บทที่ 517 เจ้าสาว (ปลาย)

ตอนที่ 517 เจ้าสาว (ปลาย)

ช่วงวัยเด็กถือเป็นความสุขที่บริสุทธิ์ที่สุด คืนวันเช่นนี้ไม่ได้มีมากมายเท่าไรนัก

สืออีเหนียงยิ้มพร้อมกับลูบศีรษะของสวีซื่อเจี้ยเบาๆ “พวกเจ้าพากันไปหมด แล้วใครจะช่วยข้าดูแลจิ่นเกอเล่า”

จิ่นเกอที่อายุราวสิบเอ็ดเดือนกำลังซนได้ที่ หากคลาดสายตาก็ปีนขึ้นบนโต๊ะบนเตียงเตาทันที หยิบจับอะไรได้ก็เอาเข้าปากหมด อุ้มไว้ในอ้อมกอดก็ดิ้นจะลงให้ได้ ขาน้อยๆ เอาแต่ถีบท้องคนอุ้มไม่หยุด จะลงไปเล่นที่พื้นให้ได้ ใครที่อุ้มเขาก็ล้วนแล้วแต่ต้องตั้งสติและสมาธิให้ดี เพียงแต่ว่าเขายังไม่เริ่มฝึกพูด เข้าหาใครก็เอาแต่ส่งเสียงร้อง อือๆ เท่านั้น สืออีเหนียงเป็นห่วงอย่างมาก แต่ไท่ฮูหยินรู้สึกว่านางกังวลเกินกว่าเหตุ ‘กว่าเจ้าสี่จะเริ่มพูดก็ปาเข้าไปขวบครึ่ง ตอนนี้เขาพึ่งจะอายุสิบเอ็ดเดือนเอง’