บทที่ 637 ต่างฝ่ายต่างยืนกราน (กลาง)

ตอนที่ 637 ต่างฝ่ายต่างยืนกราน (กลาง)

จิ่นเกอจ้องมองมารดาด้วยสีหน้าที่ดื้อรั้น “อาจารย์ผังรู้ว่าข้าถูกลงโทษไปแล้ว ย่อมต้องรู้ว่าข้ายอมรับผิดแล้ว ข้าไม่ไป!”

“เจ้าถูกลงโทษ อาจารย์ผังย่อมรู้อยู่แล้วว่าเจ้าสำนึกผิด แต่การที่เจ้าไปแสดงความรู้สึกผิดกับอาจารย์ผังด้วยตัวเอง ไม่ดูจริงใจกว่าหรือ” สืออีเหนียงกำลังโกรธจัด แต่ก็พยายามข่มน้ำเสียงให้อ่อนโยนที่สุด “กล้าถอนขนนกยูงคือความกล้าหาญ กล้าไปเด็ดผลส้มที่หน้าผาสูงชันคือความกล้าหาญ ฝึกย่อเข่าได้ดีกว่าคนอื่นคือความกล้าหาญ หากว่าเรากระทำความผิด แต่ไม่ปิดบังหรือหลบเลี่ยง ออกไปยอมรับความผิดด้วยตัวเอง ก็ถือเป็นความกล้าหาญอย่างหนึ่ง และยังเป็นความกล้าหาญที่แท้จริงอีกด้วย…”