บทที่ 393 เที่ยวเล่น (ปลาย)

ตอนที่ 393 เที่ยวเล่น(ปลาย)

“ท่านโหวเจ้าคะ!” สืออีเหนียงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นตอนที่นางตะโกนเรียกสวีลิ่งอี๋น้ำเสียงจึงเต็มไปด้วยความลังเล

สวีลิ่งอี๋ได้ยินเช่นนี้ก็ก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหน้า ท่ามกลางแสงจันทร์ ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูอ่อนโยนมากกว่าปกติ ทำเอาสืออีเหนียงสงสัยว่าเมื่อครู่ตัวเองตาลายหรือเปล่าถึงได้เห็นว่าสีหน้าของเขาเยือกเย็น