ariazmo

Tik tak. Tik tak.
Tanging tunog ng orasan ang nangingibabaw sa tahimik na bahay—isang tahimik na nakakabingi, na para bang bumabalot sa bawat sulok ng silid. Parang musika ito ng kawalan, ngunit imbes na paginhawahin, lalo lamang nitong pinapalakas ang kabog ng aking dibdib. Tik tak. Parang pinipiga ang aking puso, bawat segundo, bawat saglit, paulit-ulit, na tila pinapaalala ang bigat na matagal ko nang dinadala.

Hindi ko na kayang pigilan pa. Kumawala na ang aking mga luha, kasabay ng hiningang tila mabigat na bato sa aking dibdib. Bumagsak ang mga patak na parang ulan sa pisngi kong hindi na sanay ngumiti. Minsan naiisip ko, paano nga ba ako napunta sa ganitong sitwasyon? Ang sakit—nakakapaso, nakakasakal—hindi ito basta lungkot lang, kundi isang matinding kalungkutan na nagpapahina sa aking mga tuhod.

Araw-araw, pilit akong bumabangon, pilit tinatawid ang mga oras, pero habang ginagawa ko ito, lalong lumalalim ang sugat. Nasasaktan ako, hindi lamang dahil sa mga nangyari, kundi dahil sa awa ko sa aking sarili. Sino ba namang hindi maaawa kung araw-araw, pinipilit kong ngumiti kahit wala nang natitirang dahilan para sumaya?

Ngunit kahit anong mangyari, kahit anong sakit ang idulot nito, isa lang ang sigurado ko: Ikaw at ikaw lamang ang aking mamahalin. Walang makakapalit sa'yo. Sa kabila ng lahat, sa kabila ng mga gabing binubulabog ng tahimik na pag-iyak, ikaw pa rin ang laman ng puso kong durog na durog na.

Hays… Nawa’y dumating ang araw na ang tik tak ng orasan ay maging musika ng pag-asa. Pero sa ngayon, ito muna ang aking mundo—isang tahimik na silid, isang pusong nagdurugo, at isang pagmamahal na kahit kailan ay hindi ko kayang bitawan.

MASKARA

Parang paulit-ulit na sirang plaka ang mga sinabi ni Lara sa utak ko. "Pero dahil sa itsura mo ngaun na para kang iwan, sige na. Pero 'di ko sasabihin kung sino. Basta may nagugustuhan na ako dito, matagal na."

Habang bumabalik-balik iyon sa isip ko, pakiramdam ko'y unti-unti akong nauubusan ng hangin. Si Brian ba? Siya ba talaga? Paulit-ulit kong tinatanong sa sarili ko, ngunit parang walang sagot na lumalabas na kaya kong tanggapin.

Bigla akong napasigaw sa opisina. Ahhh!"

Halos lumipad ang mga papeles sa mesa ko dahil sa lakas ng hampas ko. Narinig ko ang tahimik na pagkabigla ng mga katrabaho ko sa labas ng opisina, pero wala akong pakialam. Tumayo ako, galit na galit, at naglakad-lakad pabalik-balik sa maliit kong espasyo.

Anong gagawin ko? Bakit ang sakit nito?

Hindi ko napansin, pumasok si Franco sa opisina, mukhang nag-aalala. "Damian, anong nangyayari sa'yo?" tanong niya, halatang hindi alam kung paano ako papakitunguhan.

Tumigil ako sa paglalakad at tumingin sa kanya. "Franco, hindi ko na kaya. Sinabi ni Lara na may gusto na siya. Pero ayaw niyang sabihin kung sino."

Napakamot ng ulo si Franco, mukhang naiintindihan ang pinagdadaanan ko. "At iniisip mo na si Brian 'yun?"

"Eh sino pa?!" halos pasigaw kong sagot. "Ang lapit-lapit nila sa isa't isa, Franco! Alam mo 'yun! At wala naman akong ibang nakikitang pwedeng magustuhan niya maliban sa kanya!"

Napabuntong-hininga si Franco. "Damian, sa tingin ko, dapat mo nang gawin ang matagal mo nang iniisip. Kung hindi mo pa rin kayang aminin kay Lara ang nararamdaman mo, paano mo malalaman kung sino talaga ang gusto niya?"

Halos hindi ko masagot si Franco. Alam kong tama siya. Pero paano kung sa oras na umamin ako, malaman kong tama ang hinala ko? Paano kung si Brian talaga ang gusto niya?

"Damian," dagdag ni Franco, "wala kang mapapala sa puro hinala. Kausapin mo si Lara. At this point, mas mabuti pang magtapat ka na kaysa magmukha kang baliw dito sa opisina."

Napaupo ako sa silya ko, parang nawalan ng lakas. Alam kong tama si Franco, pero ang hirap nitong gawin. Sa gitna ng lahat, isa lang ang malinaw: Hindi ko na kayang manahimik.

Kung ayaw ko siyang mawala, kailangan ko nang kumilos. Kahit masaktan ako, kailangan kong malaman ang totoo.

Chapter 9