคืนทำให้เขานอนต่อไปอย่างไม่สนิทอีกเลย ได้แต่เฝ้ารอรุ่งอรุณอีกวัน เพื่อที่จะได้ไปช่วยนางอย่างเร็วที่สุด

...

พอถึงรุ่งเช้าเฟยหลงได้รีบลุกเดินออกไปนอกกระท่อม มองดูเส้นทางที่เขาจะต้องเดินทางต่อ และบังเอิญมองไปเห็นชายชาวนาคนนั้นกำลังนั่งต้มข้าวต้มร้อนๆอยู่ริมคันนา กลิ่นของมันหอมเย้ายวนเฟยหลงอย่างมาก

"นี่เจ้ามากินข้าวต้มก่อนสิ มาๆๆๆ" เฟยหลงไม่รีรอรีบเดินเข้าไปหาเขา และได้ลิ้มรสข้าวต้มร้อนๆถ้วยนั้นทำให้รู้สึกมีพลังขึ้นมา

"แหม่ ฝีมือรสชาติข้าวต้มช่างอร่อยเหลือเกิน"

"จริงหรอ ข้าว่าเจ้าอาจหิวจาการเดินทางมากกว่ากระมั้ง....แต่อย่างก็ข้าจะน้อมรับคำชมจากเจ้าก็แล้วกัน"

เฟยหลงถาม "เออว่าแต่ ท่านชื่ออะไรล่ะ ท่านยังไม่บอกชื่อเจ้าเลย"

"อ้าว....ก็เจ้าไม่ถามข้านี่ 555"

"เออ นั่นนะสิ555"

ชายชาวนาบอกชื่อไปว่า "ข้าชื่อ อาหลิง"

ส่วนข้า "เฟยหลง ขอบใจเจ้ามากอาหลิง"

"ข้าขอตัวลาท่านก่อน"

"ระวังตัวด้วยล่ะ เฟยหลง"

"อืม" เขาพยักหน้าตอบ

แล้วเฟยหลงเดินไปหาม้าที่ผูกไว้ ให้มันดื่มน้ำกินหญ้า สักพ้กเขาก็รีบควบม้าออกไปตามเส้นทางเดินและได้ผ่านทุ่งหญ้าที่สวยงามที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้เขาและตื่นเต้นและสุขใจไม่น้อย ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ความกังวลกับอะไรหลายอย่าง ถูกลืมไปในชั่วขณะเมื่อเขาได้มายื่นอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวจี นอกจากสุขใจที่ได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศเช่นนี้แล้ว ยังสุขใจที่ได้เห็นภาพประทับใจอีกด้วย

เมื่อเขาเสพกับความสวยงามของธรรมชาติตามท้องทุ่งแล้ว เขาก็ออกเดินทางต่อไปอย่างมั่นใจ