18-1 走火入魔 หมกมุ่นอยู่กับ... บางสิ่ง

ร่วมแรมเดือนมานี้กลุ่มควันขมุกขมัวในเมืองมีปริมาณมากเกินไป ปีศาจลือกันว่าห้องนอนของนายท่านหาได้เต็มไปด้วยเรือนร่างเปลือยเปล่าของสตรีไม่ สตรีจิ้งจอกแหล่งอาหารกามารมณ์ชั้นเลิศก็ถูกไล่ตะเพิดไปเสียหมด จางหลิงออกคำสั่งให้ปีศาจน้อยอยู่เคียงข้างกายเท่านั้น

เรื่องที่เขาหวงแหนปีศาจราตรีสาวเป็นอย่างมากน่าจะเป็นความจริง จากที่เคยคาดการณ์ว่าเขาคงหลงใหลนางไม่นาน สักพักก็เบื่อหน่าย หากไม่กลืนกินไอวิญญาณ สานสัมพันธ์กับนางสักสองถึงสามราตรี คงฆ่าทิ้งเสีย ไม่เช่นนั้นก็ส่งต่อให้จิ้งจอกพี่น้อง เก็บไว้เป็นแหล่งอาหารส่วนรวม

‘ท่านจางหลิงพาปีศาจสตรีมาจากเรือนใต้แห่งแมลงบุปผา พวกเจ้าดูแลนางให้ดี’

‘นางไม่ใช่จิ้งจอกเสียหน่อย ปรนนิบัตินางให้เห็นว่าไม่ละเลยหน้าที่ก็เพียงพอแล้ว พวกเจ้าจะดีกับนางมากมายไปเพื่ออะไร’

‘นี่ข้าต้องรับใช้ปีศาจราตรีอายุขัยแค่ห้าพันกว่าปีให้เสียศักดิ์ศรีรึ?’

‘ข้าจะบอกอะไรให้เอาบุญ ปีศาจผีเสื้อวัน ๆ ดีแต่ยั่วยวนบุรุษ พวกนางโง่เหมือนหมู’

‘จริงของเจ้า ข้าได้ยินว่านางน่ะอ่อนหัดยิ่งกว่าทาสปีศาจชั้นต่ำในเมืองเสียอีก’

‘หากนางโง่เง่า เป็นปีศาจชั้นต่ำอย่างพวกเจ้าว่า ไม่มีทางที่ท่านจางหลิงจะโปรดปรานนางแน่ พวกเจ้าระวังให้ดี อย่าได้ขัดใจนายท่านเป็นอันขาด เว้นเสียแต่ว่าพวกเจ้าไม่อยากรักษาชีวิต อยู่ดีมีสุขในเรือนจิ้งจอกนิล’

ในตำราสีชาดมีทั้งผู้ชอบนาง ไม่ชอบนาง จึงแสร้งทำเป็นไม่สนใจไม่ว่าใครจะพูดอะไร นางนอนพักผ่อนบนฟูกตามคำสั่งเจ้าของเรือน วันถัดมานางแหงนหน้ามองจันทราสีชาด ทาสรับใช้เข้ามาช่วยนางเกล้าผม นำอาภรณ์เนื้อผ้าเบาบางวางไว้ข้างกัน ก่อนที่เจ้าของเรือนจะปรากฏตัว อุ้มพานางเดินไปบริเวณห้องโถงที่มีทางเดินทอดยาวสุดตา

“เรากลับห้องอาบน้ำ… ดีไหม? ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า”

ถิงถิงสั่นศีรษะ สองมือของนางโอบรอบคอสามีแนบแน่น “ข้าหนาว”

“เมื่อคืนนี้เจ้าว่าร้อน น้ำร้อนไป”

“ข้าร้อนรุ่มกายใจเพราะท่านรบกวนข้า ให้ข้าพักสักหน่อยเถิด ข้าอยู่ที่นี่มาร่วมเดือนแล้ว ไม่เคยได้กินอิ่มนอนหลับ เกรงว่าข้าจะสิ้นใจในอ้อมอกสามีเสียก่อน”

“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องปีศาจสาวทำการบ้านหนักจนเกินไปจะบาดเจ็บได้”

“แต่ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...” นางอมลมไว้ในแก้มกลม ท่าทางน่าเอ็นดู

คืนก่อนนี้เรือนร่างเปลือยเปล่าของนางเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง รอยกัดจากคมเขี้ยวเด่นชัดบนผิวกายขาวเนียน ทั้งบนหัวไหล่ ลำคอ แขน ต้นขาด้านใน เขาตีตรานางด้วยอารมณ์ปรารถนา ใช้เวทหยินปิดบังกลิ่นหอมฟุ้งจากเรือนร่างหอมกรุ่นอันเป็นธรรมดาของเผ่าพันธุ์ผีเสื้อ ไม่ให้ใครได้กลิ่นนาง

