บทที่ 641 ประนีประนอม (ปลาย)

ตอนที่ 641 ประนีประนอม (ปลาย)

ทั้งๆ ที่เขาพูดออกมาว่ากลัวแล้วแท้ๆ แต่เหตุใดท่านแม่ยังจะให้เขาไปกล่าวขอโทษอีก

“ท่านแม่…” จิ่นเกอเบิกตากว้างพลางเม้มปากแน่น

จู่ๆ ด้านนอกก็ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวใดๆ สืออีเหนียงวางมือลงบนลายสลักน้ำแข็งของประตูเก๋อซ่าน

สองแม่ลูก คนหนึ่งอยู่ด้านใน คนหนึ่งอยู่ด้านนอก ทั้งสองกำลังยืนอยู่ตรงข้ามกันโดยที่ขั้นกลางเพียงบานประตูเก๋อซ่านเท่านั้น