สี่วัน! บุรุษจิ้งจอกผู้นี้ไม่ยอมมอบอิสรภาพให้นาง เมื่อมีธุระจำเป็นก็ใช้ร่างจำแลงแยกไปพบผู้อาวุโสเพื่อดูแลเมืองปีศาจ โดยที่ริมฝีปากยังฝังจุมพิตไปทั่วทุกอณูกาย นัยน์ตาสีชาดไม่ละวางไปจากนาง เขาเทิดทูนนาง ชื่นชมนางประหนึ่งบุปผชาติอันดึงดูดแมลงพฤกษชาติมาดมดอม

ปลายลิ้นอุ่นร้อนโลมเลียตั้งแต่ปลายนิ้วเรียวยาวไปจนถึงฝ่าเท้า นางรู้สึกว่าเรือนกายรุ่มร้อนดังไฟแผดเผา กลางกายสาวเปียกปอนชุ่มฉ่ำ ได้รับการเติมเต็มซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางนับเวลาที่เขายอมถอดถอนร่างของตนออกไปได้ รวมแล้วไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เจ้าสิ่งนั้นก็ยังไม่นิ่งสงบ พื้นที่ส่วนใหญ่ของนางคือบนเตียง ห้องอาบน้ำกว้างขวางและบนโต๊ะทำงานของเขา

“เจ้ากำลังจะเป็นปีศาจตบะแก่กล้า สามารถควบคุมพลังสีชาด พลังอันเป็นอนันต์ได้ เจ้าไม่เป็นไรไปแน่ ภรรยา เจ้ามีแต่จะยิ่งแข็งแกร่ง อีกหน่อยเจ้าคงมีพลังมากกว่าท่านปู่เจ้าเสียอีก”

บุรุษจิ้งจอกลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ เฝ้าฟังนางเอ่ยน้ำเสียงสั่นพร่าว่าเจ็บปวดทรมาน ถึงนางแสนเป็นสุขนัก นางก็อยากจะพักผ่อนบ้าง ไยเขาเอารัดเอาเปรียบนางไม่หยุดหย่อน สามีก้มหน้าจูบนางอีก ระหว่างทางเดินไปสวนด้านหลังและเรือนนอน กว่าจะยอมผละริมฝีปากจากนาง

“เจ้าพูดเองว่าชอบ ข้าเลยให้ความอบอุ่นเจ้า หรือเจ้าไม่ชอบข้าแล้ว แต่อยากได้ผ้าห่มขนจิ้งจอกผืนใหม่แทนสามี ข้าว่าขนจิ้งจอกเงินน่าจะทำให้เจ้าหายหนาว”

“ไม่ ๆ ข้าไม่ชอบขนจิ้งจอก”

ถิงถิงกัดริมฝีปาก นางไม่แสดงอาการเดือดร้อนแทนจิ้งจอกเงิน ด้วยรู้ดีว่าในใจบุรุษเต็มไปด้วยความริษยาอาฆาต เขาชอบที่จะข่มขู่นางเรื่องคนในอดีต หลังได้พบอีกฝ่ายในโลกตำรา

ฮู่โหมวและพวกพ้องจิ้งจอกบุกรุกมาในยามวิกาล พยายามจะชิงตัวนาง ทว่าการตัดสินผู้แพ้ชนะก็คงไม่ยาก จากนั้นทุกหย่อมหญ้าในอาณาเขตผีเสื้อก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของจางหลิง เผ่าจิ้งจอกเงินได้รับบาดเจ็บสาหัส เผ่าพันธุ์ปีศาจอื่น ๆ ยอมสวามิภักดิ์ต่อจิ้งจอกนิล

“ท่านอย่าใส่ใจเรื่องผู้อื่น ข้าขออยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ได้ไหมเจ้าคะ”

“ทำไมจะไม่ได้ เจ้าถามแปลก อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่เชื่อใจข้า?”

“ไม่ ๆ ข้า...” ปลายเสียงเงียบไปพร้อมจุมพิตเสน่หา ริมฝีปากอมแดงอมชมพูปิดปากนางอีก สามีโอบอุ้มนางมาถึงเรือนนอน วางนางลงบนตั่งนั่งอย่างระวังมือ

ถิงถิงมิอาจห้ามใจตนเช่นกัน นางอ่อนคล้อยยอมตามจุมพิตอ่อนหวาน กระทั่งทาสปีศาจร่างกำยำปรากฏกายบนพื้นเรือน พวกเขาเข้ามารายงานเรื่องการตั้งเวรยามในเมืองนั้นลดน้อยลง นับจากหัวเมืองชั้นนอกไป ผู้อาวุโสเลือกรับปีศาจระดับสูงเข้ามาเพื่อการขยายอาณาเขต

“ข้าจะตกรางวัลให้พวกเจ้าแน่นอน รีบไปจัดการศัตรูให้สิ้นซาก ฆ่า...”

นัยน์ตาสีชาดฉายประกายคั่งแค้น จางหลิงออกคำสั่งเด็ดขาดเรื่องการสังหารจิ้งจอกเงินและพันธมิตรปีศาจ ก่อนจะก้มมองคนในอ้อมแขนบนที่นั่งของเจ้าเมือง กลุ่มไอหยินบนพื้นหายไป เขามองนางด้วยสายตาจับผิด นางลอบกลืนน้ำลายลงคอ

“เจ้าโกหกข้าเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไรหรือ?”

“เจ้าว่าปีศาจผีเสื้อหลงใหลคนรักของพวกนาง อาจมากกว่าวันละสามเวลาได้ เจ้าเคยบอกข้าว่าพวกนางคลั่งรัก”

“ข้าไม่ได้โกหก แต่ท่านน่ะ... ตั้งแต่ครองร่างจิ้งจอกก็กลายเป็นพวกมักมากในกามารมณ์ ท่านมีความปรารถนาที่มากเกินไป ท่านคิดมากเกินไป”

“ไม่ใช่ว่าน้อยไปหรือ?”

“ท่านไม่ทำงานหรือเจ้าคะ?”

“ข้าแยกร่างได้... สิบ ยี่สิบ อาจเป็นร้อย ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าอยากร่วมรักกับข้าทีละหลายคนหรือไม่?” เขาจับคางมนเชยขึ้น นางเม้มริมฝีปากแน่น แววตาหวาดกลัวระคนเอียงอายของนางทำให้เขายิ่งโมโห “น่าเสียดายที่ข้าหวงแหนเจ้า ข้าทนเห็นร่างจำแลงร่วมสัมพันธ์กับเจ้าไม่ได้”

“ตกลงว่าท่านจะไม่เป็นเทพผู้พิพากษาแล้ว ท่านจะบำเพ็ญตบะปีศาจ ปกป้องเมืองปีศาจ ทะเลาะวิวาทกับปีศาจ ข้าไม่เข้าใจว่าท่านทำลายร่างปลอมของศัตรูในโลกลวงหลอกไปเพื่ออะไร มิสู้เรารีบหาหนทางออกไปจากที่นี่ดีกว่า”

“หากเจ้าขอร้องข้า... สัญญาว่าจะอยู่กับเจ้าในเมืองจิ้งจอก เนิ่นนานเท่าที่เจ้าต้องการ”

“ข้าอยากกลับเมืองมรณาไปเที่ยวเล่นกับท่านลุง ข้าเบื่อตำราสีชาดจะแย่”

“ข้าเห็นเจ้ามีความสุขมาก ทุกวันของเจ้า มีรอยยิ้มให้ข้า”

เมื่อดวงตาสดใสของภรรยาสบนัยน์ตาสีชาดอีกครา ความรู้สึกหวาดระแวงล้วนหายไปจากใจ

ปีศาจน้อยเช่นนางระลึกถึงข้อยกเว้นในวันแรกมาเยือนนครมรณา นีเทียนต้าเซินแสนเย็นชากับนาง ข้อยกเว้นของนางไม่เคยได้รับมัน

ในตำราสีชาดนี้เขากำชับนางเรื่องการฝึกพลัง ให้ฝึกวันละห้าเวลา เขามอบลมหายใจให้นางดับกระหาย ห่มคลุมเรือนร่างของนางด้วยเรือนกายเปี่ยมพละกำลัง เขาไม่เคยละวางตาไปจากนาง เขาพูดจาถนอมน้ำใจนางเสมอ

นางหลุบยิ้มมองสามีอย่างชื่นใจ สักพักหนึ่งเขาพานางไปสวนด้านหลังเรือน เล้าโลมนางบนผืนหญ้าเขียวชอุ่มแล้วกลับเข้าเรือนนอน เขาผลักนางให้นอนลงบนฟูก

“เอ่อ... คือข้ามีความคิดว่าท่าน... ไม่ควรอยู่ในร่างนี้นานเกินไป”

“ไยต้องรีบร้อน ตำราสีชาดคงปรารถนาให้สามีภรรยามีความทรงจำร่วมกันสักสิบปี ร้อยปี ข้าจะอยู่กับเจ้าที่นี่อีกสักระยะ”

“เกรงว่ามันอาจส่งผลต่อโลกภายนอก ไม่ดีกับท่านด้วย”

“แล้วยังไง?”

“ท่านดุร้ายเกรี้ยวกราด อารมณ์ร้อนอย่างจิ้งจอก ท่านกินจุเกินไป”

“จริงของเจ้า...” เขายิ้ม เลื่อนมือขึ้นจับเรือนผมนุ่มหอมขึ้นสูดดม ประหนึ่งนางเป็นบุปผชาติหอมหวาน “ข้าให้เจ้าพักสักครึ่งวัน ดีไหม?”

“ได้โปรดเถิด เราควรใช้เวลาออกไปเที่ยวเล่นอย่างสามีภรรยา” นางอ้อนวอนสามี ทว่าหลุบตามองอาภรณ์หลุดหล่นด้วยหัวใจสั่นไหว